Εχω ακούσει προσωπικώς τα εξ αμάξης επειδή δεν έφαγα αμάσητο τον σανό του «Οξυγόνου», του κινήματος των συναισθημάτων, με το οποίο έσπευσε να συστρατευτεί πλήθος «ευαίσθητων» (δηλαδή δήθεν ευαίσθητων, υποκριτών) συμπολιτών μας, οι οποίοι έχουν κουραστεί να ψάχνουν τρόπους για να ρίξουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ζήσαμε με ένταση, ακόμα μια φορά, την επίθεση όχι μόνο κατά της εκλεγμένης κυβέρνησης και κατά της πολιτικής σταθερότητας από κήρυκες του χάους – τους οποίους αγκάλιασαν τεμπέλικα κόμματα, τα οποία αντί να έχουν σαφείς θέσεις για το σήμερα και το αύριο της χώρας παλεύουν να υπάρξουν στη Βουλή με συνωμοσιολογία, με φήμες, με γκρίνια, με ψέματα ή με μισές αλήθειες, με κατάρες και με τη βοήθεια των σόσιαλ μίντια αλλά και πολλών «κανονικών» μέσων που μπορούν να μετατρέπουν τον δημοκρατικό διάλογο σε μια βαβέλ.
Ζήσαμε τα ξυλόλια, τα μπαζώματα, τα εξαερωμένα βαγόνια, ακούσαμε το δυστύχημα των Τεμπών να αποκαλείται έγκλημα στο μεγάλο δικαστήριο των φυσικών, ραδιοτηλεοπτικών και διαδικτυακών καφενείων, καταναλώσαμε τοξικότητα από διάφορους σταρ του ημίφωτος που διακινούν φήμες ψάχνοντας μια αποκατάσταση στη Βουλή ή στο κράτος ανάλογη αυτής που βρήκαν οι συριζαίοι το 2015. Και σήμερα, όσο μεγαλώνει ο συνωστισμός στην περιοχή της δημιουργίας «νέων» και «άφθαρτων» κομμάτων που θα ελέγξουν την εξουσία και θα μας σώσουν, αρχίζουν και συγκεκριμενοποιούνται τα κίνητρα πολλών από όσους εργάστηκαν για το συναισθηματικό κίνημα των Τεμπών. Οποιοι μπορούν να καταλάβουν δυο πράγματα, μπορούν πλέον να κατανοήσουν ότι το «Οξυγόνο» δεν είχε κίνητρο απλώς μια άφατη θλίψη αλλά, ως φαίνεται, διάφορες ιδιοτέλειες πέραν αυτής.
Ενεφανίσθη, κατά συνέπεια, και η Μαρία Καρυστιανού, ως εμπνεύστρια του συναισθηματικού κινήματος, να προετοιμάσει το κοινό της και να αναζητήσει τα βασικά στελέχη της. Ετοιμη για νέες μάχες και νέες ρήξεις, προφανώς και με πρόσωπα που την υποστήριξαν έως σήμερα. Κάποια απ’ αυτά, προβλεπτικά, θα έχουν σκεφτεί πώς θα αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο της συρρίκνωσης από τους γνήσιους εκπροσώπους του συναισθηματικού κινήματος. Ως συνήθως, εκείνοι που θα πιαστούν στον ύπνο θα είναι οι αριστεροί – ο ΣΥΡΙΖΑ και τα σκληρής ιδεολογίας κόμματα που προέκυψαν από τη διάσπασή του.
Σύντομα θα καταλάβουν και οι αριστεροί και όλοι μας ότι ενδεχόμενο κόμμα της Μαρίας Καρυστιανού θα διεκδικεί ψήφους στο όνομα του αντισυστημισμού, όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2010-15. Θα καταλάβουν, επίσης, ότι πάρα πολλοί ψηφοφόροι θα αρχίσουν να μετακινούνται προς τα κει εγκαταλείποντας τον Βελόπουλο και τον Νατσιό, αλλά και την Κωνσταντοπούλου και τα κομματίδια, πλέον, της Αριστεράς. Και βέβαια, τον Τσίπρα και, κάποιοι, τον Ανδρουλάκη.
Τι σημαίνει αυτό; Οτι σύντομα πολλοί απ’ όσους συμπορεύτηκαν με τη Μαρία Καρυστιανού, αν υλοποιήσει την πρόθεσή της να κάνει κόμμα, θα αρχίσουν να ασφυκτιούν. Και τότε θα θυμηθούν αυτό που έχουν ξεχάσει από την εποχή που ο Τσίπρας τούς χρησιμοποίησε για να ανεβεί στην εξουσία: ότι είναι αριστεροί. Κι αν αυτοί είναι αριστεροί, η Μαρία Καρυστιανού στην ανάλυσή τους θα είναι ακροδεξιά. Δεν είμαι ο μάντης Κάλχας, αλλά πάω στοίχημα ότι πολύ σύντομα θα ζήσουμε και αυτή τη σύγκρουση γιγάντων.
Αναγκαία σύγκρουση για ζητιάνους ψήφων προκειμένου να διασφαλιστεί η πολιτική τους καριέρα. Από αυθεντίες, επαίτες.
Το λεφτόδεντρο ανθεί στην Ιθάκη
Προτίμησα, παράλληλα με τη Βουλή (την οποία ελπίζω να σχολιάσω αύριο), αποσπασματικά έστω, να παρακολουθήσω την παρουσίαση της «Ιθάκης» του Αλέξη Τσίπρα στην Πάτρα. Μιλούσε ο παλιός μου φίλος, γνωστός για τα σοσιαλδημοκρατικά κηρύγματά του Γιώργος Σιακαντάρης, που τελικά δεν τον άκουσα – η Βουλή του πήρε τη δόξα –, αλλά άκουσα δυο άλλους, οπότε βγαίνει το σημειωματάκι.
Εμφανίστηκε, λοιπόν, πριν αρχίσει η συζήτηση για το βιβλίο ένας αγρότης-κτηνοτρόφος, προφανώς από τα μπλόκα, που ζητούσε με έμφαση εμβόλια εδώ και τώρα για την ευλογιά των αιγοπροβάτων. Οι ειδικοί έχουν πει σχετικά ότι ασφαλή εμβόλια δεν υπάρχουν, ότι η αντιμετώπιση του προβλήματος είναι η παραδοσιακή αντιμετώπιση μολυσματικών ασθενειών: επειδή η ασθένεια μεταδίδεται μέσω επαφής υγιών με ασθενή ζώα, αντί οι κτηνοτρόφοι να αναζητούν μαγείες οφείλουν να συνεργαστούν με το κράτος και να κάνουν ό,τι εκείνο τους λέει. Οπως κάναμε οι άνθρωποι όταν έσκασε ο Covid.
Περίμενα ότι κάποιος θα του το έλεγε του αγροκτηνοτρόφου. Δεν άκουσα όμως κανέναν να αποκαθιστά την πραγματικότητα. Κατανοώ, η διαμαρτυρία είναι το παν για το εκτός εξουσίας σύστημα Τσίπρα – έτσι χτίζει τις νέες «αυταπάτες» του. Στη συνέχεια, μάλιστα, ο ίδιος ο υπό επιστροφή πρώην πρωθυπουργός, δήλωσε, απευθυνόμενος σε αγρότες, ότι λεφτά υπάρχουν. Καταλαβαίνετε νομίζω.
