Με προεξοφλημένα τα περισσότερα από τα μέτρα που ανακοίνωσε το βράδυ του Σαββάτου, στο Βελλίδειο, ένας κάθιδρος από το άγχος Μητσοτάκης, το ερώτημα για έναν τρίτο, αντικειμενικό, παρατηρητή, όπως εγώ, που βρέθηκα Θεσσαλονίκη το τριήμερο, είναι πόσα από αυτά θα θυμάται ο κόσμος, όχι σε έναν μήνα, αλλά σε μία εβδομάδα!
Με δεδομένο μάλιστα ότι τα πιο πολλά δεν θα είναι άμεσης εφαρμογής, αλλά θα ισχύσουν κάποια από την 1η του νέου χρόνου, και κάποια θα επεκταθούν το 2027, αναρωτήθηκα πολλές φορές αν μπορούν τα συγκεκριμένα μέτρα να βελτιώσουν την εικόνα του ίδιου, που τα εξήγγειλε (χωρίς να αναφέρει ούτε μία φορά το όνομα ενός εκ των υπουργών του) ή συνολικά της κυβέρνησης.
Η αλήθεια είναι ότι δεν δυσκολεύτηκα πολύ να καταλήξω στο συμπέρασμα, ότι δεν το βλέπω. Θα χρειαστεί – νομίζω – ένας επικοινωνιακός πόλεμος, για να «περάσουν» στον κόσμο, και θα απαιτηθεί να βάλουν πλάτη, το σύνολο των φιλοκυβερνητικών μέσων, προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος της όποιας βελτίωσης στην εικόνα της κυβέρνησης.
Χωρίς γενναιότητα
Γιατί για βελτίωση μιλάμε, όχι ανακοινώνω αυτά τα μέτρα, και ο λαός, με το που τα ακούει, αρχίζει να αλαλάζει φέρτε μου κάλπες να ψηφίσω με τα δυο χέρια Μητσοτάκη, εντάξει;
Ας πούμε, η απαλλαγή από τον ΕΝΦΙΑ στα χωριά, είναι κάτι. Η μείωση κατά 30% του ΦΠΑ στα μικρά νησιά, κι αυτό κάτι είναι για μένα που ζω στη Λέρο, στον Αϊ-Στράτη ή τη Σέριφο. Η φορολογική απαλλαγή για τις οικογένειες με τέσσερα παιδιά, είναι κι αυτό σημαντικό, αλλά προφανώς δεν λύνει το δημογραφικό. Αρκούν; Θεωρώ πως δεν αρκούν για να αλλάξει η άποψη που έχει διαμορφώσει η κοινωνία για την κυβέρνηση. Όταν απουσιάζουν ας πούμε από το πακέτο, πραγματικά μέτρα για τη συγκράτηση της ακρίβειας ή λείπουν τα ουσιαστικά κίνητρα για τα νέα παιδιά, να κάνουν οικογένεια. Διότι μη μου πει κανείς ότι είναι μέτρο, το οποίο θα βελτιώσει τη ζωή ενός νέου, η φορολογική του απαλλαγή ως τα 25 του. Υπάρχει παιδί που δουλεύει πριν από τα 25; Τι να λέμε τώρα, κοροϊδευόμαστε, μεταξύ μας;
Συμπέρασμα: ο αρχηγός προσπάθησε, αλλά με πασαλείμματα δεν γίνεται δουλειά. Χρειαζόταν γενναιότητα, κι αυτή τη γενναιότητα δεν την είδαμε. Ούτε μείναμε έκπληκτοι από κάποιο μέτρο ή συνολικά από το πακέτο που παρουσίασε.
