Είναι μια κουβέντα την οποία ανακαλώ αρκετά συχνά, όλο και πιο συχνά τελευταία. Την είχα κάνει πριν από λίγα χρόνια με άνθρωπο που «φωτίζει» όχι μόνο τη δική μου ζωή αλλά ολόκληρη την Ελλάδα. Το θέμα μας ήταν οι επιλογές ενός κοινού μας φίλου ηθοποιού που, στο κυνήγι των υψηλών αμοιβών και της τηλεοπτικής «μαρκίζας», «έμπαζαν από παντού» για να το πω κομψά. Εσκουζα λοιπόν εγώ ότι θα έπρεπε να του μιλούσαμε, να του επισημάνουμε το λάθος του, να του υποδείξουμε τα ρίσκα της απόφασής του. Ο άλλος με άκουγε συγκαταβατικά μέχρι να μου πει τη μνημειώδη φράση. «Ασε παιδί μου τους ανθρώπους να καταστραφούν». Εγώ όμως συνέχιζα ακάθεκτη. «Μα καλά, αν μη τι άλλο, δεν ντρέπεται να παίξει εκεί;». Και τότε πήρα άλλη μία απάντηση που με τάπωσε. «Οχι, οι χαζοί άνθρωποι δεν ντρέπονται. Αυτό είναι το μεγάλο τους ατού». Εκεί πια, το βούλωσα.

Ε τώρα, πώς να μην αναφερθώ σε αυτήν την ιστορία ενόψει της επιστροφής του Αλέξη Τσίπρα στην κεντρική πολιτική σκηνή; Ταμάμ κολλάει; Rebranding; Rebranding. Και, απ’ ό,τι λένε, εκ των καλυτέρων του εξωτερικού. Τι να το κάνεις όμως όταν το καλοντύνεις, το μοσχοστολίζεις το παιδί και μόλις το ξαμολήσεις να δρέψει την πρώτη μερίδα από τις επικείμενες δάφνες του, φλαπ!, σου σαβουρντίζεται στα λασπόνερα, βοήθα Παναγιά μου και μη χειρότερα. Κάτι που σημαίνει ότι θέλει να καταστραφεί, έστω κι αν δεν το ξέρει. Διότι ο δρόμος ισάδα ήταν, δεν υπήρχε ανάχωμα.

Εδωσε λοιπόν αυτήν την περίφημη συνέντευξη στη «Le Monde». Σε ένα απολύτως φιλικό περιβάλλον, χωρίς διάθεση για καμία δημοσιογραφική τρικλοποδιά. Και σε λίγες αράδες κάνει τρεις «πατάτες». «Πατάτα νούμερο ένα». Λέει ότι του λείπει η ενεργός πολιτική. Ενώ είναι βουλευτής. Ενώ πληρώνεται από τον έλληνα φορολογούμενο για να κάνει τη δουλειά που ο ίδιος ομολογεί ότι δεν κάνει. Τον φορολογούμενο από τον οποίον θα ζητήσει, όπως λέγεται, για άλλη μια φορά την ψήφο του. Και κάπου εκεί φαντάζομαι τους ριμπραντιστές του, να σκίζουν τα πτυχία τους. Ενώ, κάπου στο βάθος, ο Πασχάλης Τερζής τραγουδά «Επιστροφές, καταστροφές / έχω για σένανε κάνει πολλές / κι οι αντοχές γίναν κλωστές / πόσο ν’ αντέξουν, σπάσαν κι αυτές».

«Πατάτα νούμερο δύο». Του λείπει επίσης όπως λέει, η επαφή με τους ψηφοφόρους. Δηλαδή όχι με τους πολίτες; Ο κύριος Τσίπρας βλέπει μόνο εν δυνάμει ψηφοκουβαλητές; Οχι ανθρώπους με προβλήματα; Ολα για την κάλπη του; Τα παιδιά, που δεν ψηφίζουν, δεν τον αφορούν; Να κάνουμε μήπως και τον σταυρό μας που δεν είπε τους «ψηφοφόρους μου»;

Αλήθειες και πραγματικότητα

Του ξέφυγε το «μου» στους ψηφοφόρους; Δεν πήγε χαμένο. Μια χαρά το κόλλησε ασορτί με την αντίληψή του περί αλήθειας. Διότι είπε επίσης πως ήρθε η ώρα να πει την αλήθεια του για το δημοψήφισμα, Την αλήθεια ΤΟΥ. Τη δική του αλήθεια. Αυτή που έφερε από το σπίτι του να υποθέσω, που αγόρασε από κάπου; Διότι οι αλήθειες είναι πολλές. Ο Κλιντ Ίστγουντ (σύμφωνα με το γνωστό ανεκδοτολογικό) θα μπορούσε να αποφανθεί ότι ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του. Η πραγματικότητα είναι μία και αδιαπραγμάτευτη. Και η πραγματικότητα δεν τον βολεύει καθώς θα ξεπροβάλλει πάντα κάτω από τη σκιά του Πάνου Καμμένου.

Ας αφήσουμε λοιπόν τον Αλέξη Τσίπρα να καταστραφεί μεγαλοπρεπώς. Ίσως να είναι μάλιστα ο μόνος τρόπος για να «επισκευαστεί».

Τελευταία Νέα