|
|
|
|
Δεν πιστεύει στις συνταγές, αλλά αν κάποιος την υποχρέωνε να δώσει μια
«συνταγή… 24ώρου», θα του έλεγε «ένα καλό πρωινό, χιούμορ, γέλιο, μουσική
και διαστήματα… ανάπαυλας»! Εκείνη πάντως ανάμεσα στις πολλαπλές και ενίοτε
απρογραμμάτιστες καθημερινές της δραστηριότητες προλαβαίνει να γελάσει, να
ανταλλάξει… ανέκδοτα με φίλους, να τρέξει με μηχανάκια ή να βουτήξει στο
κενό από ψηλά, δεμένη με ένα σχοινί!«ΤΡΕΧΕΙ» με τέτοια ταχύτητα το 24ωρό της
που αντικαθρεφτίζεται ακόμη και στο λόγο της που μοιάζει «αυθάδικο παιδί»!
Χειμαρρώδης, πηγαίος, συντονισμένος θαρρείς με τη σκέψη της. Κατά τα άλλα,
δηλώνει «άτομο χαμηλών τόνων» η Εύη Αδάμ. Αλλά κανένας ορισμός και τίποτα δεν
αποκλείει και το… αντίθετό του.
Γερμανική Φιλολογία σπούδασε και ούτε που είχε φαντασθεί τον εαυτό της «κάπως
αλλιώς». Μα ένα στοίχημα με μια φίλη την έστειλε στα… καλλιστεία. Κέρδισε το
στοίχημα και έφυγε από εκεί με έναν τίτλο. Σα να μη συνέβη τίποτα, συνέχισε να
κάνει μαθήματα Γερμανικών μέχρι που άρχισαν να πέφτουν βροχή οι προτάσεις!
Κάπως έτσι βρέθηκε, πριν από τέσσερα χρόνια, στο χώρο του μόντελινγκ, στην
πασαρέλα, στα φωτογραφικά στούντιο, μπροστά από την τηλεοπτική κάμερα.
Αυτό που την έμαθε η ζωή στα 24 της χρόνια, είναι να μη λέει όχι στις
προκλήσεις. Της άρεσε πάντα η εναλλαγή και δεν αντέχει, επιμένει, την ρουτίνα:
«Είναι το μόνο που μπορεί να με σκοτώσει!».
Όταν ήταν μικρή, δεν φανταζόταν τον εαυτό της να μεγαλώνει. Εξακολουθεί να μη
μπορεί να προβλέψει ή έστω να προσεγγίσει το «αύριο». Το μέλλον, δηλώνει,
είναι κάτι άπιαστο, «το μόνο χειροπιαστό είναι το τώρα, η στιγμή που ζούμε, η
ημέρα που κυλάει…». Κι αυτή την ημέρα, την κάθε ημέρα, φροντίζει να την
κερδίσει, να την απολαύσει, να μη χάσει δευτερόλεπτο: «Το πού σε οδηγεί η ζωή,
ποτέ δεν το γνωρίζεις!».
ΟΧΙ ΡΟΥΤΙΝΑ
Καμία ημέρα να μη μοιάζει με την προηγούμενη ή την επόμενη, αυτός είναι ο
στόχος της Εύης Αδάμ. Το μόνο σίγουρο στην ημέρα της είναι το πρωινό ξύπνημα.
Εκεί, γύρω στις επτά, ένα ξυπνητήρι θα σηματοδοτήσει και το εσωτερικό της
ξύπνημα: «Θέλω μία ώρα καταδική μου. Η πρώτη μου κίνηση είναι να βάλω μουσική.
Ένα φλιτζάνι καφές και ένα ντους, απαραίτητα συστατικά μιας καλής ημέρας. Θέλω
ευχαριστημένο τον εαυτό μου! Και δεν χρειάζεται πολλά για να είναι…».