Ένας κουρασμένος Πρωθυπουργός
Να ευχηθώ «του χρόνου καλύτερα»; Να το ευχηθώ δεν έχω πρόβλημα, αλλά «του χρόνου» είναι ακριβώς 365, δύσκολες, μέρες, από τώρα. Όπου συχνά οι δυσκολίες θα πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο, κι εκείνος – ο πρόεδρος Κυριάκος εννοώ – δεν ξέρω αν έχει πια το κουράγιο να τις διεξέλθει. Τον σκοτώνει η αμφισβήτηση στο πρόσωπό του κυρίως από το εσωτερικό του κόμματος και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Αμφισβήτηση που υπερβαίνει κατά πολύ την γκρίνια της κοινωνίας! Μίλησα με αρκετούς, υπουργούς, βουλευτές και κομματικά στελέχη. Ήπια (μαζί τους) τη μισή Βραζιλία σε καφέδες. Δεν ξέρω τι του λένε οι παρατρεχάμενοι γύρω του, αλλά αυτοί που τον έχουν «τελειωμένο» είναι κυρίως τα στελέχη της Δεξιάς. Αυτοί που κάποτε τον θεωρούσαν ως το καλύτερο που τους έχει συμβεί, ως παράταξη. Κι επειδή δεν είναι χαζός, αλλά το διαισθάνεται, νομίζω ότι αυτό κυρίως είναι που τον «ρίχνει». Και για να τελειώνω με αυτό το κεφάλαιο: εγώ στη Θεσσαλονίκη είδα έναν κουρασμένο άνθρωπο, ο οποίος οριακά είναι στη φάση να τα «μουτζώσει», που λέγανε παλιά. Διασταυρώθηκα μαζί του, δυο-τρεις φορές στη ΔΕΘ την ώρα που περιφερόταν από περίπτερο σε περίπτερο, συνοδεία μιας κουστωδίας φωτογράφων, παραγόντων και αστυνομικών. Άκεφος, αγέλαστος, βαρύς, φαινόταν ότι έκανε αγγαρεία, και, το κυριότερο, δεν έκανε καμία προσπάθεια να το κρύψει…
Μισή επίθεση
Κι όσο γι’ αυτά που δήλωνε χθες στη συνέντευξη Τύπου στο Βελλίδειο, ότι θα εξαντλήσει την τετραετία κι ότι θα απογοητεύσει αυτούς που διακινούν τα σενάρια ότι θα αποχωρήσει εν κινήσει, εμένα – με τη γλώσσα του σώματος και το ύφος που τα έλεγε – μου φάνηκε ότι περισσότερο τα δήλωνε για να τα πιστέψει εκείνος, παρά για να πείσει όλους εμάς που τον ακούγαμε. Οτι και θέλει και μπορεί, κόντρα στα όσα μαγειρεύει (;) η πολιτική κουζίνα στην πλατεία Κολωνακίου.
Ακόμη και η επίθεση που εξαπέλυσε στον Αλ. Τσίπρα και τους «χρυσούς χορηγούς» που τον στηρίζουν, κι αυτή μισή και κακομοιριασμένη ήταν. Αν πιστεύεις πραγματικά ότι πίσω από τον Τσίπρα υπάρχουν «χρυσοί χορηγοί» βρες το θάρρος να τους ονοματίσεις και εν συνεχεία να το αποδείξεις. Αλλιώς, άσ’ το καλύτερα. Επειτα αν συμβαίνει αυτό, σε τι σε χαλάει ακριβώς; Εσύ δεν επεδίωκες να έχεις στις εκλογές αντίπαλό σου τον Τσίπρα, διότι τον θεωρείς εύκολο αντίπαλο, και του χεριού σου; Ποιον προσπαθείς να πείσεις ότι παραπονιέσαι κιόλας από πάνω; Αφού όλο το προηγούμενο διάστημα δεν κάνατε τίποτε άλλο, από το να προσπαθείτε να τον ανασύρετε από τη ναφθαλίνη και να τον στήσετε στα πόδια του.
