Πολλοί θα ξεχάσουν να πουν σήμερα το πώς επηρέασε τη ζωή μας η εμπειρία του μετεμφυλιακού κράτους και της στρατιωτικής δικτατορίας. Πόσα πράγματα που σήμερα θεωρούμε δεδομένα μέχρι πριν από λίγα χρόνια δεν ήταν. Ο διαχωρισμός των εξουσιών, η ελευθερία της έκφρασης, των συναθροίσεων και των διαδηλώσεών μας στον ελεύθερο χώρο. Η πεντηκονταετία της Μεταπολίτευσης είναι ακόμη, ιστορικά, νεαρή. Και είναι ζωντανοί και ενεργοί ακόμη συμπολίτες μας που είχαν φακέλους φρονημάτων, που βρισκόταν υπό παρακολούθηση και περιορισμούς η δημόσια και ιδιωτική ζωή τους. Χωρίς Predator και συστήματα της ΕΥΠ, την κατάχρηση των οποίων σήμερα κάποιοι έχουν το θράσος να υπερασπίζονται.
Διότι σήμερα, μέρα τιμής της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, είμαστε σε μια κατάσταση διαρκούς αμφισβήτησης της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Διαβάζουμε ότι καταδικάστηκαν προχθές 23 συμπολίτες μας σε 9 μήνες φυλάκιση με αναστολή γιατί άνοιξαν ένα πανό μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη. Δεν έχει σημασία τι έγραφε, μια πολιτική δήλωση ήταν. Δεν προέτρεπε σε βία ή παρανομία το μήνυμά του, ούτε οι ίδιοι που το άνοιξαν άσκησαν βία ή κάποιου είδους βανδαλισμό στο μνημείο. Απλώς στάθηκαν σε έναν χώρο που συμβολίζει τους αγώνες των Ελλήνων για την ελευθερία και άνοιξαν ένα πανό.
Στην Ελλάδα, που το δικαίωμα αυτό στον δημόσιο χώρο ήταν απαραβίαστο, σήμερα, με νόμο του Κυριάκου Μητσοτάκη, τιμωρείται. Αν σε πιάσουν μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη με δύο γραμμάρια κόκα στο χέρι, θα έχεις μικρότερη ποινή από το αν σταθείς στο ίδιο σημείο με ένα πλακάτ στα χέρια. Κι αυτό είναι ό,τι χρειάζεται να ξέρει κανείς για το κράτος δικαίου σήμερα.
Γι’ αυτό είναι αδιανόητο να μιλούν για την επέτειο του Πολυτεχνείου, μια επέτειο διεκδίκησης της φιλελεύθερης δημοκρατίας, όσοι σήμερα συμφωνούν με την ποινικοποίηση των δικαιωμάτων που απορρέουν από αυτή και καλλιεργούν τη δυσφορία στην ανοιχτή κοινωνία.
Το ότι θεωρούμε ότι η σημερινή μέρα, αυτή η υπόμνηση της πρόσφατης Ιστορίας μας, καθιστά τις ελευθερίες μας «αυτονόητες» και κλισέ είναι ταυτόχρονα η τύχη κι η ατυχία μας. Τύχη επειδή, πράγματι, από τότε προχωρήσαμε. Ατυχία διότι, αντί να γίνουμε αυστηρότεροι σε θέματα αρχών, αποφασίσαμε ότι είναι ΟΚ να τις προσαρμόζουμε ανάλογα με τα συμφέροντά μας και καταντήσαμε νωθροί και βυθισμένοι στη μακαριότητα της συγκυρίας. Με μια λέξη, αποτύχαμε.
