Η στήριξη της Ελλάδας στην Ουκρανία ήταν κατηγορηματική και αταλάντευτη από την αρχή αυτού του βάρβαρου πολέμου. Και η στήριξη αυτή αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία αν λάβει κανείς υπόψη του τόσο την ελληνική πολιτική σκηνή, όπου δεξιές και αριστερές δυνάμεις αναπαράγουν συχνά και ανερυθρίαστα τη ρωσική προπαγάνδα, όσο και την ευρωπαϊκή πραγματικότητα, όπου υπήρχε πάντα, και τελευταία ενισχύεται ακόμη περισσότερο με πρωτοβουλία του ούγγρου πρωθυπουργού Βίκτορ Ορμπαν, ένα φιλορωσικό μπλοκ.
Ορθώς λοιπόν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όπως άλλωστε με μεγάλη θέρμη είχε κάνει και η προκάτοχός του, τόνισε κατά τη χθεσινή του συνάντηση με τον πρόεδρο Ζελένσκι την αλληλεγγύη της Ελλάδας προς την Ουκρανία, χαρακτηρίζοντας «απρόκλητη και παράνομη» τη ρωσική εισβολή. Σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο Τασούλα, όμως, η στάση αυτή της Ελλάδας υπαγορεύεται από το «τραύμα της Κύπρου», το γεγονός δηλαδή ότι «η Κύπρος έχει υποστεί ανάλογο χτύπημα». Η εισβολή της Τουρκίας και η εισβολή της Ρωσίας, είπε, είναι «ταυτόσημες, δυσάρεστες διεθνείς περιπτώσεις».
Η σύγκριση των δύο εισβολών χρησιμεύει για να θυμούνται οι εγχώριοι putinistas, αλλά και οι λεγόμενοι «ρεαλιστές», ότι τυχόν αναγνώριση των κατεχομένων ουκρανικών περιοχών ως ρωσικών θα οδηγούσε αυτομάτως τον πρόεδρο Ερντογάν να ζητήσει κάτι ανάλογο και στην Κύπρο. Ομως οι δύο περιπτώσεις, αν και ασφαλώς «δυσάρεστες», δεν είναι διόλου «ταυτόσημες». Και ο λόγος σχετίζεται με μια λέξη που χρησιμοποίησε ο Κωνσταντίνος Τασούλας: ότι δηλαδή, αντίθετα με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, η τουρκική εισβολή στην Κύπρο δεν ήταν «απρόκλητη».
Είτε η πρώτη υπαγορεύτηκε από τις «ευαισθησίες και ανασφάλειες» του Πούτιν, όπως ισχυριζόταν ο Λουκάς Τσούκαλης το περασμένο Σάββατο στα «ΝΕΑ», είτε από την απόφαση του ρώσου δικτάτορα να συντρίψει την ουκρανική δημοκρατία και να υποτάξει σε δεύτερο στάδιο τις χώρες που ανήκαν κάποτε στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας, όπως επισημαίνουν εξέχοντες ιστορικοί, το βέβαιο είναι ότι πρόκληση δεν υπήρξε. Ο Αττίλας, αντιθέτως, ήταν άμεσο αποτέλεσμα του πραξικοπήματος Ιωαννίδη και της ανατροπής του Μακαρίου τη 15η Ιουλίου του 1974. Μπορεί το πραξικόπημα να έδωσε απλώς το πρόσχημα στην Τουρκία και η εισβολή να γινόταν έτσι κι αλλιώς μια μέρα. Ομως η Ιστορία δεν γράφεται με «μπορεί». Η κατοχή μέρους της Κύπρου είναι προϊόν της προδοσίας του νησιού από την ελληνική χούντα.
Η συνέχιση αυτής της κατοχής αποτελεί ασφαλώς μια μεγάλη αδικία και ανωμαλία. Ομως και σε αυτό το πεδίο η σύγκριση με την Ουκρανία είναι άτοπη. Πρώτον, επειδή εκεί οι βομβαρδισμοί, οι καταστροφές και οι θάνατοι ακολουθούν μια τελείως διαφορετική κλίμακα. Δεύτερον, επειδή οι διαπραγματεύσεις εκεί έχουν αποτύχει με ευθύνη αποκλειστικά του εισβολέα (ακόμη κι ο Τραμπ το έχει καταλάβει), ενώ εδώ με ευθύνη κυρίως του θύματος της εισβολής (βλέπε Κραν Μοντανά).
Ας αφήσουμε λοιπόν τις συγκρίσεις και ας μείνουμε στην κυριαρχία του διεθνούς δικαίου. Παντού και πάντα.
