Παρά λίγο, σκέφτομαι, θα ήμουν κι εγώ εκεί, κοντά στην Υλίκη, στο τιμόνι ενός

αυτοκινήτου ακίνητου, παγιδευμένου στα χιόνια. Θα ήμουν εκεί, οργισμένη και

ανήμπορη, στο ρεύμα προς Λαμία, εξήντα χιλιόμετρα πριν από το φέρι της

Αρκίτσας, που κι αυτό είχε σταματήσει τα δρομολόγια. Με κράτησε, την τελευταία

στιγμή, μια αναποδιά ­ ας την πω έτσι. ‘Η ακόμη ένας ανομολόγητος δισταγμός,

καθώς είχα ακούσει πως ερχόταν σφοδρή η κακοκαιρία. Όπως εξελίχθηκε η

κατάσταση, είμαι με τους τυχερούς που δεν ρισκάρισαν και τη γλίτωσαν φτηνά. Η

αλήθεια να λέγεται: κανείς δεν περίμενε την ένταση του χιονιά και όλοι ήλπιζαν

πως θα ‘ναι μικρής διάρκειας. Να που η αισιοδοξία δεν είναι πάντα καλός

οδηγός. Και να ­ μάθημα για όλους, αλλά κυρίως για την κρατική μηχανή ­ που η

ετοιμότητα πρέπει να παίρνει υπόψη το χειρότερο κι όχι το καλύτερο. Είχα,

όμως, άγιο και όταν αρνήθηκα την πρόταση για την πρωτοχρονιάτικη βόλτα στο

Σύνταγμα ­ γιορτάζει το μικρό μου κορίτσι, είπα, κι αυτό είναι για μένα το

μεγάλο πανηγύρι. Τι έγινε στο Σύνταγμα το είδαμε στην τηλεόραση και φρίξαμε.

Και πάλι «κανείς δεν το περίμενε» και όλοι ­ ιδίως οι υπεύθυνοι για την τάξη ­

αισιοδοξούσαν για το καλύτερο, ενώ θα ‘πρεπε να έχουν προβλέψει πώς θ’

αποτρέπονταν τα τυχόν κακά «απρόοπτα», σε μια μεγάλη σύναξη που προβλέψιμα

είχε «απ’ όλα». Ίσως αυτό να είναι το μάθημα από το διπλό ­ και οδυνηρό ­

πάθημα της περασμένης εβδομάδας. Πως, δηλαδή, προσέχουμε για να έχουμε, όπως

έλεγε και η παλιά προτροπή για την οικονομία στο νερό. Και περιμένω να δω τι

θα γίνει και μ’ εκείνους τους νταήδες νταλικέρηδες που αγνόησαν ­ περιφρόνησαν

μάλλον ­ την Τροχαία και έκλεισαν την Εθνική Οδό.

Τελευταία Νέα