Αντιμετωπίζει κάθε κατάσταση με αυθεντικό χαμόγελo. Είτε έρχονται όπως τα επιθυμεί τα πράγματα στο χορτάρι, είτε δεν του βγαίνει το παιχνίδι. Αυτός είναι ο Γιάννης Κωνσταντέλιας. Ένας καλλιτέχνης εντός των γραμμών και με συμπεριφορά μικρού παιδιού, αθώα. Απολύτως προσηνής στους γύρω του. Δεν κράτησε κακία στον Σιώπη όταν ο σκληροτράχηλος αμυντικός μέσος του Τριφυλλιού του έκανε επικίνδυνο φάουλ. Το ήθελε ή όχι να μαρκάρει έτσι τον σταρ; Μικρή σημασία έχει. Μπορούσε να τραυματίσει τον αντίπαλό του. Ωστόσο, τέλος καλό όλα καλά. Και όταν αντικαταστάθηκε λαβωμένος ο Κωνσταντέλιας στη Λεωφόρο, ένα ζεστό χειροκρότημα ακούστηκε από όλο το γήπεδο. Σε ματς κρίσιμο. Σε παιχνίδι ντέρμπι, που όλα ήταν στην κόψη του ξυραφιού. Αναγνώριση; Παραδοχή της αξίας; Ανωτερότητα; Ολα αυτά συμπυκνώθηκαν και έφεραν μια κίνηση αποθέωσης για τον διεθνή χαφ.
Οι παλαιότεροι ασφαλώς και θα θυμούνται πως όταν κατέβαινε στην πρωτεύουσα ο μεγάλος Χατζηπαναγής, σχηματίζονταν ουρές για ένα εισιτήριο στα εκάστοτε ταμεία των γηπέδων. Τότε, στο Νέο Φάληρο ή στη Ριζούπολη, γινόταν το «έλα να δεις» και ο Εθνικός με τον Απόλλωνα έκαναν εισπράξεις που ουδέποτε φαντάζονταν ή αυτές γίνονταν μόνο σε ματς κόντρα στους ισχυρούς. Εχουμε, δηλαδή, μια αντίστοιχη ατραξιόν με την περίπτωση του Γιάννη Κωνσταντέλια; Ας είμαστε ρεαλιστές, ταυτόχρονα όμως και εγκρατείς. Ο «Ντέλιας» ακόμη βρίσκεται στην αρχή. ‘Ολοι τον σέβονται και υποκλίνονται στο ταλέντο του, πολύ απλά γιατί θεωρείται κάτι το δυσεύρετο στις μέρες μας ένας αρτίστας να δίνει παραστάσεις στο γκαζόν. Την ώρα που οι προπονητές αναζητούν παίκτες – ρομπότ, ο θαυμασμός για έναν γήινο ποδοσφαιριστή «άλλων ημερών», αναντίρρητα ξεχειλίζει. Ο παίκτης αυτός έχει όλες τις προδιαγραφές ώστε να ξεπεράσει τον μέγιστο Γιώργο Κούδα, αν και ουδείς μπορεί να γνωρίζει αν στη σύγχρονη εποχή θα μείνει «μια ζωή» στην Τούμπα φορώντας την ασπρόμαυρη.
Ας θυμηθούμε και τα ακόλουθα: τον Μάιο του ’24, ο πολυτάλαντος Ντάνιελ Ποντένσε, με τα ερυθρόλευκα του Ολυμπιακού πέτυχε ένα εξαιρετικό γκολ στη Λεωφόρο απέναντι στον Παναθηναϊκό. Ακούστηκε σποραδικό χειροκρότημα που «έλεγε πολλά». Όπως επίσης οι πάντες παραδέχονται τον Κώστα Φορτούνη, ένα άλλο γνήσιο τέκνο της ποδοσφαιρικής ποιότητας. Πολύ απλά, ναι μεν θέλουμε τους μαχητές και τις μηχανές του σήμερα, αλλά ακόμη και όσοι δεν έχουν δει αυτούς που… ζωγράφιζαν, αναγνωρίζουν την αξία τους και θέλουν να απολαμβάνουν όσους μπορούν το παραπάνω. Γιατί αυτό που μετρά, ανεξάρτητα με το αποτέλεσμα, είναι το θέαμα σε κάθε αγώνα.
