|
|
ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ: Στις 15 Αυγούστου 1922 στην Αθήνα.
ΝΟΣΤΑΛΓΕΙ: Ό,τι χάθηκε για πάντα. Γιατί δεν υπάρχει τρένο επιστροφής
από τον Παράδεισο.
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙ: «Μαρία».
ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΕΙ: Την σύνταξη ανειδίκευτου εργάτη που μου έδωσε το κράτος
μειωμένη 10%, έχοντας 20.000 ένσημα.
ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΕΙ: Τον «Αλχημιστή».
ΑΞΕΧΑΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ: Της ζωής του.
ΘΑ ΚΑΛΟΥΣΕ ΣΕ ΓΕΥΜΑ: Τον Βασίλη τον Ραφαηλίδη.
Ο Ροταριανός Όμιλος Αθηνών τίμησε προχθές τον συνθέτη Γιώργο Μουζάκη για
την εξηντάχρονη προσφορά του στα μουσικά πράγματα της χώρας. Η τιμητική
διάκριση ήταν για τον Γιώργο Μουζάκη η «αναγνώριση κόπου και μόχθου μιας
ολόκληρης ζωής». Ο Γιώργος Μουζάκης γράφει ασταμάτητα στίχους από 12 ετών και
πιστεύει ότι αυτό που λείπει σήμερα από το τραγούδι, είναι «το ίδιο το
τραγούδι». Τελικά από την 60χρονη παρουσία του στον χώρο της μουσικής, αυτό
που κέρδισε ήταν η αγάπη του κόσμου.
ΕΡ.: Εξήντα χρόνια επιτυχίες. Γεννηθήκατε… συνθέτης;
ΑΠ.: Εσείς τι λέτε;
ΕΡ.: Τους πρώτους στίχους που γράψατε ήταν σε ηλικία;
ΑΠ.: Δώδεκα ετών.
ΕΡ.: Και τα πρώτα τραγούδια σας που έγιναν επιτυχία;
ΑΠ.: Χίλια λόγια. Πότε θα ‘ρθεις. Εγώ θα σ’ αγαπώ και μη σε νοιάζει.
ΕΡ.: Γιατί οι μελωδίες σας αντέχουν στον χρόνο;
ΑΠ.: Ρωτήστε τον κόσμο που τα τραγουδάει. Δεν το σκέφθηκα ποτέ, γιατί μού
φαινόταν φυσιολογικό.
ΕΡ.: Σήμερα γράφονται ποιοτικά και νοσταλγικά τραγούδια;
ΑΠ.: Υπάρχουν σήμερα τραγούδια ποιοτικά, όχι όμως νοσταλγικά.
ΕΡ.: Τι θα συμβουλεύατε τις δισκογραφικές εταιρείες;
ΑΠ.: Εγώ είμαι πολύ μικρός για να συμβουλεύσω τις σημερινές εταιρείες. Χα! Χα!
ΕΡ.: Για ποιον τραγουδιστή θα γράφατε ευχαρίστως;
ΑΠ.: Για όλους.
ΕΡ.: Όταν ακούτε τα τραγούδια σας, τι σας έρχεται στο νου;
ΑΠ.: Όλη η ζωή μου.
ΕΡ.: Όταν ακούτε το «Ένας φίλος ήρθε απόψε από τα παλιά» (με τον Σώτο Παναγόπουλο);
ΑΠ.: Ο Παναγόπουλος, ο Καραμανλής και όλη η αγαπημένη μου Ελλάδα.
ΕΡ.: «Σε μαγικά νησιά» (με το Τρίο Κιτάρα);
ΑΠ.: Πόσο θα ήθελα να ήμουν τώρα εκεί.
ΕΡ.: «Στις μισάνοιχτες τις πόρτες, στις παλιές ανηφοριές» (με τον Γιάννη Βογιατζή);
ΑΠ.: Το βραβείο που πήρα στην Πολωνία γι’ αυτό το τραγούδι.
