|
|
Θέλει πολλή δουλειά μέχρι τις εκλογές για να πετύχει ο Νίκος
Κωνσταντόπουλος ένα καλό όπως το επιθυμεί ποσοστό για τον Συνασπισμό. Ίσως
περισσότερη, αν λάβει κανείς υπόψη ότι οι δημοσκοπήσεις δεν δίνουν μεγάλα
ποσοστά στα μικρά κόμματα.
Πέτυχε το ’96 να βάλει το κόμμα του στη Βουλή, μετά την αποτυχία που είχε ο
ΣΥΝ στις εκλογές του ’93 και σ’ αυτές τις εκλογές φιλοδοξεί, με την ευρύτερη
συσπείρωση που έχει επιδιώξει, να πετύχει ένα θετικό αποτέλεσμα. Έτσι, όχι
μόνο δεν φείδεται χρόνου, αλλά οι ώρες που τρέχει ανά την Ελλάδα και όχι
μόνο, αφού έχει γυρίσει τρεις φορές τα τελευταία χρόνια όλα τα Βαλκάνια δεν
μετριούνται.
|
|
Η μικρή του κόρη, η Ελένη, η οποία πηγαίνει στην Ε’ Δημοτικού, του κάνει
παρατηρήσεις γι’ αυτό, χωρίς όμως να χάνει και την… αυστηρότητά της. «Δεν
πιστεύω, πατέρα, επειδή έχεις κάνει λίγη φαλάκρα μπροστά, να πας να κάνεις
εμφύτευση μαλλιών, όπως κάνουν άλλοι».
Φυσικά, αυτές οι κουβέντες των παιδιών δίνουν ζωή σε κάθε πατέρα, πολύ
περισσότερο όταν αυτός φορτσάρει. Ειδικότερα για τον κ. Κωνσταντόπουλο οι
χαρές αυτού του είδους είναι πολλές.
Πέρυσι, όταν πήγε ήταν ο πρώτος αρχηγός ελληνικού κόμματος που έκανε τέτοιο
ταξίδι στο βομβαρδιζόμενο Βελιγράδι δέχθηκε ένα τηλεφώνημα από το Παρίσι.
«Πατέρα, δεν ξέρεις πόσο με συγκινεί η κίνησή σου αυτή και με κάνει περήφανη
που είμαι παιδί σου», του είπε η 23χρονη Ζωή, η πρώτη του κόρη, που κάνει
μεταπτυχιακά στο Παρίσι. Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος νιώθει ευτυχία με τις κόρες
του και κάθε συζήτηση μαζί τους τον ξεκουράζει προεκλογικά.
Κριτική από τα παιδιά
Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι κριτική των παιδιών μετράει στη διαμόρφωση
θέσεών του. Όταν μάλιστα ξεκίνησαν οι αλλαγές που προωθούσε ο Γεράσιμος
Αρσένης στο εκπαιδευτικό σύστημα, η δεύτερη κόρη του, η Βασιάνα, η οποία
πηγαίνει στη Β’ Λυκείου, του μετέφερε τον προβληματισμό των συμμαθητών της.
«Τα ‘παιξα, πατέρα. Και όλοι στην τάξη τα… φτύσαμε», του είπε. Βεβαίως, στις
εκλογές δεν αρκούν τα «όπλα» των παιδιών. Και ο Νίκος Κωνσταντόπουλος
γεννημένος το 1942 στα Κρέστενα της Ηλείας έχει μακρά εμπειρία από τις
δυσκολίες της κάλπης.
«Εκείνο που νομίζω ότι προέχει για τη Δημοκρατία είναι να πάει όσο γίνεται
περισσότερος κόσμος να ψηφίσει. Και το δεύτερο, που αφορά εμάς, είναι να μας
ψηφίσει. Η αποχή, το λευκό και το άκυρο είναι η προικοδότηση των δύο μεγάλων
κομμάτων», λέει χαρακτηριστικά.