Ένας μαγικός φρουτοχυμός, «φτιαγμένος με μυστική συνταγή από τον καλό μου,
είναι η πρωινή μου απόλαυση. Γύρω στις 8 ξεκινώ από το σπίτι. Θέλω μία ώρα για
το στούντιο και μία ακόμη ώρα να προετοιμασθώ για το “Μεταξύ μας”, που ξεκινά
στις 10 και κρατά έως τη 1.30».
Αυτό είναι το στάνταρ της ημέρας. Που δείχνει ίδιο και απαράλλαχτο, αλλά δεν
είναι. Η ημέρα στη συνέχειά της εξελίσσεται με διαφορετικούς ρυθμούς και
προγράμματα: «Από τη 1.30 το μεσημέρι και μετά, άγνωσται οι βουλαί του Κυρίου!
Αρχίζει το χαώδες πρόγραμμα ενός μοντέλου. Μπορεί να έχω φωτογράφηση, μπορεί
και όχι. Μπορεί να με ειδοποίησαν το βράδυ της προηγουμένης για κάποια
επίδειξη, να πρέπει να δοκιμάσω ρούχα, να ανέβω στην πασαρέλα. Υπάρχουν ημέρες
που φεύγω χαράματα από το σπίτι και επιστρέφω τα ξημερώματα της επομένης».
Ένα άστατο πρόγραμμα την… ανανεώνει, αφού «είναι το αντίδοτο της ρουτίνας.
Σε κρατά σε διαρκή ένταση… Σε αναγκάζει να βουτάς μέσα σου και να
ανακαλύπτεις όλο και περισσότερες δυνάμεις και αντοχές…».
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
Δουλεύει στην τηλεόραση, αλλά δεν… βλέπει τηλεόραση γιατί ο κόσμος για την
Εύη Αδάμ είναι κάτι χειροπιαστό, είναι αυτό που μπορεί να δει και να βιώσει με
γυμνό μάτι. Το πιο θλιβερό δώρο που θα μπορούσε να της κάνει κανείς «είναι
μία… υδρόγειος σφαίρα! Δεν αντέχω ούτε τη θέα ενός… χάρτη. Έχω αχόρταγο
μάτι. Τα ταξίδια είναι η αδυναμία μου και κανένα ταξίδι δεν με ικανοποιεί τόσο
ώστε να πω ότι ήταν αρκετό!».
Ανάμεσα στην πρωινή εκπομπή, τις φωτογραφήσεις ή την βραδινή επίδειξη,
ξεπροβάλλει επιτακτικά και η ανάγκη για χαλάρωση. Είναι ημέρες που θέλει να
πιει ένα ποτό και άλλες που θέλει να γυρίσει όλη την Αθήνα ή να καθήσει σπίτι
και να βουλιάξει στις σελίδες ενός βιβλίου: «Αν συμπέσει να μην έχω βραδινή
δουλειά, θέλω να δω θάλασσα, να ανέβω σε ένα βουνό, παρέα με καλούς φίλους.
Αλλά πάντα μέσα στην ημέρα μου, θα ‘ρθει και εκείνη η στιγμή που απαιτεί ο
οργανισμός μου να γίνω… αργόσχολη! Αποζητά ηρεμία, γαλήνη, να φορτίσουν οι
μπαταρίες. Σ’ αυτά τα μικρά διαλειμματάκια, θα «απλωθώ» με φίλους σε ένα
«καφέ», θα μιλήσουμε για σημαντικά ή ασήμαντα, θα πούμε ανέκδοτα και θα
γελάσουμε με την ψυχή μας».
ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΠΤΗΣΕΙΣ
Το γέλιο, συστατικό ζωής για την Εύη Αδάμ. Αλλά και οι… εξτρέμ καταστάσεις.
Η ταχύτητα, πάνω σε ένα μηχανάκι, «να τρέχεις αντίθετα στον άνεμο», μια γεύση
ζωής. Το καλοκαίρι, οι καταδύσεις. Αλλά και οι ελεύθερες πτώσεις, «είναι μια
συγκλονιστική εμπειρία που όμοιά της δεν υπάρχει»!
