Γράφει, με χιούμορ, ο Μισέλ Φάις ­ μου αρέσει πάρα πολύ ­ σ’ ένα διήγημά του

(«Χαλιμά, Δυσδεμόνα, Μπουμπού»), στη συλλογή «Απ’ το ίδιο ποτήρι»: «… Ήταν

μια πανάσχημη, που δεν έβρισκε καθρέφτη να χτενιστεί. Μόλις οι καθρέφτες

έβλεπαν τη μουτσούνα της, έδιναν μια απ’ τον τοίχο κι έπεφταν κάτω, λες και

γινόταν σεισμός ή τους έπιανε φαγούρα…». Αυτά γράφει ο Φάις. Κι εγώ, μόλις

τα διαβάζω, σκέφτομαι την Μαντλίν Ολμπράιτ. Όχι μόνο γιατί είναι άσκημη. Αλλά

γιατί της έχω ­ όπως οι περισσότεροι Έλληνες, φαντάζομαι ­ και μεγάλη κακία.

Φυσικά, κανείς δεν είναι υπεύθυνος για τη φάτσα του. Όποια φάτσα τού έδωσε ο

Θεός, αυτήν έχει. Μ’ αυτήν πορεύεται. Προσπαθώντας, βέβαια, να τη βελτιώσει.

Να την κάνει πιο ελκυστική. Με όποιον τρόπο μπορεί. Ο καθένας, όμως, είναι

υπεύθυνος για τις πράξεις του. Και για τα λόγια του. Κι εγώ, αρνούμαι να

ξεχάσω την υπουργό Εξωτερικών του Κλίντον, του «φερμουαράκια». Η οποία,

πέρυσι, κάθε βράδυ, μας έδειχνε τα δόντια της, από την τηλεόραση. Και

«φώναζε», με όλο της το πρόσωπο, πως είναι ευτυχής, με τους απάνθρωπους

βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ, εναντίον των αμάχων της Σερβίας…

Έφυγε ο Κλίντον. Και ήρθε ο Μπους. Και το πρώτο πράγμα που έκανε, ήταν να

απαγορεύσει τη χρηματοδότηση των ομάδων, που είναι υπέρ των αμβλώσεων, στο

εξωτερικό. Η κραταιά Αμερική, η δημοκρατική, ελεύθερη κ.λπ., αντί να πηγαίνει

μπροστά, γυρίζει πίσω! Νομιμοποίηση των αμβλώσεων ο Κλίντον; Απαγόρευση ο

διάδοχός του! Για να μη βγει ποτέ η γυναίκα απ’ τη γωνία!

Ακαριαία, πάντως, η αντίδραση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και μάλιστα, διά της

Ελληνίδας Επιτρόπου Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων Άννας Διαμαντοπούλου:

«η απόφαση αυτή αποτελεί πλήγμα κατά των δικαιωμάτων των γυναικών. Γιατί να

είναι τόσο εύκολο να χαλάσει σε μία μέρα, ό,τι κερδίσαμε τα τελευταία

χρόνια;». Αξιοσημείωτη και η παρέμβαση της υπουργού Ισότητας της Σουηδίας,

Μαργκαρέτα Ουΐνμπεργκ. Που τόνισε: «υποστηρίζω απόλυτα την Επίτροπο. Δεν είναι

μικρό ζήτημα. Θα το θέσω στον πρωθυπουργό Γκόραν Πέρσον, για να συζητηθεί στην

επόμενη συνάντηση Κορυφής Ε.Ε. – Ηνωμένων Πολιτειών».

Και γιατί, παρακαλώ, η απαγόρευση των αμβλώσεων; Γιατί, όπως άκουσα να λένε,

στην TV, διάφοροι Αμερικανοί αξιωματούχοι, «οι ΗΠΑ δίνουν πρωταρχική σημασία

στην αξία της ζωής! Δεν μπορούν να επιτρέψουν να μη γεννιούνται, άρα να

σκοτώνονται, εκατομμύρια παιδιά, σε όλο τον κόσμο»!!! Οι συμπατριώτες τής

Ολμπράιτ τα ισχυρίζονται αυτά! Οι άνθρωποι, που σκόρπισαν τον θάνατο, από ύψος

15.000 ποδιών, σε χιλιάδες Σέρβους! Οι άνθρωποι, που εξακολουθούν και σήμερα

να βομβαρδίζουν το Ιράκ! (Μόνο τη μέρα της ορκωμοσίας του Μπους, σκότωσαν 6

άτομα…).

Τι θα μας πουν, αλήθεια, ακόμη…