Αναζήτηση
Μια φορά…
… και έναν καιρό, οι πατεράδες μάθαιναν στα παιδιά τους τα μυστικά της ζωής.
Σήμερα, τα μαθαίνουν από τα παιδιά τους. Και δεν μιλάμε εδώ για σοφία – ό,τι
και αν σημαίνει αυτό. Οι μεγάλοι δεν θα πάψουν ποτέ να πιστεύουν πως είναι πιο
σοφοί από τους μικρούς. Όμως, στα πρακτικά ζητήματα που έβαζε η καθημερινή
ζωή, κάποτε «ο μπαμπάς ήξερε καλύτερα». Τι ήταν εκείνο που μας έκανε εντύπωση
για τον μπαμπά μας; Πως τα ήξερε όλα. Ήξερε για το ηλιακό σύστημα (η μαμά δεν
ήξερε) και μας μιλούσε γι’ αυτό κάτω από τον έναστρο ουρανό. Ήξερε για τα φυτά
και τα ζώα, για τη γεωγραφία και τα ηφαίστεια. Αυτόν ρωτούσαμε για τα
αυτοκίνητα και τον ηλεκτρισμό. Χάλαγε το αυτοκίνητο; Το έφτιαχνε. Χάλαγε το
σίδερο της μαμάς; Το έφτιαχνε.
Η τεχνολογία…
|
|
… που τόσο πολύ γοητεύει κάθε παιδί, ήταν εκείνη την εποχή πιο σταθερή,
άλλαζε το πολύ κάθε τριάντα χρόνια. Κάτι που μάθαινε κανείς νέος από τους
γονείς του, μπορούσε να το εφαρμόσει αργότερα και στα δικά του παιδιά. Οι
μπαμπάδες ήξεραν πράγματα. Τα παιδιά δεν ήξεραν. Και τους είχαν σαν θεούς. Και
δεν μιλάμε μόνο για μηχανές. Ακόμη και η πολιτική δεν είχε αλλάξει πολύ μετά
το 1945. Την ήξεραν και αυτήν απέξω και ανακατωτά οι μπαμπάδες: από τη μια
μεριά η Αμερική, από την άλλη η Ρωσία και όλοι οι άλλοι στη μέση. Ήξεραν όλα
τα «πώς», τα «γιατί» και τα «επειδή» και αυτό ήταν κάτι που τους έδινε
περισσότερο κύρος.
Αυτό το κύρος…
… σήμερα λιγοστεύει, τόσο όσο μακραίνει ο κατάλογος με τα πράγματα που τα
παιδιά ξέρουν να κάνουν χωρίς να είναι ανάγκη να ρωτήσουν προηγουμένως τον
μπαμπά τους. Λίγοι μπαμπάδες μπορούν σήμερα να επισκευάσουν το αυτοκίνητό τους
– τα περισσότερα συστήματά του είναι ηλεκτρονικά. Όσο για τα κομπιούτερ, είναι
γι’ αυτούς ένας «σκοτεινός θάλαμος». Πάει ο καιρός που οι μπαμπάδες ήξεραν πώς
να επισκευάζουν γραφομηχανές, ραδιόφωνα και τηλέφωνα. Τα παιδιά τους έχουν
πάρει το πάνω χέρι. Με το «ποντίκι» και το κινητό τηλέφωνο βρίσκονται στο
στοιχείο τους, σαν να γεννήθηκαν με αυτά στο χέρι.
Ένας πατέρας…
… τι μπορεί να διδάξει στο παιδί του για τη σύγχρονη πολιτική; αναρωτιέται ο
αρθρογράφος Μάθιου Πάρις στο περιοδικό «Σπεκτέιτορ». Ίσως το παιδί την
καταλαβαίνει καλύτερα: «Η Θάτσερ είναι παρελθόν, το ίδιο και ο Γκορμπατσόφ,
θες να σου πω για το στρώμα του όζοντος;». Η σημερινή θέση των γονέων δεν
είναι αξιοζήλευτη. Η ζωή μοιάζει να έχει παραδώσει τα κλειδιά των μυστηρίων
της στα παιδιά τους. Όμως, πού θα πάει; Θα έρθει και η δική τους σειρά!
