Ο μέντορας του Αλέξη Τσίπρα, Αλέκος Αλαβάνος, βάζει τα πράγματα στη θέση τους: «Δεν είναι Αριστερά ο Τσίπρας», υποστηρίζει ο άνθρωπος που του έστρωσε το κόκκινο χαλί. Δεν είναι αριστερός, εξήγησε ο κ. Αλαβάνος, επειδή «γονάτισε στη Γερμανία και τις άλλες δυνάμεις της ΕΕ» και επέβαλε «ιμπεριαλιστικού τύπου πολιτική» με την οποία «έφτυσε αίμα ο κόσμος». Κατά τον κ. Αλαβάνο, ο διάδοχός του στην ηγεσία του τότε Συνασπισμού, έπρεπε «να σηκώσει το στήθος» και να τους πει ότι «δεν μπορούμε». Αν το είχε κάνει, θα μπορούσε σήμερα ο κ. Αλαβάνος να αναγνωρίσει τον Αλέξη ως γνήσιο αριστερό.
Δεν είναι ένα μόνο, είναι πολλά τα «αν» στην υπόθεση του κ. Αλαβάνου. Ακόμη και αν μας είχε βγάλει ο Αλέξης Τσίπρας από την ΕΕ (γιατί αυτό θα ήταν ουσιαστικά η εθελουσία έξοδος από τη νομισματική ένωση), δεν θα ήταν καθόλου εύκολο να σταθεί ένα αριστερό καθεστώς τύπου Τσάβες. Ας πούμε όμως, για χάρη της κουβέντας, ότι το καθεστώς της «πρώτης φοράς Αριστερά» τα κατάφερνε να σταθεροποιηθεί και ξεκινούσε να κάνει πράξη την ιδεολογία της, πώς θα ήμασταν τώρα; Κατ’ αρχάς, θα είχε κοπεί μαχαίρι το λεγόμενο «brain drain», η διαρροή μυαλών στο εξωτερικό, γιατί πάνω στον πρώτο χρόνο θα έφευγαν μαζικά στο εξωτερικό όλα τα καλά μυαλά και δεν θα έμενε πίσω τίποτα, για να ανησυχούμε μετά εμείς μήπως και μας φύγει.
Θα είχαμε, ωστόσο, «brawn drain», δηλαδή διαρροή μυών, γιατί, φαντάζομαι, θα κάναμε εξαγωγή μισθοφόρων στον πόλεμο της Ουκρανίας – από την πλευρά του ξανθού γένους των προφητειών, εννοείται. Γιατί, πού αλλού θα εύρισκε ένας νέος δουλειά με μισθό 1.500 δολάρια τον μήνα; Μπορώ μάλιστα να φανταστώ την υπερήφανη κυβέρνηση της αδούλωτης Ελλάδας, που σήκωσε το στήθος της, για να θυμηθώ τον κ. Αλαβάνο, να παρουσιάζει ως διπλωματικό θρίαμβό της τη διμερή συμφωνία με τη Ρωσία, ώστε τα 10.000 δολάρια, που δικαιούται από το ρωσικό κράτος η οικογένεια του κάθε πεσόντος στο μέτωπο της Ουκρανίας, να εισπράττονται από τις οικογένειές τους στην Ελλάδα. Μολονότι, είμαι βέβαιος, η ελληνική κυβέρνηση θα τα κατέβαλλε στους δικαιούχους σε «Δήμητρες» και θα κρατούσε το σκληρό συνάλλαγμα για κρατικές ανάγκες υψίστης προτεραιότητας, όπως τα ταξίδια του ηγέτη και της οικογένειάς του στο εξωτερικό για ψώνια. Ομως, ο κ. Τσίπρας θα ήταν αριστερός! Είναι μικρό πράγμα αυτό, νομίζετε; Για τον κ. Αλαβάνο, πάντως, είναι το σημαντικότερο.
Υπάρχει ένα σημείο, παρ’ όλα αυτά, στο οποίο δάσκαλος και μαθητής ταυτίζονται απολύτως και αποδεικνύουν, με τον τρόπο αυτό, ότι τουλάχιστον στις βασικές αξίες της Αριστεράς μένουν και οι δύο προσηλωμένοι. Ο κ. Αλαβάνος, συγκεκριμένα, πιστεύει ότι «ο Τσίπρας οφείλει μια συγγνώμη», όπως είπε χαρακτηριστικά, και το πιστεύει με όλη τη θέρμη της ψυχής του ο άνθρωπος – δεν υπάρχει αμφιβολία επ’ αυτού, τον ακούς και το καταλαβαίνεις. Την ίδια ώρα, όμως, όταν θίγεται η ευθύνη του ίδιου του κ. Αλαβάνου στη δημιουργία του εκτρώματος που περιγράφει σήμερα, τότε η αυτοκριτική του εξαντλείται στη φράση: «Μπορεί να έχω κάνει λάθη στις επιλογές μου, αλλά…». Και, φυσικά, ούτε κουβέντα για συγγνώμη! Ευτυχώς, λοιπόν, που ακόμη συμφωνούν σε κάτι…
Πάντως, δεν υπάρχει σοβαρός λόγος για να ταλαιπωρείται ο κ. Αλαβάνος για να μας δώσει να καταλάβουμε τι είναι η Αριστερά. Η κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου, τα κενά καθίσματα των ηγετών της Αριστεράς στη Μητρόπολη, μας έδωσε την ευκαιρία να καταλάβουμε. Οπότε οι θεωρητικές προσεγγίσεις περιττεύουν. Οχι ότι δεν είναι χρήσιμες, προς Θεού! (Τον επικαλούμαι με την άδεια του κ. Αλαβάνου…) Δεν εισφέρουν τίποτα όμως.
Η απουσία αυτή, παρεμπιπτόντως, ήταν τεράστιο λάθος για την Αριστερά. Ηταν μια επίδειξη στενόκαρδης μισαλλοδοξίας και ηθικής κατωτερότητας, η οποία, υποθέτω, θα ενόχλησε πολλούς, ανεξαρτήτως πολιτικών προτιμήσεων, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ενοχλεί την πλειονότητα του κόσμου η εξαθλίωση του χώρου μπροστά από το μνημείο του Άγνώστου Στρατιώτη. Το γεγονός ότι είναι δυνατόν να διαπράττουν τέτοια γκάφα εις βάρος των συμφερόντων τους (αφήστε δε την απρέπεια, αυτή την παραβλέπουμε) είναι μία ακόμη ένδειξη ότι, για πολύ καιρό ακόμα, δεν πρόκειται να τους πάρει ο κόσμος στα σοβαρά
