Αυτή η γκρίνια που υπάρχει στα ύδατα του πράσινου ήλιου για τις δημοσκοπήσεις (κολλημένη βελόνα κ.λπ.) αλλά και στην ευρύτερη αντιπολίτευση, μαζί με τον έρωτα που έχει αναπτυχθεί στους εν λόγω χώρους κατά του Μητσοτάκη (όσο περνάει ο καιρός μεγαλώνει και το πάθος) τόσο γίνεται πιο πιθανό, λόγω πανικού, να βγάλουνε μπροστά κανένα ακόμα λιγότερο επιδέξιο απ’ τους υπάρχοντες, ακόμα και κανένα νούμερο, με βάση την παλιά ρήση: «Απ’ το γινάτι μας κάναμε δήμαρχο τον γύφτο».
Η πρεμούρα αυτή να βρεθεί, αίφνης, ένας ηγέτης εκ του μη όντος, μπορεί να οδηγήσει σε τερατογενέσεις, ή σε επιλογές λαμπερών άσχετων σε στυλ Κασσελάκη, σε μελό λύσεις απελπισίας στυλ Καρυστιανού, ή σε επαναφορτιζόμενα α λα Τσίπρα. Πάντως δεν θα είναι μια φυσιολογική ανάδειξη ηγεσίας που πάντα θέλει τον χρόνο της να επωασθεί, να μαριναριστεί, να δοκιμαστεί εντός κι εκτός του κόμματος, να εδραιωθεί και κατόπιν να μπορέσει να διεκδικήσει κάτι παραπάνω, έως και την πρωθυπουργία. Υπάρχει λοιπόν σοβαρός κίνδυνος να προκύψει γαμοκαμπουρόσαυρος σε συνθήκες άγχους; Πάντα παίζει αυτό το ενδεχόμενο. Να αναδειχτεί, λόγω πίεσης, ως υποτιθέμενος ηγέτης (ή, ως γορίλας με στολή ναυάρχου) κάποιος ευκαιριακός, μετριοκαλός, πλήν όχι λαμπρός, που, τελικώς, θα τον πληρώσουμε όλοι μέχρι να μας φύγει ο καημός, το γινάτι και να εξατμιστούν από μέσα μας τα κακά δαιμόνια.
Οχι, δεν είναι απίθανο να συμβεί. Διότι ήδη βλέπουμε κινήσεις πανικού και ακούμε τις τσιρίδες των αδημονούντων, και είναι φανερό το ότι έχει πιάσει κόψιμο κάποιον κόσμο που πιστεύει πως αν βάλουνε βιαστικά έναν (ή μία) άλλον επικεφαλής, θα αλλάξει και η Ιστορία, θα ξεγελάσουνε τους θεούς, και θα αλλάξουνε τις όντως ιεραρχίες. Οι ιεραρχίες όμως δεν αλλάζουν τόσο εύκολα, διότι δοκιμάζονται μέσα στην ανελέητη πραγματικότητα, η οποία τάχιστα διαλύει αυταπάτες και κατασκευές και απογυμνώνει και απαμφιέζει τον όποιο μη επαρκώς επαρκή πίστεψε πως είναι εύκολο να γίνει Καρλομάγνος. Κυρίως απογοητεύει ή μάλλον εκθέτει όλους εκείνους που θεωρούν πως οι ηγέτες φτιάνονται έτσι στα γρήγορα, μπορεί κανείς να τους κατασκευάσει κατά βούληση, ή να τους φιλοτεχνήσει κατ’ αρέσκεια. Οχι, μεγάλε. Σε αυτό το μοιραίο θέμα κάποιος, ή είναι, ή δεν είναι. Ή, κατέχει τη δωρεά, ή όχι – συν το ότι πάντα παίζει ρόλο και η συγκυρία. Χρειάζεται τάλαντο και τάιμινγκ. Και κυρίως να θέλει όντως ο κόσμος τον άξιο ηγέτη – διότι μπορεί και να μην τον θέλει. Κι αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα. Να μη θέλουμε εκείνο που ψάχνουμε.