Αγωνίες
Αλλά η αγωνία του δεν αφορά μόνο το κόμμα του. Εκείνο που προέχει, κατά τη
γνώμη του, είναι οι αξιόλογοι πυρήνες που έχουν δημιουργηθεί σε όλη την
Ελλάδα, με ανθρώπους που βγάζουν θαυμάσια λογοτεχνικά περιοδικά, με άλλους που
δίνουν οικολογικές μάχες, με εκείνους που πρωταγωνιστούν σε πρωτότυπες
πολιτιστικές εκδηλώσεις, να βρουν μια κοινή έκφραση «για να ομορφύνει η
πολιτική μας ζωή που πάσχει από αρθρίτιδα».
Και εκείνο που νομίζει ότι θα βαρύνει σ’ αυτές τις εκλογές για το κόμμα του
είναι «η άποψη χιλιάδων πολιτών, ότι χρειάζεται η φωνή του Συνασπισμού, στη
Βουλή, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στα σωματεία».
Η αλήθεια είναι ότι Νίκος Κωνσταντόπουλος ήταν πάντα αιρετικός. Δεν του άρεσε
να βολεύεται κι αυτό συνέβαινε από τα παιδικά του χρόνια, κυρίως στο Γυμνάσιο,
στο Βαρβάκειο, όπου σπούδαζε.
Ακόμα κι όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου τον ξεχώριζε για τις ικανότητές του,
πολλές φορές ήρθε σε κόντρα μαζί του. Γι’ αυτόν η δικτατορία δεν ήταν έκπληξη.
Πολλοί τα δύσκολα εκείνα χρόνια τον θαύμασαν για τους αγώνες του. Δεν είναι
μόνο ότι βασανίστηκε, αλλά αργότερα, στα λευκά κελιά των φυλακών της Κέρκυρας,
είχε καταπλήξει όλους τους συγκρατούμενούς του το έχει αναφέρει πολλές φορές
ο Γρηγόρης Φαράκος με το ήθος και τη μόρφωσή του.
Ανάλογη στάση κι ας τον παρεξήγησαν πολλοί τήρησε και στην ίδρυση του
ΠΑΣΟΚ, στα πρώτα βήματα. Προτίμησε να διαγραφεί, παρά να βολευτεί. Κι αυτό του
αναγνώρισε, λίγο πριν μπει στο Ωνάσειο, ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Η τελευταία επαφή
|
Άλμπουμ από παλιά. Αν κάτι σημάδεψε τον Νίκο Κωνσταντόπουλο ήταν η δικτατορία. Η φωτογραφία είναι από τη δίκη στο Στρατοδικείο. Αριστερά του οι Πρωτοπαππάς, Ανδριτσάκης, Τσαγκαράκης, Ιορδανίδης και Καράγιωργας
|
Ο πρόεδρος του ΣΥΝ σ’ εκείνη τη συγκινητική συνάντηση κράτησε μιάμιση ώρα
και ήταν η τελευταία επαφή του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ με αρχηγό κόμματος άκουσε
τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον οποίο είχε δικάσει στο Ειδικό Δικαστήριο, να του
πλέκει το εγκώμιο για την προσφορά του στη Δημοκρατία.
Εκείνη η αναγνώριση του Ανδρέα Παπανδρέου ίσως είχε και το μεγαλύτερο ειδικό
βάρος. Διότι μπορεί ο κόσμος να θυμάται τον Νίκο Κωνσταντόπουλο ως τον μεγάλο
συνδικαλιστή στα πανεπιστήμια της δεκαετίας του ’60 ή τον αγωνιστή της εποχής
της δικτατορίας ή ακόμα και τον πολιτικό με μεγάλη δημοτικότητα στις
δημοσκοπήσεις, ωστόσο πάνω απ’ όλα, όπως λένε οι φίλοι του, είναι ένας
«υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Δικηγόρος, χρησιμοποίησε
εκατοντάδες φορές τις γνώσεις του για να υπερασπίσει διωκόμενους για
πολιτικούς λόγους Έλληνες, Παλαιστινίους, Άραβες, Ευρωπαίους αριστερούς.
