Στη συζήτηση των τεσσερισήμισι ωρών, που είχε ο υπουργός Γεωργίας Κώστας Τσιάρας με τους βουλευτές της ΝΔ, οι οποίοι δυσφορούν και δοκιμάζονται από τη σύγκρουση κυβέρνησης και αγροτών, ετέθη και το θέμα της στρατηγικής εκτόνωσης. Το έθεσε ο πρώην υπουργός Μάκης Βορίδης. Υπάρχει τέτοια στρατηγική ή όχι, ρώτησε. Δεν ξέρω πώς απάντησε ο κ. Τσιάρας στους συναδέλφους του, σε μια συνεδρίαση που είχε και στιγμές εκρηκτικές. Ομως, μετά την ολοκλήρωση της συζήτησης, το ίδιο ερώτημα του ετέθη από τους δημοσιογράφους και τότε ο κ. Τσιάρας απάντησε με το εξής αμίμητο, αλλά και τόσο χαρακτηριστικό του ύφους του: «Σαφώς υπάρχουν σχέδια και στρατηγική εκτόνωσης, είναι αντικείμενο καθημερινής συζήτησης». Ευτυχώς, κρατήθηκε και δεν πρόσθεσε «τα ψάχνουμε».
Μα, αφού υπάρχει σαφής στρατηγική, ποιος ο λόγος τότε να τη συζητούν κάθε μέρα; Ή υπάρχει ή δεν υπάρχει, τρίτη επιλογή δεν υφίσταται. Για μία ακόμη φορά, λοιπόν, στέκομαι και θαυμάζω τον κ. Τσιάρα για την ευχέρειά του στην ασάφεια που αυτοαναιρείται! Και διερωτώμαι, ειλικρινά, ποια μπορεί να είναι η κρυφή γοητεία του κ. Τσιάρα, την οποία εμείς οι τρίτοι δεν βλέπουμε. Ποιο είναι αυτό το μυστηριώδες χάρισμα που δικαιολογεί την υπουργική ιδιότητα στο πρόσωπό του, αλλά δεν διακρίνεται διά γυμνού οφθαλμού; Δεν γίνεται! Κάτι θα έχει, κάτι θα κάνει καλά, που εμείς δεν μπορούμε να αντιληφθούμε. Διαφορετικά, δεν εξηγείται…
ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΠΑΣΟΚ
«Να υπάρχουν όρια, για να μην ταλαιπωρηθεί ο κόσμος, αυτό όμως δεν σημαίνει να πάνε σπίτι». Αυτή είναι η θέση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Νίκου Ανδρουλάκη για τα μπλόκα των αγροτών, όπως τη διατύπωσε ο ίδιος. Αφού δεν σημαίνει να πάνε σπίτι, τότε τι σημαίνει; Πώς γίνεται να συνδυάζουμε την καλύτερη πλευρά των πραγμάτων, αποκλείοντας τη δυσάρεστη και οδυνηρή; Μπλόκα χωρίς ταλαιπωρία δεν μπορούν να γίνουν, επειδή ο σκοπός τους είναι η ταλαιπωρία, καθώς στην αντίθετη περίπτωση δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα. Είναι σαν να λέμε, εμπρός παιδιά να λύσουμε τις διαφορές μας με πόλεμο, αλλά τα πυρά θα είναι άσφαιρα, οι φρεγάτες θα εκτοξεύουν πυροτεχνήματα και τα αεροπλάνα θα ρίχνουν λούτρινα αρκουδάκια, που δεν υπάρχει κίνδυνος να τραυματίσουν κανέναν – εξάλλου, σε μια τόσο πολιτισμένη κατάσταση, οι εμπόλεμοι θα καθόριζαν επακριβώς το βάρος που επιτρέπεται να έχουν τα αρκουδάκια, ώστε να είναι ασφαλή όταν πέφτουν, ας πούμε, από ύψος χιλίων μέτρων.
Αυτό που επιδεικνύει ο κ. Ανδρουλάκης, στην προκειμένη περίπτωση, όσο του επιτρέπουν οι δυνατότητές του, είναι η τέχνη του στρογγυλεύειν, την οποία το ΠΑΣΟΚ εισήγαγε και τελειοποίησε, ώσπου έγινε στοιχείο της πολιτικής κουλτούρας: η φρούδα ελπίδα ότι εμείς, ως πιο έξυπνοι, θα βρούμε έναν άλλο τρόπο, πιο εύκολο, που οι τρίτοι δεν έχουν βρει.
ΜΥΣΤΗΡΙΟ
Νόμιζα ότι ήταν μια ατυχής έκλαμψη, η οποία πάει, πέρασε. Βλέπω όμως ότι η Κύπρος επαναφέρει στον δημόσιο διάλογο το αίτημά της για ένταξη στο ΝΑΤΟ και μάλιστα μέσω του Προέδρου της Δημοκρατίας. Προφανώς, έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν και δεν πέφτει λόγος σε κανέναν τρίτο. Το έχουν σκεφτεί, το έχουν σταθμίσει και εκφράζουν τη σχετική επιθυμία. Ζητούν όμως κάτι, το οποίο γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν γίνεται. Πώς το λένε; Δεν υπάρχει τρόπος να γίνει. Πρέπει να είναι πανύβλακες οι Τούρκοι ιθύνοντες για να το δεχθούν και, επιπλέον, έχουμε μπει στην εποχή που το μέλλον του ΝΑΤΟ, της μακροβιότερης και πιο αποτελεσματικής συμμαχίας στην παγκόσμια Ιστορία, αμφισβητείται από τις ΗΠΑ και μάλιστα γραπτώς, κατά τον πλέον επίσημο τρόπο. Η δημοσίευση της «Εθνικής Στρατηγικής Ασφαλείας των ΗΠΑ», περί τα τέλη της περασμένης εβδομάδας, έπεσε σαν βόμβα στην Ευρώπη και δεν επιτρέπει αμφιβολίες. Επιπλέον, η Κύπρος δεν έχει κάποια προφανή στρατηγική αξία για τη Συμμαχία, εφόσον μετέχουν σε αυτήν η Ελλάδα και η Τουρκία.
Ποια σκοπιμότητα, λοιπόν, μπορεί να υπηρετεί το ξεκούδουνο αίτημα της Κύπρου υπό τις κρατούσες συνθήκες; Τι φαντάζεται ότι μπορεί να αποκομίσει, διαλαλώντας ότι επιδιώκει το ανέφικτο; Ο χαμένος χρόνος στο Κυπριακό δεν ανακτάται έτσι. Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν υπάρχει τρόπος να ανακτηθεί. Διαφορετικά, θα γυρίζαμε εκατό χρόνια πίσω, θα σκοτώναμε έναν δημαγωγό ονόματι Χίτλερ και θα είχαμε γλιτώσει τα χειρότερα δεινά του περασμένου αιώνα…
