Ο Τομ Τζόουνς επιμένει!

Τζόoυνς, Τομ Τζόουνς! Μπορεί και να είναι ο μόνος που θα αντιμετώπιζε έναν

πράκτορα με στυλ, διαχρονική γοητεία, άπειρες κατακτήσεις και χωρίς καθόλου

μηδενικά. Ο «007» της μουσικής δεν διακινδύνευσε ποτέ, παρά το πολύ δυο νότες.

Το κόλπο: Με διασυνδέσεις στον κόσμο δισκογραφίας, αποκαλύπτουμε τις νέες

κινήσεις του ανθρώπου που όρισε τις παραμέτρους του κουλ, τις συντεταγμένες

του καλτ και τις κάθετες του κιτς, αθροίζοντας σέξι στυλ, και όλα αυτά με τα

πιο στενά παντελόνια που φορέθηκαν ποτέ στη σκηνή (με όλο τον σεβασμό στον

Ρόμπερτ Πλαντ βεβαίως!). Μα, σε ποιους ανήκει ο κ. Τζόουνς τελικά; Στις νεαρές

της δεκαετίας του ’60 που εκσφενδόνιζαν τα εσώρουχά τους στη σκηνή, ή στη

γενιά των κλαμπ, του Ρόμπι Γουίλιαμς, του Έλβις – one more time; Ο Τομ Τζόουνς

προβάρισε το κοστουμάκι της νοσταλγίας στο δοκιμαστήριο και το απέρριψε

αμέσως. Ούτε καν που τον είδαμε με αυτό. Ο πραγματικός καλλιτέχνης, άλλωστε,

έχει τεντωμένες τις κεραίες του στη μουσική. Μουσική από παντού, φανκ, χιπχοπ,

ριθμ εν μπλουζ. «Move it, Baby!» Αυτό ήταν το κόλπο.

Οι συνεργοί: Εξετάστε τα στοιχεία, δώστε βάση στη λεπτομέρεια. Πού οδηγεί το

αποτύπωμα ενός λικνιστικού, φάνκι, προκλητικού και με επαφές στην υπόγεια

κουλτούρα των χιπχόπερ ρυθμού που έχει περάσει στα σαλόνια για να κάνει

κοσμοπολίτικη την επανάστασή του; Πού αλλού, από τα χνάρια του Γουίκλιφ Τζιν

του ιδίου (τον πρώην Fugees), που δίνει συμπαγείς ιδέες στο έργο, και που μετά

του Τζέρι – Γουόντερ – Ντουπλέσις οργανώνει την παραγωγή έτσι, ώστε την

κατάλληλη στιγμή να μπει μέσα η Φωνή και να σαρώσει.

Σε αυτό το σημείο θαυμάστε την επιδεξιότητά του, τις εναλλαγές, τον all time

classic Τομ Τζόουνς σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. «Tom Jones International» το

πρώτο τραγούδι για τα μεγάλα ακροατήρια. Η φωνή βαθαίνει, μαυρίζει στο χρώμα

της σόουλ και χορεύει πάνω στο ρυθμό. Μιλάμε για r’n ‘b εκατό τοις εκατό. Σαν

ο Ουαλός να μεγάλωσε στα γκέτο της Νέας Υόρκης. (Ζει στο Λος Άντζελες βεβαίως

με τη Λίντα, σύζυγο του εδώ και 45 χρόνια, ενώ ο γιος του Μαρκ και η γυναίκα

του Ντόνα είναι οι προσωπικοί του μάνατζερ. Το 1974 έκανε άλλη μια κίνηση

υψηλής περιεκτικότητας σε στυλ, με το να αποκτήσει την ιδιοκτησία του οίκου

του Ντιν Μάρτιν στο Μπελ Αιρ).

Ο Mr Jones, καταπιάνεται με σόουλ και το κοφτό μπιτ που βάζει τα πόδια

σε κίνηση. «Jezebel». «Whatever It Takes». Ρίχνει τα δίχτυα του στη μελωδία

(«The Letter») σόουλ όπως τη δεκαετία του ’70 («This Is My Life»), ακόμη πιο

καυτή σόουλ και r’n’ b και γκόσπελ («We’ve Got Tonight», «Feel The Rain») ο

άνθρωπός μας νιώθει σαν στο σαλόνι του σπιτιού του όταν βγάζει τα παπούτσια να

ξεκουραστεί… και κλασικά όπως πάντα λέει το «Ι Who Have Nothing», αφού

προηγηθεί μια ενδιαφέρουσα διασκευή του «Black Betty». Η Φωνή ικανή να

δημιουργήσει ανασφάλεια στον Παβαρότι (από εκείνη τη νύχτα στη Μοντένα, ίσως)

είναι από μόνη της μια σχολή ερμηνείας. Η εποχή μας μπορεί να αργεί να έχει

καινούργιες ιδέες, όμως μαθαίνει να εκτιμά τις παλιές. Φυσικά έπαιξε ρόλο και

η φυματίωση. Που υποχρέωσε τον μικρό Τομ στην δεκαετία του ’50 να μην

ακολουθήσει τον πατέρα του στα ορυχεία, αλλά να ψάξει αλλού να βρει δουλειά.

Κάποιοι άνθρωποι στην αναποφασιστικότητά τους ακούνε φωνές…

INFO

To καινούργιο άλμπουμ του Τομ Τζόουνς «Mr. Jones» κυκλοφορεί στις 4 Νοεμβρίου

από τη V2. Στο Ίντερνετ: http: //www.tomjones.com