Αν ένας Ευρωπαίος θέλει να μεταναστεύσει, διατηρώντας ή βελτιώνοντας το επίπεδο ζωής του, έχει μόλις τρία σημεία στον παγκόσμιο χάρτη για να κατευθύνει το δάχτυλό του. Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία και Καναδάς. Αν δεν του αρέσουν αυτές οι χώρες, τότε πρέπει να ψάξει έξω από τη Γη. Εκτός και αν προτιμά να ζήσει σε κλιματιζόμενο περιβάλλον με κελεμπίες και αισθητική που παραπέμπει στον αείμνηστο Γιάννη Φλωρινιώτη. Θα πρέπει, λοιπόν, να πάει πολύ μακριά από το σπίτι που γεννήθηκε. Κι όμως, η Ευρώπη παραμένει ο καλύτερος τόπος για να ζεις. Εδώ συνδυάζονται η ελευθερία με την κοινωνική προστασία, η Ιστορία με την καινοτομία, η καθημερινή ασφάλεια με την πολιτισμική ποικιλία. Δεν υπάρχει άλλη ήπειρος στον κόσμο που να σου προσφέρει, ταυτόχρονα, δημόσια Υγεία, δωρεάν πανεπιστήμια, ανθρώπινα ωράρια εργασίας και τη δυνατότητα να οδηγήσεις δύο ώρες και να αλλάξεις γλώσσα, κουλτούρα, γαστρονομία. Ακόμα και με τα ελαττώματά της – τη γραφειοκρατία, την γκρίνια, τις ανισότητες – η Ευρώπη εξακολουθεί να είναι το μεγάλο παγκόσμιο «ασφαλές καταφύγιο». Ολα αυτά υπονομεύονται από την υστέρηση σε δύο από τους πυλώνες του σύγχρονου κόσμου: στην τεχνολογία και στην ανταγωνιστικότητα. Στην τεχνολογία είμαστε τόσο εξαρτημένοι από τους Αμερικανούς όσο το παιδί που θηλάζει από τη μητέρα του. Αρκεί να κατέβει ένας διακόπτης στην Καλιφόρνια και να βυθιστεί όλη η Ευρώπη στο χάος, να χάσει τα αβγά, τα καλάθια και όσα έχει στο cloud. Στην ανταγωνιστικότητα οι Κινέζοι είναι τόσο μπροστά που δεν τους φτάνουμε ούτε με άλματα. Σε λίγο καιρό θα δούμε διαδηλώσεις στην Ευρώπη με αίτημα την πρόσβαση σε φθηνά κινεζικά ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Δεν ξέρω αν είναι θέμα πολιτικής ή φυσικής επιλογής. Αν προσεγγίσουμε την Ευρώπη με όρους βιολογίας, θα δούμε έναν οργανισμό που, όπως όλοι, υφίσταται τη φθορά του γήρατος και ταυτόχρονα αναπτύσσει μία σειρά από αυτοάνοσες παθήσεις. Και αυτό που τώρα συμβαίνει στη Γαλλία, με την πολιτική και οικονομική κρίση, είναι μια αρρυθμία στην καρδιά ενός γερασμένου οργανισμού. Ισως το θέμα να μην είναι πολιτικό, αλλά κάτι απολύτως φυσιολογικό που υφίσταται κάθε οργανισμός, όταν το κορμί του λυγίζει από τους χρόνους που κουβαλάει.
Πάρτι στον Γοργοπόταμο
Στις 19 Σεπτεμβρίου πρόκειται να πραγματοποιηθεί ένα πάρτι κάτω από τη γέφυρα του Γοργοπόταμου. Θα έρθουν γνωστοί Dj, θα φτιαχτεί και ένα μικρό ποτάμι από αλκοόλ. Και νέοι άνθρωποι από όλη την Ελλάδα θα πάνε να χορέψουν. Μια χαρά. Ωστόσο η εκδήλωση διεγείρει τα αγωνιστικά αντανακλαστικά εκείνων που φρονούν ότι ο Γοργοπόταμος, ως χώρος ιστορικής μνήμης, πρέπει να μείνει ανέγγιχτος από εκδηλώσεις που δεν συνάδουν με τον χαρακτήρα του μνημείου. Θα ήθελα περισσότερες εξηγήσεις για να συμφωνήσω μαζί τους. Διότι αδυνατώ να καταλάβω πώς η techno μουσική προσβάλλει την ιστορικότητα του χώρου. Κάθε άλλο. Οι άνθρωποι που συμμετείχαν στην επιχείρηση, θα ήθελαν να δουν τους απογόνους τους να διασκεδάζουν ελεύθεροι και ανέμελοι. Και η γέφυρα, πάνω από τα κεφάλια τους να θυμίζει ότι κάποιοι πολέμησαν για τα πάρτι του μέλλοντος τους. Αν και, ιστορικά, ο Γοργοπόταμος θυμίζει και κάτι ακόμα: για να ομονοήσουμε πρέπει να μεσολαβήσουν ξένοι, εν προκειμένω οι Βρετανοί, ενώ η κοινή μας προσπάθεια αφορά μία καταστροφή.
Ματιές στη χώρα
Ο γιατρός θα πάρει το φακελάκι του. Ο ηγούμενος θα πάει να πουλήσει τα Ευαγγέλια και τις εικόνες. Ο άλλος ηγούμενος θα κάνει τη δουλειά με κάτι οικόπεδα. Ο αστυνομικός θα χωθεί σε κάτι περίεργες δουλειές με ναρκωτικά. Ο δικαστής θα εκδώσει μία απόφαση που προκαλεί έκπληξη. Στον δήμο θα κάνουν τα στραβά μάτια για οικοδομικές αυθαιρεσίες. Ο πρώην πολιτικός αρχηγός θα συνομιλεί με τον μαφιόζο. Ο αρχιμανδρίτης θα παζαρεύει λείψανα. Ο διευθυντής στο Δημόσιο θα ξεπλένει μαύρο χρήμα μέσω λογαριασμού στοιχήματος. Οπου και αν κοιτάξεις, θα συναντήσεις κάτι τέτοιο. Μία ιστορία διαφθοράς που γράφεται με περίσσιο θράσος. Και φτάνεις να απορείς αν αυτό που βλέπεις είναι η εξαίρεση ή ο κανόνας. Εσύ βέβαια κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια. Αλλά ποιο κορόιδο έχει αϋπνίες;
Ο star της ημέρας
Ο Μπαράκ Ομπάμα κέρδισε το πέμπτο του Emmy για την αφήγησή του σε ντοκιμαντέρ για τους ωκεανούς. Είναι χρήσιμο το βραβείο γιατί μας θυμίζει ότι κάπου, μέσα σε μία περίκλειστη έπαυλη, υπάρχει και ο Ομπάμα. Το πρόβλημα που θα προκύψει συνδέεται με τον Τραμπ. Ποιος θα καλύψει τώρα την ασίγαστη δίψα του για ένα Οσκαρ;
