Γιατί όμως να υπάρχει ομοιομορφία μόνο στις στολές των «αετόπουλων» και όχι

και στα σπίτια; Έτσι εκδόθηκε διάταγμα, τέλη της δεκαετίας του ’30, σύμφωνα με

το οποίο όλα τα σπίτια των νησιών του Αιγαίου θα έπρεπε εξωτερικά να είναι

λευκά με μπλε πόρτες και παράθυρα. Το «υπερήφανο γαλανόλευκο» της σημαίας μας

όπου λάχει.

Και καλά ο Μεταξάς – υπήρξε γι’ αυτό εγκυρότατο ρεπορτάζ στα «ΝΕΑ» της Τρίτης

– έδινε οποιαδήποτε εντολή κατέβαζε η μεγαλομανία του. Οι «προοδευτικοί

διανοούμενοι» της Αριστεράς που ακολούθησαν και μας έπρηξαν τα συκώτια για το

«παραδοσιακό λευκό του Αιγαίου» πώς την είδαν τη δουλειά; Όταν προηγουμένως τα

νησιά του Αιγαίου είχαν πολύχρωμα σπίτια; Με αποχρώσεις κοκκινωπού, ώχρας, και

ανοιχτού γαλάζιου. Και μην κάνετε το λάθος και μου πείτε ότι η Σύμη έχει

ποικιλία χρωμάτων, γιατί θα σας απαντήσω ότι τότε στα Δωδεκάνησα υπήρχε

ιταλική κατοχή. Φασιστικό μεν το καθεστώς του Μουσολίνι αλλά, ευτυχώς, ήταν

άλλη η αισθητική των Ιταλών καθώς και τα χρώματα της σημαίας τους.

Αλλά ας πάμε και σε μια άλλη ιστορία του λευκού. Πόσοι από όσους μας αναλύουν

την εντύπωση που δημιουργεί το λευκό χρώμα του Παρθενώνα και των άλλων

μνημείων της Ακρόπολης γνωρίζουν ότι αν πέρναγε σήμερα από εκεί ο Περικλής, θα

νόμιζε ότι η Ακρόπολη είναι γιαπί; Επειδή δεν είναι μπογιατισμένη με έντονα

χρώματα με τα οποία την έβαφαν στην αρχαιότητα; Πόσοι από όσους περιγράφουν

«το εκθαμβωτικό λευκό χρώμα του μάρμαρου της Αφροδίτης της Μήλου» έχουν υπόψη

τους ότι κατά την κλασική αρχαιότητα τα αγάλματα ήταν ζωγραφισμένα με

φορέματα; Ότι μία φορά τον χρόνο οι Αθηναίοι πήγαιναν τα αγάλματα στο Φάληρο

για πλύσιμο;

Ο Ν. Σ. Μάργαρης είναι καθηγητής στο Τμήμα Περιβάλλοντος του

Πανεπιστημίου Αιγαίου.