Το ίδιο κάνει και σήμερα, μέσα στη φούρια των εκλογών. Προτιμά να χάσει ώρες
από το κόμμα του για να υπερασπίσει ως δικηγόρος τον Μίμη Ανδρουλάκη απέναντι
«σε πράξεις σκοταδισμού, μισαλλοδοξίας και φανατισμού».
Ακούσματα
Το ίδιο δεν χάνει την ευκαιρία να ακούει μουσική, παρά την αποτυχία του στα
νεανικά του χρόνια να μάθει φυσαρμόνικα. Και ακούει με πάθος τα πάντα, από
τον Φραντς Λιστ που πρωτοαγάπησε όταν πιτσιρικάς είδε για τη ζωή τού μεγάλου
Ούγγρου συνθέτη στον κινηματογράφο μέχρι τον Χατζιδάκι τον Θεοδωράκη, τον
Λοΐζο, τους ρεμπέτες.
Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, ο οποίος κάθε πρωί ξεκινάει τη μέρα του
ενημερωνόμενος από τον συνεργάτη του Γιάννη Βραχάτη και τα στελέχη του ΣΥΝ
Νίκο Χουντή και Στέργιο Πιτσιόρλα, πιστεύει ότι η Ελλάδα του 2000
αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα κοινωνικής συνοχής. Και φοβάται ότι, παρά τα
πολυδιαφημιζόμενα για την ΟΝΕ, αυτή η «βόμβα» θα σκάσει κάποτε. Μερικοί λένε
ότι κάποτε ο Νίκος Κωνσταντόπουλος στάθηκε ορισμένες φορές με εμπάθεια κατά
του ΠΑΣΟΚ. Ο ίδιος απορρίπτει την εκδοχή. Οι περισσότερο ψύχραιμοι εκτιμούν
ότι αυτό που προκάλεσε τέτοιες εντυπώσεις ήταν η κόντρα του με ορισμένα
στελέχη (π.χ. από τους παλιούς με τον Μένιο Κουτσόγιωργα και από τους νέους με
τον Κώστα Λαλιώτη).
Ίσως μια άλλη προσέγγιση στην αλήθεια είναι η άποψη ορισμένων στελεχών της
Κεντροαριστεράς ότι το ΠΑΣΟΚ θα ‘ταν καλύτερο αν δεν διαγράφονταν ορισμένοι,
όπως ο Νίκος Κωνσταντόπουλος και ο Σάκης Καράγιωργας.
Για τον τελευταίο αυτό μεγάλο διανοούμενο και αγωνιστή κατά της δικτατορίας, ο
οποίος έφυγε νωρίς, ο κ. Κωνσταντόπουλος, ένας πολιτικός «χωρίς λευκές σελίδες
στο βιογραφικό του», δεν τρέφει απλώς εκτίμηση. Νιώθει κυρίως θαυμασμό για «το
ήθος του και τους απίστευτα ανιδιοτελείς μεγάλους αγώνες του».
Ο πρόεδρος του ΣΥΝ έχει βέβαια και μια παράδοση. Ο πατέρας του, ο κυρ Ανδρέας,
έδωσε μεγάλους αγώνες να καταργηθούν τα τσιφλίκια και να φύγουν οι τσιφλικάδες
από την Ηλεία.
Και η μεγαλύτερη ικανοποίηση που πήρε ποτέ στην πολιτική του καριέρα ήταν μια
φορά που σε ομιλία του στα Κρέστενα άκουσε τον γέροντα Βασίλη Παπαδιά να
φωνάζει: «Πες τα, γίγαντα». Είχε ακούσει το ίδιο, στην ίδια πλατεία, από τον
ίδιο άνθρωπο, όταν ήταν πιτσιρικάς. Μόνο που τότε η φράση «πες τα, γίγαντα»
απευθυνόταν στον πατέρα του…