Το πότε τρώει «είναι μια… πονεμένη ιστορία. Με εξαίρεση το στάνταρ πρωινό,
ποτέ δεν γνωρίζω αν θα έχω γεύμα και δείπνο μέσα στην ημέρα. Συνήθως τα δύο
είναι… ένα».
Ελιξίριο της ζωής είναι, για την Εύη, το χιούμορ, αφού «σώζει τον… ψυχισμό
σου και σε βοηθά να αντιπαρέχεσαι όλες τις δυσάρεστες καταστάσεις. Δεν αντέχω
τους κατσούφηδες και τους μίζερους ανθρώπους που όλα τους πάνε άσχημα…». Η
ζωή είναι τόσο μικρή «που της αξίζει λίγος… χώρος». Αξίζει να προσπαθήσεις
«για να είσαι εσύ καλά και να νιώθουν και οι γύρω σου καλά. Αξίζει να λες
“καλημέρα” στον εαυτό σου και τους άλλους με χαμόγελο. Διαφορετικά θα ‘πρεπε
να διαλέξουμε όλοι από ένα… βουνό και να απομονωθούμε. Και τόσα βουνά δεν έχει!».
Ο θάνατος για την Εύη έχει να κάνει με τη… λογική επεξεργασία του δεδομένου:
«Αν σκεφθείς τον θάνατο με συναίσθημα, πάει τελείωσε. Σοκ είναι και η ζωή και
ο θάνατος. Απλώς το πρώτο είναι ευοίωνο, το δεύτερο δυσοίωνο. Είναι ένα ταξίδι
κι αυτό, πρέπει να το αποδεχθείς, αλλιώς χάνεις και το νόημα της ζωής!».
Ανάμεσα σε ζωή και θάνατο, ο έρωτας. Στην ημερήσια διάταξη κι όχι στο
ημερήσιο πρόγραμμα: «Είναι το φάρμακο της ευδιαθεσίας γι’ αυτό και οι
ερωτευμένοι άνθρωποι πάντα λάμπουν. Η αλήθεια είναι ότι εγώ από φύση, δεν
είμαι αρνητική ούτε όταν δεν είμαι ερωτευμένη. Βλέπω πάντα την καλή όψη των
πραγμάτων. Αλλά όταν είμαι ερωτευμένη, χαμογελώ και δίχως… λόγο. Και μπορεί
να με νομίζουν και… χαζοχαρούμενη. Το γέλιο, το χαμόγελο, σου δίνει μια
αίσθηση παντοδυναμίας. Ακόμη και στον ύπνο μου βλέπω όνειρα που με κάνουν
και… γελάω. Εφιάλτη έχω να δω από τότε που ήμουν κοριτσάκι: είχα χαθεί στο
δάσος και βρέθηκα μπροστά σε μια… αρκούδα. Πιστέψτε με, είναι ο μόνος
εφιάλτης της ζωής μου!».
ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ
Ο έρωτας δεν είναι φυσικά μόνο ένα πρόσωπο. Είναι η χαρά της ζωής, η αίσθηση
της ύπαρξης, της δημιουργίας, της αναζήτησης. Δεν ζητάει τίποτα περισσότερο
από το «σήμερα». Ούτε διεκδικεί από το «αύριο»: θα το ζήσω σαν… σήμερα, σαν
τώρα, δεν μπορώ να αφήνομαι σε κάτι μελλοντικό. Το μόνο πραγματικά που
ονειρεύομαι, είναι να βιώσω κάποια στιγμή το δυνατότερο συναίσθημα που μπορεί
να υπάρξει για μια γυναίκα. Το σπουδαιότερο όλων. Ένα παιδί. Πιστεύω ότι αυτή
είναι μια μελλοντική καταξίωση, στην οποία μπορεί κανείς να αφεθεί…».
