Δεν θέλω με κανέναν τρόπο να ασχοληθώ με τον κύριο Τσίπρα και την παρουσίαση της «Ιθάκης» στο Παλλάς, αλλά φοβάμαι πως ό,τι άλλο και να γράψω δεν θα με διαβάσει κανείς. Θεωρείται, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, πως για να υπάρξεις στον κόσμο αυτές τις μέρες πρέπει να πεις κι εσύ το λογάκι σου, να δώσεις το «παρών».
Κι είχα τι ωραίο άλλο θέμα να γράψω. Γιατί βγήκε η φίλη μου η Ελένη για περπάτημα και στον γυρισμό, γωνία Ηροδότου, βρήκε δυο φίλους, δεν προλάβανε να πουν μια καλησπέρα, πάει ο ένας να καθίσει και σωριάζεται ο άνθρωπος χάνοντας τις αισθήσεις του. Πέφτει πανικός άλλοι τρέχουν να τον σηκώσουν άλλοι προσπαθούν να τον συνεφέρουν, γκαρσόνια με νερό, «Ενας γιατρός, ένας γιατρός», ευτυχώς βρίσκεται ένας αλλά είναι ψυχίατρος, προσπαθεί, η Ελένη τρέχει σ’ ένα μαγαζί δίπλα στο στενό φωνάζοντας «Κάποιος να κάνει ΚΑΡΠΑ, ο άνθρωπος σβήνει». Κανείς. Μέσα στη σύγχυση βλέπει με την άκρη του ματιού τον Κασσελάκη να συντρώγει με τον Τάιλερ, δεν το συνειδητοποιεί γιατί εκείνη την ώρα έρχεται το ΕΚΑΒ, παίρνει τον άνθρωπο (ευτυχώς μαθαίνει αργότερα ότι δεν του βρίσκουν τίποτα σοβαρό), κάνει να γυρίσει σπίτι, και τότε το συνειδητοποιεί, σκέφτεται «Καλά ο Τάιλερ δεν έλεγε ότι είναι νοσηλευτής ή κάτι τέτοιο;
Τι καθότανε και κοίταγε σαν τον χάννο; Αντί να τρέξει να βοηθήσει, να προσφέρει μια πρώτη βοήθεια, τίποτα, κουραδιάστηκε στην πολυθρόνα και έπινε το κοκτέιλ του ηδονικά γουλιά-γουλιά. Και άσε τον Τάιλερ, είναι απ’ αλλού. Ο άλλος, ο κύριος Κασσελάκης, κοτζάμ αρχηγός κόμματος (και κατά τη γνώμη του μέλλων πρωθυπουργός διότι ξέρει καλύτερα αγγλικά από τον Μητσοτάκη), δεν του έκοψε να σηκωθεί να τρέξει, έτσι έστω για τα μάτια, να δώσει το “παρών”;».
Τι άνθρωποι είναι αυτοί; Από τι είναι φτιαγμένοι;
Που μόλις ανέβουνε στο βήμα ή δούνε να τους τραβάει καμιά κάμερα αρχίζουν τα περί κοινωνικής ευαισθησίας, ενσυναίσθησης και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Κατάλαβες; Δεν κάνει ο άνθρωπος, δεν κάνει. Γι’ αυτό στις μετρήσεις πάει κατά που ‘στράφτει.
Ενώ ο άλλος. Ο Τσίπρας. Αλλο πράγμα. Με το που ένιωσε μέσα του μια ανησυχία, ένα πετάρισμα, πήγε αμέσως στο Παλλάς να κάνει την ανάγκη του για μια «ριζική ανασύνθεση» του προοδευτικού χώρου. Εξού και οραματίστηκε ένα νέο, μεγάλο, πολυχρωματικό αλλά συνεκτικό πολιτικό μπλοκ που να καλύπτει όλους όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί, δημοκρατικοί ή κοινωνικά ευαισθητοποιημένοι. Το καταλάβαμε; Γιατί αν δεν το καταλάβατε, προσέξτε θα το ξαναγράψω. Και αυτό το πολυχρωματικό, όχι έτσι, αέρα μπανά. Οχι. Με «αυτο-οργάνωση» από τη βάση: «να οργανωθούμε – λέει – σε κάθε πόλη, γειτονιά, περιοχή, εργασία ή σχολή».
Να εγώ αμέσως. Αύριο πρωί κιόλας θα πάω να αυτο-οργανωθώ, που θα με πάρει και θα με σηκώσει. και μετά θα πάρω σβάρνα όλα τα διαμερίσματα στην πολυκατοικία μου και θα τους αυτο-οργανώσω όλους έναν έναν που θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι. Κι όποιοι τολμήσουν κι αρνηθούν και μου κάνουν κόνξες θα τους μαζέψω και θα πάω να τους μαντρώσω στον εξώστη του Παλλάς, να τους βλέπει ο κόσμος να γελάει και να τους πετάει δεκάρες. Που θα μου κουνηθούν εμένα.
Οι άλλοι, όσοι δηλαδή με τον Τσίπρα συμφωνείτε, να πάτε να μου αυτο-οργανωθείτε.
Χαιρετώ.