Κι αυτή η παραφροσύνη δεν είναι ασυνήθης – σκέψου ποιοι είχανε κάποτε τον Ευάγγελο Βενιζέλο αλλά ψήφισαν ΓΑΠ λόγω ονόματος, βάσει βασιλικής νοοτροπίας, ίσως δε και λόγω μιζέριας: να βάλουμε κάποιον που να μπορούμε να ελέγχουμε, να είναι του επιπέδου μας, κι όχι έναν Βενιζέλο που είναι άπιαστος και θα είμαστε πάντα η σκιά της σκιάς του. Δηλαδή, ίσως ακόμα και τώρα, ψάχνουνε κάποιοι για έναν μεγάλο ηγέτη, αλλά όχι υπερβολικά μεγάλο, όχι όντως λαμπρό, αλλά κάπως να είναι στα κιλά μας, σε μέγεθος medium και ολίγον λαϊκιστής, καλό μυαλό και ρήτορας αλλά όχι και Βενιζέλος, να είναι συμπαθής και να κάνει τη δουλειά, αλλά όχι χωρίς εμάς, διότι τότε ποιο το όφελος; Κέρατο χωρίς σεξ και τζάμπα χαρτοπόλεμος;
Κατά συνέπεια πώς να πιστέψεις ακόμα κάποιους που δήθεν έχουν την αγκούσα να βρούνε έναν νέο, αστραφτερό ηγέτη; Τον θέλουνε πραγματικά; Αμφίβολο. Μήπως ψάχνουνε πάλι καμιά νέα μετριάντζα, καμιά περίπτωση να είναι ολίγον έγκυος, ή να είναι ένας χλωμός από μας, ναι μεν αλλά και κάπως έτσι; Εντάξει, αλλά το να θες να ρίξεις τον εκάστοτε Μητσοτάκη, ή, τον όποιο αντίπαλο, σημαίνει πως πρέπει να βρεις κάποιον δυνάμει ανώτερο, ή ισάξιό του, αλλιώς πώς (λες) ότι θα τον νικήσεις; Με ποια ομάδα και με ποιον αρχηγό; Με ποια ψέματα;
Δεν ξεγελιέται η Ιστορία, παρά επ’ ολίγον. Και δεν αρκεί το μένος, ούτε η δαιμονοποίηση του αντιπάλου για να λυθεί το θέμα. Επιπλέον, πώς θα γίνει αυτό όταν εξοστρακίζουν τον πιο ικανό, δεν μπορούν να τον ανεχθούν ως μη επαρκώς λαϊκό, λες και ο ηγέτης οφείλει να είναι κάτι σαν τραγουδιστής κλαρίνων στα περίχωρα και αστέρι των πανηγυριών. Ναι, αλλά ήταν λαϊκός ο Ντε Γκωλ; Ηταν λαϊκός ο αυτοκρατορικός Μιτεράν; Ηταν ο Τσόρτσιλ που δεν μπήκε παρά μόνο μια φορά στο μετρό; Τι εννοούμε, τι συμβαίνει, και ποιο είναι το αίνιγμα; Και τι λέει ο λαός, (ποιος απ’ όλους;) ή η άτυχη Κάρλα Μπρούνι για όλα αυτά; (Εναν συμπατριώτη Θεσσαλονικέα αναδείξαμε και εμείς πρόεδρο στη Γαλλία, τον Σαρκοζί, κι αυτόν τον χώσανε στη φυλακή).
Ολοι στην αντιπολίτευση ψάχνουν για ηγέτη – κι ήταν αρχηγός η Αργυρώ. Παράδοξο. Οταν υπάρχουν πολλοί ηγέτες δυσκολεύεσαι να βρεις έναν, και μάλιστα να μην είναι και αστέρι, διότι, αν είναι, αποκλείονται μακροπρόθεσμα οι υπόλοιποι. Αλλά, θα πεις, έτσι κι αλλιώς αυτοί δεν πρόκειται ποτέ να ησυχάσουν. Κι έπειτα, εν Ελλάδι, ποιος παραδέχεται ποιον;
Εξάλλου το πιο βασικό δίλημμα στη χώρα είναι άλλο: Μπισμπίκη ή νέο ξυλόλιο;
