Η ρήση του Αθανάσιου Τσαλδάρη, γιου του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Τσαλδάρη, ο οποίος σπούδασε νομικά στο Κολούμπια της Νέας Υόρκης και διετέλεσε πρόεδρος της Βουλής, παραμένει θλιβερά επίκαιρη: «Μόνη ιδεολογία του βουλευτή είναι η επανεκλογή του». Πρόκειται για διαχρονική επιτομή του δημόσιου βίου. Το διαπιστώνει τώρα πικρά και η κυβέρνηση μέσω των αγροτικών κινητοποιήσεων. Είχε πάρει μια πρώτη γεύση από τη δοκιμασία του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, όπου όμως η κύρια ανησυχία βρισκόταν στο πόσο θα σταθεί τελικά απέναντί της την κρίσιμη ώρα η Εκκλησία – κατάφερε να αποφύγει τον σκόπελο.
Σήμερα η κατάσταση δεν είναι καθόλου έτσι. Τα πράγματα με τους αγρότες έχουν αγριέψει σοβαρά – οι κινητοποιήσεις τους είναι οι μεγαλύτερες και καθολικότερες των τελευταίων δεκαετιών. Και δεν θα κάνουν εύκολα πίσω. Ερχονται στον απόηχο των άγριων σκανδάλων των… αγροτών με τις Φεράρι και του αίσχους του ΟΚΕΠΕΚΕ, το οποίο ουδόλως έχει πείσει η κυβέρνηση ότι θέλει να καθαρίσει τόσο προκλητικά που προσέχει τον… Φραπέ της – αλλά ούτε το πρώτο είναι, ούτε μάλλον το τελευταίο υπό την σκέπην της. Παράλληλα το σκάνδαλο κάνει φέτες και τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, που αποδεικνύεται κουμπάρος συλληφθέντος επί του ιδίου… ευγενούς αθλήματος. Μεγάλη επιτυχία του ο τρόπος να βγει από την πλήρη ανυπαρξία. Η οργή που προκάλεσαν αυτά σε έναν από τους δυσκολότερους και πιο αβέβαιους κλάδους είναι εκρηκτική. Και δικαίως: προστέθηκαν στα ούτως ή άλλως άλυτα δομικά προβλήματα του αγροτικού κόσμου. Και πήραν όλα φωτιά.
Συνηθισμένη η κυβέρνηση να κάνει ότι δεν καταλαβαίνει και να λέει άλλα αντί άλλων ή, εν ανάγκη, να επιστρατεύει σκληρές μεθόδους, έκρινε σκόπιμο να εφαρμόσει και εν προκειμένω την ίδια τακτική. Τα έκανε τρισχειρότερα. Και, σαν να μην έφταναν αυτά, εκτοξεύει και διάφορες φαιδρές κενολογίες του τύπου «δεν υπάρχουν προβλήματα που να μη λύνονται με τον διάλογο». Και μάλιστα αφού πρώτα έχει επιχειρήσει να τα λύσει με τα ΜΑΤ, που στην Κρήτη τα πήραν στο κυνήγι – αλλά εδώ είχαν πάρει το επίλεκτο Σώμα των γερμανών αλεξιπτωτιστών που κυριολεκτικά το διέλυσαν. Είχε σπείρει τον τρόμο σε όλη την Ευρώπη, μα μετά την εκατόμβη στη Μάχη της Κρήτης η Βέρμαχτ το απέσυρε. Στα ΜΑΤ θα κολλούσαν, που όμως κάκιστα, τελικά, την πλήρωσαν;
Τώρα, οι κυβερνητικοί βουλευτές ξαφνικά βλέπουν ότι ο ρόλος τους δεν είναι να γίνονται χαλί να τους πατάει ο Πρωθυπουργός με την ελπίδα ότι όποιος τον πατήσει περισσότερο θα πάρει μια θέση στον επόμενο γύρο. Ξαφνικά, σηκώνουν μπαϊράκι. Δεν το σηκώνουν όμως από πεποίθηση ή για λόγους αρχής. Αλλά από απόγνωση: επειδή βλέπουν ότι από αυτή την ιστορία θα καταλήξουν οι ίδιοι πρόβατα επί σφαγή. Τα κίνητρά τους δεν είναι και τόσο ευγενή: ελάχιστα έχουν να κάνουν με την αποστολή στην οποία ορκίστηκαν, αλλά με τη ρήση του Τσαλδάρη.
Αλλωστε αυτό δεν είναι το μόνο ζήτημα στο οποίο πρυτανεύει τέτοια στάση. Και ούτε αφορά φυσικά τους νυν κυβερνητικούς βουλευτές – αφορά περίπου όλους όσοι βρίσκονται κάθε φορά στη θέση τους. Αλλο παράδειγμα σήμερα, πολύ πιο ανώδυνο εκλογικά, πλην τραγικά επικίνδυνο για τη χώρα, είναι τα ελληνοτουρκικά. Πλήθος εκ των βουλευτών της πλειοψηφίας, κατ’ ιδίαν ή και όχι, αλλά πάντως όχι εκεί που μετράει, είναι λάβροι με την κυβερνητική πολιτική. Οταν όμως είναι να υπερασπιστούν αυτά που λένε, τότε, ξαφνικά, δεν ξέρουν τίποτα. Ε, ας πρόσεχαν.
Το ίδιο και η κυβέρνηση που πλέον είναι στα σχοινιά. Αλλά που ακόμα και τώρα κάνει προκλητικά ό,τι μπορεί μην της χαλάσει ο… Φραπές. Γιατί άραγε; Και τι φαντάζεται; Οτι το βλέπουν μόνον οι αγρότες; Δεν βλέπει καν τις μετρήσεις; Εως και αυτές κατέγραψαν σχεδόν 80% μαζί τους. Βλέπει πια. Και θα προσπαθήσει να τα μαζέψει. Αν μπορέσει βέβαια…
