Με τη ρήση του Μάο «Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση» σχολίαζε κατά την επιστροφή του από την Κίνα το μακρινό 2016 ο τότε πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας τις αντιδράσεις που είχαν προκαλέσει στην πολιτική σκηνή οι διαρροές περί αλλαγής του εκλογικού νόμου. Την ίδια ρήση θα μπορούσε ασφαλώς να χρησιμοποιήσει και σήμερα για να σχολιάσει τις αντιδράσεις που προκαλούν στον χώρο της Αριστεράς η επικείμενη έκδοση του βιβλίου του και οι πληροφορίες για την ίδρυση πολιτικού φορέα. Του άρεσαν πάντα οι διαλυτικές καταστάσεις του Τσίπρα, εκτός από τον Μάο φαίνεται να τον γοητεύει και ο Σουμπέτερ, που έχει επινοήσει την έννοια της «δημιουργικής καταστροφής». Την καταστροφή της χώρας, που δεν θα ήταν καθόλου δημιουργική, τη γλίτωσε – και τη γλιτώσαμε κι εμείς. Θα βγει άραγε κερδισμένος από την καταστροφή της Αριστεράς;
Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει την ερχόμενη εβδομάδα. Το προδημοσιευθέν απόσπασμα όμως για το πώς ο Τσίπρας αποφάσισε το δημοψήφισμα δείχνει ότι ο επίδοξος συγκολλητής της Αριστεράς θα παίξει ένα γνώριμο χαρτί που, στο παρελθόν τουλάχιστον, είχε πέραση: τη θυματολαγνεία. Το θύμα δεν θα είναι ο ίδιος, ή πάντως όχι μόνο ο ίδιος. Θα υποστηρίξει προφανώς τα γνωστά, ότι τον χτύπησαν το σύστημα, τα συμφέροντα, η Δεξιά, οι πλούσιοι, οι ξένοι, μεγαλύτερη έμφαση όμως θα δώσει στον ηρωικό ελληνικό λαό, τον οποίο δεν σεβάστηκαν οι κακοί δανειστές. Θα ταυτιστεί με τις θυσίες του, για να εμφανιστεί ο ίδιος ως ο αεί προστάτης του.
Ποιος ακριβώς νόμιζε ότι ήταν ο Τουσκ – αναρωτιέται έμφορτος οργής o Αλέξης Τσίπρας –, που είπε «the game is over» παρομοιάζοντας με παιχνίδι «μια διαπραγμάτευση από την οποία κρεμόταν η ζωή ενός ολόκληρου λαού»; Την ίδια φράση είχε πει βέβαια έξι χρόνια νωρίτερα και ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, όταν πληροφορήθηκε ότι το ελληνικό έλλειμμα βρισκόταν στο 12% του ΑΕΠ. Κανείς από τους δύο δεν αναφερόταν σε κάποιο «παιχνίδι». Ο ένας εννοούσε ότι οι Ελληνες δεν μπορούσαν να ζουν άλλο με δανεικά κι ο άλλος ότι η Πρώτη Φορά Αριστερά δεν μπορούσε να κοροϊδεύει άλλο την Ευρώπη.
Ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τα ξέρει όλα αυτά, αλλά προτιμά να επιδοθεί στην τέχνη της κολακείας. Εξού και λίγο παρακάτω θυμίζει, για όποιον τυχόν το έχει ξεχάσει, ότι η χώρα που τη λαϊκή της κυριαρχία τόλμησαν να αμφισβητήσουν τότε οι εταίροι είναι εκείνη «που γέννησε τη δημοκρατία»…
Ολα αυτά δεν σημαίνουν ασφαλώς ότι η Ευρώπη δεν έκανε λάθη, ότι δεν έδειξε συχνά εκδικητικότητα απέναντι στην Ελλάδα, ότι δεν προσπάθησε να τη χρησιμοποιήσει ως παράδειγμα προς αποφυγή. Αλλά αυτό που ενδιαφέρει κυρίως τον Τσίπρα είναι να επαναφέρει στο προσκήνιο την ιδέα του «ηθικού πλεονεκτήματος». Οχι της Αριστεράς αυτή τη φορά, αλλά της χώρας.