Φάνηκε στο χειροκρότημα
Και θα κλείσω με τα του προέδρου Κυριάκου, με κάτι τελευταίο που έχει να κάνει με όσα προανέφερα, περί του κακού κλίματος στο εσωτερικό της ΝουΔου για τον ίδιο: το χλιαρό χειροκρότημα στο Βελλίδειο. Παρότι οι οργανωτές κατάφεραν να το γεμίσουν με το «κράτος των Αθηνών» (εξέδραμε όπως κάθε χρόνο στη Θεσσαλονίκη για το κλασικό τριήμερο). Τζάμπα ακούγονταν οι αγριοφωνάρες των νεολαίων που είχαν επιστρατευθεί… όλα ήταν παγερά. Κι αυτό επέτεινε το άγχος του ομιλητή, με τον ιδρώτα να τρέχει ποτάμι στο πρόσωπό του. Ευτυχώς μετά τα μισά της ομιλίας, η κατάσταση βελτιώθηκε.
Τι δεν είδα στο Βελλίδειο; Εκπροσώπους του επιχειρηματικού κόσμου. Μόνο κάποιοι εκπρόσωποι φορέων, αλλά κανένα από τα βαριά ονόματα. Αλλη μια ένδειξη και αυτή – όχι ευοίωνη…
Αμετανόητος
Μια μέρα νωρίτερα, το απόγευμα της Παρασκευής, το Βελλίδειο υποδέχθηκε τον πρόεδρο Αλέξη, τον απόμαχο, τον βετεράνο, ως ομιλητή στο συνέδριο του Economist και του Powergame.gr. Αλλη περίπτωση κι αυτός. Εκεί να δεις βαρεμάρα. Μαζεύτηκαν καμιά 500αριά από όλη τη Μακεδονία (μέχρι κι από την Αρτα πήγαν) για να τον ακούσουν να εκστομίζει – επιτέλους… – την ίδρυση νέου κόμματος, αλλά αυτός, τους απογοήτευσε όλους. Διότι εκφώνησε ομιλία με την οποία προσπάθησε να εμφανιστεί ως πούρος… εκσυγχρονιστής, «κληρονόμος» του Κώστα Σημίτη (αυτόν που κάποτε καθύβριζε), με εμφανείς όμως «πινελιές» νεοκομμουνιστικών αντιλήψεων (θα πάρουμε τα λεφτά της πλουτοκρατίας για να τα δώσουμε στον λαό)! Αλλά αυτός ο αχταρμάς έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς να σκεφτούν, ότι ο άνθρωπος είναι αμετανόητος. Πάλι προσπαθεί να πετύχει, υποδυόμενος κάτι που δεν είναι. Και δεν πρόκειται να γίνει και ποτέ!
Αφήνω δε κατά μέρος ότι από την ομιλία του, έλειπε το ελάχιστο ίχνος αυτοκριτικής για τα πεπραγμένα του 2015-2019. Περίπου μας είπε ότι επί των ημερών του είχε συντελεστεί ένα οικονομικό θαύμα, αλλά ο λαός δεν το κατάλαβε καλά, και γι’ αυτόν τον λόγο δεν του ανανέωσε την εντολή. Φληναφήματα, για σχεδόν 40 λεπτά. Το ακροατήριο, τα άκουγε αυτά παγωμένο, και δικαιολογημένα δεν του χάρισε το μπιζάρισμα. Ούτε συνθήματα, ούτε αλαλαγμοί, ούτε «Αλέξη, γύρνα πίσω, να μας σώσεις». Τίποτε.
Το χτίζει πετραδάκι πετραδάκι βέβαια, αλλά θέλει μεγάλη προσπάθεια και δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι στο τέλος της ημέρας θα το καταφέρει…
Τα είπε όλα η Ζωή
Φυσικά θα δώσω τον λόγο για αυτό το πέρασμα του Τσίπρα από τη Θεσσαλονίκη, στην πρόεδρο (μπλα… μπλα… μπλα…) Ζωή, η οποία δήλωσε χαρακτηριστικά τα ακόλουθα:
«Ενας τύπος τουρίστας, ανύπαρκτος και άφαντος, προσπαθεί να μαζέψει φράγκα, γιατί αυτό που τελικώς του λείπει δεν είναι η πολιτική. Είναι βουλευτής και μάλιστα του κόμματος εκείνου που διέλυσε».
Ευχαριστούμε Ζωή, τα είπες όλα…
