Μέσα στις τόσες παγκόσμιες εξελίξεις που εδώ περνούν σχεδόν απαρατήρητες – διότι δεν αφορούν τις τύχες της ντόπιας Αριστεράς, το μέλλον του κόμματος του κ. Τσίπρα και κάποιο σκάνδαλο αγροτικών επιδοτήσεων – σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι εκλογές στην Αργεντινή στο μέσον της θητείας του προέδρου της Χαβιέρ Μιλέι. Παίζοντάς τα όλα για όλα, ο φιλελευθεριστής οικονομολόγος πρόεδρος αψήφησε αντιδράσεις, κινητοποιήσεις και άγρια κριτική επιμένοντας στη λογική του «αναρχο-καπιταλισμού» που οραματίζεται. Παρά τις λογής Κασσάνδρες που έβλεπαν την καταστροφή να έρχεται ο ιδιόρρυθμος Μιλέι επέμεινε στις δραματικές περικοπές δαπανών, στη συγκλονιστική μείωση του δημόσιου τομέα, στην κατάργηση επιδοτήσεων και στις χιλιάδες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Ακόμη και ο πρόεδρος Τραμπ είχε ειδοποιήσει, επηρεασμένος προφανώς από το οικονομικό κατεστημένο της χώρας του και μπροστά στις κινητοποιήσεις που αντιμετώπιζε ο Μιλέι, πως «αν κερδίσει (τις εκλογές) συνεχίζουμε να τον στηρίζουμε. Αν τις χάσει, φύγαμε»!
Ο Μιλέι όμως θριάμβευσε με 41% των ψήφων. Εστειλε τους Περονιστές σχεδόν αδιάβαστους στο περιθώριο και απέδειξε πως ο λαός τελικά αναγνωρίζει αυτούς που δουλεύουν για το πραγματικό του συμφέρον και δεν καθοδηγείται από τις φωνές των συντεχνιών και από τα συμφέροντα της κρατικοδίαιτης Αριστεράς. Ο Μιλέι κατόρθωσε τελικά να βάλει τάξη στα οικονομικά της Αργεντινής και να παρουσιάσει, για πρώτη φορά ύστερα από δεκαετίες, έναν ισοσκελισμένο προϋπολογισμό. Ο πληθωρισμός έπεσε τελικά σε λογικά επίπεδα, έπειτα από το 200% που βρισκόταν πριν από δύο χρόνια όταν ανέλαβε ο νέος πρόεδρος.
Κερδίζοντας τις προεδρικές εκλογές πριν από δύο χρόνια ο Μιλέι βρέθηκε απέναντι σε μια εχθρική πλειοψηφία στα νομοθετικά σώματα. Είχε μόνο 37 βουλευτές και 7 γερουσιαστές. Με την πρόσφατη τώρα εκλογική του επιτυχία δεν ανέτρεψε βέβαια απόλυτα αυτά τα δεδομένα. Εξασφάλισε όμως τη δυνατότητα να κυβερνά χωρίς να μπορούν Βουλή και Γερουσία, όπου κυριαρχούν ακόμα οι αντίπαλοί του, να του βάζουν συνεχείς τρικλοποδιές και ανυπέρβλητα μερικές φορές εμπόδια. Με τις νέες τώρα ισορροπίες θα έχει τη δυνατότητα να προβάλει βέτο σε εχθρικές πρός την πολιτική του νομοθετικές πρωτοβουλίες. Το γεγονός επίσης ότι τώρα θα ελέγχει τα 2/3 και των δύο νομοθετικών σωμάτων θα μπορεί να προωθεί προεδρικά διατάγματα και να ακυρώνει προσπάθειες ανατροπής του οικονομικού του προγράμματος.
Η περίπτωση του Μιλέι αποδεικνύει πως η Αριστερά σχεδόν πάντα κάνει πολύ περισσότερη φασαρία από το πραγματικό της πολιτικό εκτόπισμα και πως αξίζει να επιμένει κάποιος στις αρχές και τους πολιτικούς του στόχους παραβλέποντας τις αντιδράσεις. Φθάνει αυτές οι αρχές να υπάρχουν και να είναι ευδιάκριτες.
