Βρισκόμαστε στην ιδιότυπη στιγμή όπου στο πολιτικό τοπίο οι πάντες περιμένουν τρία πρόσωπα να εκφράσουν τρία ρεύματα και να τα μεταμορφώσουν (;) σε τρεις νέους πολιτικούς σχηματισμούς. Αντώνης Σαμαράς. Αλέξης Τσίπρας. Μαρία Καρυστιανού. Οι δύο πρώην πρωθυπουργοί και η τραγική μητέρα της Μάρθης από το δυστύχημα των Τεμπών φέρονται ή καλούνται να καλύψουν τρία συγκεκριμένα πολιτικά και κοινωνικά κενά τα οποία σημειώνονται στη σημερινή κατάσταση και τα οποία με τον έναν ή τον άλλο τρόπο επανέρχονται ακριβώς ως κρίση πολιτικής εκπροσώπησης σε όλες τις δημοσκοπικές μετρήσεις.
Το κενό που καλείται να καλύψει οποιαδήποτε πολιτική πρωτοβουλία του Αντώνη Σαμαρά έχει να κάνει με την αναντιστοιχία των κοινωνικών πολιτικών της κυβέρνησης έναντι των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων, αλλά και με έναν συνολικό σκεπτικισμό πάνω στα εθνικά θέματα, όπως για παράδειγμα τι χαρακτήρα μπορεί να πάρει η πενταμερής όταν σε αυτή δεν συμμετέχει το Ισραήλ ή όταν θα επιχειρήσει η Τουρκία να αναγνωρίσει εμμέσως πλην σαφώς για άλλη μια φορά το ψευδοκράτος της κατεχόμενης Κύπρου μέσω αυτής. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν λέει πράγματα πιο δεξιά από τη Νέα Δημοκρατία. Λέει πράγματα τα οποία απασχολούν το εσωτερικό της συνολικής παράταξης που εκφράζει και η Νέα Δημοκρατία και για τα οποία προφανώς η κυβέρνηση σήμερα ούτε απαντήσεις δίνει ούτε αποσαφηνίζει τη στάση της για αυτά.
Από την άλλη «τρέχει» το κλιμακούμενο εγχείρημα του Αλέξη Τσίπρα, το οποίο θα βρει σημείο τομής στην κυκλοφορία και παρουσίαση του βιβλίου του πάνω στην προσωπική και συλλογική του εμπλοκή με την πολιτική. Επίσης καλείται να καλύψει ένα κενό που προκαλεί ακριβώς αυτή η αμηχανία η στρατηγικού τύπου η οποία υπάρχει στην Κεντροαριστερά σήμερα και που, όπως φαίνεται, δεν δίνει τη δυνατότητα σε καμία πολιτική δύναμη να διαμορφώσει ανταγωνιστικούς όρους έναντι του Κυριάκου Μητσοτάκη. Βεβαίως εδώ το εγχείρημα του Τσίπρα είναι δυσκολότερο έναντι εκείνο του Σαμαρά. Δεν καλείται απλώς να καταγράψει μια νέα πολιτική πλατφόρμα, δεν καλείται απλώς να εξημερώσει παλαιότερα κοινά, αλλά και να διαμορφώσει όρους νέου δυναμικού παίκτη στην κεντροαριστερά περιοχή. Η Μαρία Καρυστιανού πάλι ή οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο θα εκφράσει το ρεύμα των Τεμπών καλείται να δώσει πολιτικότητα σε μια συνολική δυσαρέσκεια πάνω στο θεσμικό ζήτημα και τη Δικαιοσύνη. Αιτήματα που απασχολούν ευρύτερα κοινά και πυροδοτήθηκαν από τον τρόπο που έχει εξελιχθεί η υπόθεση και η διερεύνηση του τραγικού δυστυχήματος.
Αν έχουν ένα κοινό τα τρία εγχειρήματα, αυτό είναι πως προϋποθέτουν εσωτερικές ρήξεις και στην κοινωνία και στους υπάρχοντες πολιτικούς χώρους. Μια ενδοδεξιά ρήξη. Μια κρίση στο ΠΑΣΟΚ. Μια ρήξη στους αναποφάσιστους και στα νέα κοινά. Σημείο τομής και για τα τρία ο Ιανουάριος.
Αυτός, Αυτή, Αυτό: Φυλακές
Η πρόταση για φυλάκιση 24… αιώνων για τον Εκρέμ Ιμάμογλου από εισαγγελέα στην Τουρκία μόνον πικρά μπορεί να αναλυθεί. Και δεν είναι απλώς και μόνον θέμα που αφορά τον πρώην δήμαρχο της Κωνσταντινούπολης αλλά μια συνολική πραγματικότητα στη σημερινή ερντογανική γείτονα χώρα. Ποιο άλλο κράτος αλήθεια θα αντιμετωπιζόταν «μαλακά» κι ενώ έχει βαθύ ζήτημα Δημοκρατίας – Κούρδοι και αριστεροί είναι σε κελιά – αλλά και που ταυτόχρονα απειλεί χώρα μέλος της ΕΕ και κατέχει έδαφος άλλου μέλους; Ποιο άλλο κράτος θα ήθελε να μπει στο Safe με αυτή τη στρατηγική συμπεριφορά;
#Hashtag: Χρόνοι
Ο εκλογικός χρόνος ενεργοποιείται όταν τα κόμματα μπαίνουν σε διάταξη, αλλά βασικά και πάνω απ’ όλα όταν αρχίζει να γίνεται διακριτός ο διάδρομος που καταλήγει στην κάλπη. Στις δημοκρατίες μας τον πρώτο λόγο έχει ο Πρωθυπουργός.
Και βέβαια τα γεγονότα. Σήμερα οι αναλυτές βλέπουν εκλογικό χρόνο το διάστημα από τον Φεβρουάριο του 2026 μέχρι τον Μάρτιο του 2027. Με φόντο πάντα την προεδρία της Ελλάδας στην ΕΕ που θα την αναλάβει η όποια κυβέρνηση προκύψει από τις εθνικές εκλογές. Στον πάγκο της κάλπης ο καθείς κομίζει τον καλό και τον κακό εαυτό του. Και σε συνάρτηση με αυτό, έχουμε νικητή. Η μάχη των εκλογών όμως είναι πάνω απ’ όλα μάχη περιεχομένου.
