Ο ΣΤΕΛΙΟΣ Σεραφείδης δεν ήταν μόνο ένας από τους πιο διάσημους μεταπολεμικούς
διεθνείς τερματοφύλακες, αλλά αποτέλεσε κι έναν παίκτη… σύμβολο για την ΑΕΚ.
Η θητεία του κάτω από τα δοκάρια του «Δικεφάλου Αετού» κράτησε 20 χρόνια
αδιάκοπα (1952-1972). Είναι, ίσως, ο μακροβιότερος άσος στην ιστορία της
«κιτρινόμαυρης» ομάδας. Στον δημοφιλή σύλλογο, που λάτρεψε και υπηρέτησε με
συνέπεια όσο λίγοι, ο Στέλιος Σεραφείδης έζησε μεγάλες στιγμές, αλλά και
μεγάλες αδικίες, όταν διαιτητές και παράγοντες, με κάθε είδους δολοπλοκίες,
άφηναν την ΑΕΚ έξω από μεγάλες διοργανώσεις (πρωταθλήματα και κύπελλα).
Τα παιδικά χρόνια του Στέλιου Σεραφείδη ήταν ιδιαίτερα δύσκολα. Πριν ασχοληθεί
με το ποδόσφαιρο έκανε διάφορες δουλειές του ποδαριού για να ζήσει.
|
|
Εργάστηκε σαν νερουλάς, κουλουρτζής, αχθοφόρος, στιλβωτής παπουτσιών και
μικροπωλητής. Ο μεγαλύτερος αδελφός του (διεθνής κυνηγός του Απόλλωνα Αθηνών)
Λάμπης Σεραφείδης, πήρε τον Στέλιο, 14 χρόνων, από το Αιγάλεω, τον πήγε στον
Απόλλωνα, για μικρό διάστημα, και από εκεί μετεγράφη στα τσικό της ΑΕΚ όπου
ρίζωσε (1952). Δύο χρόνια στα τσικό, ένα χρόνο στη Β’ ομάδα και από το 1954
φόρεσε μόνιμα τη φανέλα με το Νο 1 κι έγινε ο μόνιμος τερματοφύλακας του
«Δικεφάλου». Υπήρξε ο άξιος συνεχιστής μιας μεγάλης παράδοσης, που είχαν
δημιουργήσει (προπολεμικά και μεταπολεμικά) κάτω από τα δοκάρια του συλλόγου
οι Γιώργος Γιάμαλης, Χρήστος Ρίμπος και Γιώργος Δελαβίνιας.
Ο Στέλιος Σεραφείδης ποτέ δεν εγκατέλειψε την ΑΕΚ. Ακόμη κι όταν κρέμασε τα
ποδοσφαιρικά του παπούτσια, το 1972, για διάστημα πάνω από 15 χρόνια πρόσφερε
τις υπηρεσίες του και προπονούσε τους νεώτερους τερματοφύλακες της ΑΕΚ. Τόση
ήταν η παθολογική αγάπη του Στέλιου Σεραφείδη για την ομάδα του, που ακόμη και
το πιο ευτυχισμένο βράδυ της ζωής του, όταν έγινε ο γάμος του (Μάιος 1960),
ένιωσε την μεγαλύτερη πίκρα της ζωής του. Στον τελευταίο αγώνα της ΑΕΚ με τον
Πανιώνιο (που όλα έδειχναν πρωταθλήτρια την «κιτρινόμαυρη» ενδεκάδα, στο πρώτο
πρωτάθλημα Α’ Εθνικής Κατηγορίας) η ομάδα του «Δικεφάλου» ηττήθη με 2-3
