Δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνουμε τα αυτονόητα. Η εκλογή του Πιερρακάκη στην προεδρία του Γιούρογκρουπ ήταν μια αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Ιδίως αν αναλογιστεί κανείς ότι τα τελευταία δέκα – δεκαπέντε χρόνια μετείχαμε εκεί συνήθως από τη θέση του κατηγορουμένου. Επιβραβεύει και τη χώρα και την κυβέρνησή της; Ασφαλώς. Ο Πιερρακάκης δεν εξελέγη ως άπατρις, ούτε ως ακομμάτιστος, ούτε ως περαστικός. Ευλόγως λοιπόν δέχτηκε τα συγχαρητήρια του μεγαλύτερου μέρους της πολιτικής τάξης στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Εκδήλωση στοιχειώδους ευγένειας, πολιτισμού κι αβροφροσύνης. Αλλοτε μεγαλύτερης κι άλλοτε μικρότερης γενναιοδωρίας; Κανένα πρόβλημα. Με ό,τι μυαλό κουβαλάει ο καθένας. Γι’ αυτό οι συζητήσεις περί «εθνικής επιτυχίας» είναι επιεικώς ανόητες. Ποιου επιτυχία μπορεί να είναι; Της Ακτής του Ελεφαντοστού;
Αναρωτιέμαι, όμως. Πώς είναι δυνατόν μια τέτοια επιτυχία να συμβαδίζει με τη γελοιότητα και τη φαυλότητα που αναδεικνύει την ίδια στιγμή το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ; Το θέαμα είναι βαθιά απωθητικό. Διότι πραγματικές απορίες δεν νομίζω ότι υπάρχουν. Εχουμε μια καραμπινάτη απάτη με κοινοτικές επιδοτήσεις, μία από τις δεκάδες που κυκλοφορούν στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ακόμη κι οι πλέον βλάκες το έχουν καταλάβει. Ηδη, η Δικαιοσύνη είχε επιληφθεί. Κάποιοι έχουν δικαστεί και καταδικαστεί. Πολλοί διώκονται. Αλλοι επέστρεψαν τα χρήματα. Η Δικαιοσύνη δεν έχει παρά να συνεχίσει τη δουλειά της. Τα υπόλοιπα είναι ένας αυτοδιασυρμός του πολιτικού συστήματος που αλληλοκατηγορείται ενώπιον όλων για να αποδείξει την ανικανότητα των πάντων.
Δεν χρειαζόταν να γνωριστούμε καλύτερα με κανέναν «Φραπέ» ή «Τζιτζή» στην Εξεταστική για να συνειδητοποιήσουμε ότι η διαδικασία δεν διασώζει κανέναν. Μάρτυρα, εμπλεκόμενο ή εξεταστή. Κι ότι όσο νωρίτερα κλείσουν την παράσταση, τόσο καλύτερα για τον θίασο και για το κοινό. Και για τα καλσόν. Από εκεί πέρα ο καθένας να τραβήξει τον δρόμο του. Αλλοι για τη φυλακή. Αλλοι για το δημόσιο ταμείο. Κι άλλες για το ψυχιατρείο. Δεν χρωστούμε τίποτα να ταλαιπωρούν τη λογική και την αισθητική μας. Υποθέτω άλλωστε πως ακόμη και στην Κρήτη τελειώνουν κάποια στιγμή οι κουμπαριές και δεν ξέρω αν θα συνεχίσουμε το ίδιο έργο με παρανυμφάκια, σύγαμπρους, βαφτιστήρια και ψυχοκόρες.
Διότι τι μένει τελικά; Μένει η δηλητηριώδης αυταπάτη που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο επιβιώνει από το 1989. Οτι δηλαδή μια παράταξη, ένα κόμμα ή μια κυβέρνηση μπορούν να πολιτευτούν περίπου με όρους εισαγγελέα. Δοκίμασαν όλοι. Και η ΝΔ με τον Συνασπισμό της Αριστεράς εναντίον του ΠΑΣΟΚ το 1989-1991. Και το ΠΑΣΟΚ εναντίον της ΝΔ το 1993-1994. Και η ΝΔ εναντίον του ΠΑΣΟΚ επί κυβερνήσεων Καραμανλή. Και πιο πρόσφατα ο ΣΥΡΙΖΑ εναντίον της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ευτυχώς απέτυχαν όλοι. Καλώς ή κακώς, η πολιτική δεν είναι υπόθεση ποινικού δικαίου. Κι όπως δεν είναι όλοι κλέφτες, ούτε είμαστε όλοι αστυνόμοι και δικαστές. Το αντίθετο. Την πολιτική ως ποινική δίωξη την αντιλαμβάνονται μόνο οι στόκοι που δεν μπορούν να κάνουν πολιτική.
Γι’ αυτό θα έπρεπε να τελειώνουμε κάποια στιγμή με υποκρισίες, συμψηφισμούς και δήθεν αποκαλύψεις. Οι διωκτικές Αρχές και η Δικαιοσύνη μπορούν να κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους. Αρκούν. Δεν χρειάζεται οι υπόλοιποι να εξευτελίζονται χωρίς λόγο.
