Ολα τα σημάδια υποδηλώνουν ότι η κυβέρνηση θα προσκολληθεί σε ένα επικίνδυνο σύνολο λανθασμένων επιλογών στον προϋπολογισμό αργότερα αυτόν τον μήνα. Περιορισμένη από τους κανόνες για το χρέος και τον δανεισμό που έχει επιβάλει στον εαυτό της, η υπουργός Οικονομικών, Ρέιτσελ Ριβς, φαίνεται να πιστεύει ότι έχει μόνο τρεις επιλογές: να καταργήσει επιδόματα για όσους δεν μπορούν να εργαστούν· να φορολογήσει όσους εργάζονται και ήδη αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα· ή να ζητήσει από όσους δεν χρειάζεται να εργαστούν να πληρώσουν λίγο περισσότερο.
Η πολιτική ρητορική των Εργατικών δίνει την εντύπωση ότι οι εργαζόμενοι δεν χρειάζεται να ανησυχούν. Το προεκλογικό τους πρόγραμμα του 2024 δέσμευσε το κόμμα στην ανοικοδόμηση της χώρας, ώστε να «υπηρετεί για άλλη μια φορά τα συμφέροντα των εργαζομένων». Αλλά λίγοι πίστευαν ότι ένα από τα πρώτα πράγματα που θα έκανε αυτή η κυβέρνηση θα ήταν να κυνηγήσει τους ανίκανους να εργαστούν.
Το πρόβλημα είναι ότι η κυβέρνηση φαίνεται απρόθυμη να κάνει οτιδήποτε θα μπορούσε να θεωρηθεί ριζοσπαστικό όσον αφορά τη φορολόγηση όσων είναι τόσο πλούσιοι που δεν χρειάζεται να εργάζονται. Η υπουργός Οικονομικών δεν φαίνεται εντελώς αρνητική στην ιδέα της φορολόγησης ορισμένων μορφών πλούτου. Υπάρχουν φήμες για μεταρρύθμιση του δημοτικού φόρου για όσους έχουν τα πιο ακριβά ακίνητα ή για έναν «φόρο εξόδου» για να τιμωρούνται οι άνθρωποι που μεταφέρουν τον πλούτο τους εκτός χώρας. Και τα δύο θα ήταν θετικά πρώτα βήματα.
Αξίζει να θυμόμαστε ότι η φορολόγηση του πλούτου δεν αφορά μόνο την αύξηση των εσόδων. Είναι επίσης ένα μέσο αντιμετώπισης της αυξανόμενης ανισότητας που έχει διαβρωτική επίδραση στη δημοκρατία και επιτρέπει ολιγαρχικές συγκεντρώσεις πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.
Είναι αλήθεια ότι ο πληθωρισμός μπορεί να έχει μειωθεί σε σύγκριση με τα υψηλά μετά την πανδημία, αλλά τα υψηλότερα ποσοστά πληθωρισμού εξακολουθούν να πλήττουν περισσότερο τους φτωχότερους. Το να τους κάνουμε να αισθάνονται ακόμη φτωχότεροι με τη φορολόγηση ενός μεγαλύτερου μέρους των εισοδημάτων τους είναι συνταγή για πολιτική καταστροφή. Τα επόμενα χρόνια, οι πιέσεις της κλιματικής κρίσης και της γήρανσης του πληθυσμού θα απαιτήσουν από όλους μας να πληρώνουμε υψηλότερους φόρους. Αλλά καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα περάσει αυτούς τους φόρους χωρίς να δείξει ότι είναι πρώτα πρόθυμη να φορολογήσει όσους κατέχουν πολύ περισσότερο πλούτο από τον μέσο άνθρωπο.
