Δεν έχω καμία δυσκολία να πιστέψω την Κάγια Κάλας όταν λέει ότι η Ρωσία κοροϊδεύει και δεν διαπραγματεύεται. Η Κάλας (που είναι Εσθονή) ξέρει.
Οι έτεροι κουφιοκεφαλάκηδες μάλλον δεν έχουν πάρει χαμπάρι τίποτα.
Διότι οι Ρώσοι δεν διαπραγματεύονται ποτέ. Δεν εμπίπτει καν στη λογική και τη σκέψη τους.
Κι όποιος διατηρεί αμφιβολίες ας διαβάσει ένα από τα πολλά εξαιρετικά βιβλία που κυκλοφορούν πλέον για τη Γιάλτα (Φεβρουάριος 1945).
Εκεί ο Στάλιν τους κορόιδευε κατάμουτρα. Είχε ήδη ξεκινήσει το δούλεμα από την Τεχεράνη (Νοέμβριος – Δεκέμβριος 1943) και μόλις πήρε τα μέτρα των συνομιλητών του, το έκανε ρεπερτόριο.
Προφανώς ο Στάλιν δεν ήθελε να παραχωρήσει τίποτα και να κρατήσει ό,τι είχε καταλάβει. Και πού κατέληξαν οι κουβέντες; Ο Στάλιν δεν παραχώρησε τίποτα και κράτησε ό,τι είχε καταλάβει.
Με πρώτο θύμα την Πολωνία και τις Βαλτικές Χώρες. Τις οποίες είχε ήδη μοιράσει το 1939 και με τη ναζιστική Γερμανία.
Είναι λοιπόν αυταπάτη να νομίζει κανείς στην Ουάσιγκτον ή την Ευρώπη ότι η Ρωσία θα διαπραγματευτεί. Δεν διαπραγματεύεται τίποτα πέρα από εκείνα που θεωρεί ότι έχει ήδη απαιτήσει.
Κι αυτό οι Πολωνοί και οι Βαλτικές Χώρες το ξέρουν καλά. Το έχουν υποστεί.
Γιατί άλλωστε οι Ρώσοι να διαπραγματευτούν όταν αισθάνονται ότι οι ΗΠΑ έχουν ήδη υποχωρήσει; Κι ότι στο τέλος θα κοροϊδέψουν και τους Ευρωπαίους που δεν έχουν μεγάλες αντοχές, ούτε διάθεση αντίστασης;
Τα πράγματα λοιπόν είναι κουκιά μετρημένα. Η Κάγια Κάλας έχει δίκιο. Αλλά δεν έχει πού να το βρει.
Κι έτσι αναγκάζεται να ακούει τα μαθήματα ιστορίας του Λαβρόφ και των διάφορων παρατρεχάμενων που αναπαράγουν τον μύθο του κομμουνιστικού καθεστώτος ότι δήθεν η Σοβιετική Ενωση κέρδισε τον πόλεμο σχεδόν μόνη της.
Λάθος. Την ειρήνη κέρδισε. Και την Ανατολική Ευρώπη που ήθελε να υποτάξει. Και τα κέρδισε, ακριβώς επειδή δεν τα διαπραγματεύτηκε.
Η ιστορία λοιπόν επαναλαμβάνεται. Η Ρωσία μάλλον θεωρεί ότι ήλθε πάλι η στιγμή της. Οτι θα ανακτήσει μια δική της ζώνη επιρροής. Κι ότι θα μοιράσει ξανά την Ευρώπη.
Μόνο που όποιος καταλαβαίνει στοιχειωδώς από ιστορία αντιλαμβάνεται ότι ο Πούτιν δεν είναι Στάλιν, ότι η Ευρώπη δεν έχει Τσόρτσιλ κι ότι η μόνη σχέση του Τραμπ με τον Ρούζβελτ είναι ότι κατοικούν με μερικές δεκαετίες διαφορά στον Λευκό Οίκο.
Συνεπώς το πιθανότερο είναι ότι επανάληψη της ιστορίας θα εξελιχθεί ως φάρσα ή έστω ως κοροϊδία.
Απλώς δεν ξέρουμε ακόμη ποιος θα γελάσει τελευταίος.