ΕΡ.: Οι παραγωγοί μεταδίδουν μέσω των ερτζιανών τραγούδια σας;
ΑΠ.: Ακαταπαύστως και σκέπτομαι αν πληρωνόμουν γι’ αυτό, δεν θα είχα σήμερα
καμία ανάγκη.
ΕΡ.: Γιατί οι εταιρείες δίνουν σήμερα μικρή σημασία στον στίχο;
ΑΠ.: Αντιθέτως. Έχω την εντύπωση ότι δίνουν πολύ μεγάλη σημασία.
ΕΡ.: Τι σημαίνει για σας μια τιμητική διάκριση;
ΑΠ.: Τα πάντα. Αναγνώριση του έργου μου.
ΕΡ.: Υπάρχουν καλλιτέχνες που σας θυμούνται;
ΑΠ.: Δεν έχω κανένα παράπονο.
ΕΡ.: Τι λείπει σήμερα από το τραγούδι;
ΑΠ.: Το ίδιο το τραγούδι.
ΕΡ.: Τελικά, από την 60χρονη παρουσία σας στη μουσική ποιο ήταν το μεγάλο κέρδος;
ΑΠ.: Μόνο η αγάπη του κόσμου.
ΕΡ.: Ποια μελωδία σας συνήθως σιγοτραγουδάτε;
ΑΠ.: Ας ήταν να ‘χα λεπτά μονάχα.
ΕΡ.: Τους στίχους συναδέλφου σας που θα θέλατε να ήταν δικοί σας;
ΑΠ.: Σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει.
ΕΡ.: Τι θυμάστε από τον Τώνη Μαρούδα;
ΑΠ.: Την ερωτική βελούδινη φωνή του.
ΕΡ.: Τον Νίκο Γούναρη;
ΑΠ.: Δεν είχα συνεργαστεί μαζί του. Ήταν όμως ένας πολύ καλός λαϊκός τραγουδιστής.
ΕΡ.: Την Καίτη Μπελίντα;
ΑΠ.: Είχε τραγουδήσει το ιερότερό μου τραγούδι. Το «Μαρία», τραγούδι που
έγραψα για τη μάνα μου.
ΕΡ.: Τα περίφημα «Τρίο» της εποχής;
ΑΠ.: Ήταν τα πιο πολλά δημιουργήματα δικά μου και είμαι υπερήφανος γι’ αυτά.
ΕΡ.: Και από τις ωραιότερες γυναίκες της πίστας (Μάγια Μελάγια, Σπεράντζα
Βρανά, Ζωζώ Σαπουντζάκη, Καίτη Ντενίς, Λάουρα) την δεκαετία του ’50;
ΑΠ.: Τα νιάτα μου.
ΕΡ.: Πώς δικαιολογείτε την άνθηση του ρεμπέτικου;
ΑΠ.: Ρωτήστε τις εταιρείες δίσκων.
ΕΡ.: Τι ήταν αυτό που σας έκανε να γράψετε αρχοντορεμπέτικα στις αρχές της
δεκαετίας του ’50;
ΑΠ.: Γιατί ήμουν ο ίδιος Αρχοντορεμπέτης.
ΕΡ.: Τι αναπολείτε από την διασκέδαση της εποχής σας;
ΑΠ.: Την αξιοπρέπεια.
ΕΡ.: Θα στήνατε το 2000 μια ορχήστρα για «Ρεβί» πίστας;
ΑΠ.: Όχι μόνον το 2000, αλλά και το 2020.
ΕΡ.: Για ποιο πράγμα έχετε μετανιώσει;
ΑΠ.: Για τίποτα.
ΕΡ.: Εάν γράφατε την αυτοβιογραφία σας ποιον τίτλο θα βάζατε;
ΑΠ.: Δεν θα έγραφα ποτέ την αυτοβιογραφία μου. Δεν θέλω να με λυπηθούν.
