Δύο καλλιτέχνες πρωταγωνίστησαν το τελευταίο διάστημα στην επικαιρότητα με δύο εντελώς διαφορετικές αφετηρίες. Ο Γιώργος Μαζωνάκης και ο Βασίλης Μπισμπίκης. Ο τρόπος με τον οποίο απασχόλησε ο πρώτος θα μπορούσε ίσως να αποτελεί την προσωποποιημένη αιτία για την οποία τα μέσα ενημέρωσης έχουν περιέλθει σε καθεστώς ανυποληψίας. Μια αμιγώς ιδιωτικής φύσεως υπόθεση αποτέλεσε εμπορικό προϊόν προς εκμετάλλευση μέσω ενός αγοραίου δημοσιογραφικού λόγου, που καταστρατήγησε κάθε έννοια όχι μόνο προσωπικών δεδομένων ή ιατρικού απορρήτου, αλλά ανθρωπιάς.
Η μεγάλη δημοφιλία του διάσημου καλλιτέχνη και το επί δεκαετίες ενδιαφέρον για εκείνον του κοινού αντιμετωπίστηκαν ως τέλειο άλλοθι για να κατακρεουργηθεί η ιδιωτικότητά του και μια προσωπική δύσκολη στιγμή να κρεμαστεί στα μανταλάκια. Ακόμα και γιατροί επιστρατεύτηκαν, οι οποίοι προέβησαν σε μακρόθεν αντιεπιστημονικές διαγνώσεις αλλά και αναλύσεις για τον διαχωρισμό ακούσιας και εκούσιας νοσηλείας, πιθανολογώντας στον τηλεοπτικό αέρα για το τι μπορεί να συνέβη εν προκειμένω με τον αγαπημένο τραγουδιστή. Εκτοτε η λέξη «Δρομοκαΐτειο» αποτελεί μόνιμο ακολούθημα του δημόσιου ή ιδιωτικού βίου του κ. Μαζωνάκη και για τα media όλα περιστρέφονται εμμονικά γύρω από αυτό. «Οσα δήλωσε αμέσως μετά», «η τελευταία εμφάνιση πριν», «η επιστροφή του στην σκηνή μετά». Δήθεν φίλοι και γνωστοί κάνουν δηλώσεις, άλλοι από αγνό ενδιαφέρον – που και πάλι εργαλειοποιείται από μιντιακούς κακοποιητές – και άλλοι καπηλευόμενοι μια υπόθεση που ξέρουν ότι χαρίζει ώρες τηλεοπτικού αέρα και φέρνει υψηλά νούμερα στην AGB.
Ο ίδιος με παροιμιώδη υπομονή, ανοχή και αξιοπρέπεια υπομένει το τίμημα της διασημότητας, καταφέρνοντας να διαχειριστεί με αξιομνημόνευτη ευγένεια τον μιντιακό κανιβαλισμό.
Ο δεύτερος καλλιτέχνης που βρέθηκε στο επίκεντρο της δημοσιότητας για εντελώς διαφορετικούς λόγους είναι ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Βασίλης Μπισμπίκης. «Ελπίζω τον ίδιο ζήλο που δείχνετε σήμερα να δείξετε για την τέχνη και τον πολιτισμό» δήλωσε εξερχόμενος της Ευελπίδων, νουθετώντας ειρωνικά τους ρεπόρτερ, χωρίς να συναισθανθεί την ειρωνεία της ίδιας του της φράσης. Παρέβλεψε ίσως ότι η άυλη διάσταση του πολιτισμού, ο πολιτισμός της καθημερινότητας συνθέτει την ταυτότητα του ατόμου και της κοινωνίας. Το να υπηρετεί κανείς την υψηλή τέχνη δεν αποτελεί ευγενέστερη συνθήκη από το να επιδεικνύει κοινωνική ευθύνη και υπευθυνότητα, σεβόμενος τους συμπολίτες του οι οποίοι ξύπνησαν ένα πρωί Κυριακής αντικρίζοντας ρημαγμένα τα αυτοκίνητά τους. Μάλιστα, σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά, αφότου προκάλεσε το ατύχημα, πήγε για ύπνο, εμφανίστηκε σε μια πρωινή εκπομπή και εκ των υστέρων προσήλθε στις Αρχές, οι οποίες ήδη τον είχαν αναζητήσει. Προφανώς, το τι ακριβώς συνέβη είναι έργο της Δικαιοσύνης να το διερευνήσει, όμως μπορεί κανείς να φανταστεί τι θα γινόταν εάν πλάι στα σταθμευμένα αυτοκίνητα περπατούσε ή στεκόταν κάποιος πολίτης. Ευτυχώς οι κάμερες ασφαλείας – που τόσο κάποιοι έχουν πολεμήσει – αποκάλυψαν όσα είχαν συμβεί.
Και σε αυτή την περίπτωση – αν και παντελώς διαφορετική από την πρώτη – οι δημοσιογράφοι επιδοθήκαμε σε εκείνον τον ξέφρενο ενθουσιασμό που προκαλεί η πτώση των ειδώλων. Περισσότερο και από το αίσθημα της Δικαιοσύνης, η τιμωρία ενός διάσημου προσώπου δημιουργεί ένα υπόγειο αίσθημα χαιρεκακίας.
Η αλήθεια είναι πως στο τελευταίο συνέτεινε και η στάση του ηθοποιού, ο οποίος σχεδόν σε κάθε συνέντευξή του έκανε επίκληση την αριστεροσύνης του ως ένδειξη ηθικού πλεονεκτήματος, το αίσθημα δικαίου που τον διακατέχει, τους «κοινωνικούς αγώνες» στους οποίους δηλώνει παρών και τη «μαγκιά» που τον χαρακτηρίζει ως άνθρωπο.
Υπάρχει άραγε μεγαλύτερη μαγκιά από το κάνεις ένα λάθος, να το αναγνωρίζεις χωρίς «ναι μεν, αλλά» και να αναλαμβάνεις άμεσα την ευθύνη των πράξεών σου; Να μια επαναστατική πράξη για το μέλλον.
