Περίπου έξι μήνες μετά την επάνοδο του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο, ο κόσμος είναι εντελώς διαφορετικός από ό,τι λίγο πριν επιστρέψει. Ασφαλώς αυτό δεν οφείλεται μόνον, ούτε καν κυρίως, στον ίδιο. Ομως, ανεξάρτητα από το πώς τον κρίνει κανείς, ένα γνώρισμά του δεν επιδέχεται αμφισβήτηση: ουδέποτε άλλοτε πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών επέφερε τέτοιες ανατροπές σε τόσο λίγο χρόνο, με μετενέργειες που, ακριβώς επειδή προκάλεσαν ένα πρωτοφανές είδος μαζικού πολλαπλού πλην ελεγχόμενου χάους, δεν έχουν μέχρι στιγμής αξιολογηθεί με νηφαλιότητα. Κάτι που μόλις τώρα αρχίζει να γίνεται εφικτό. Και μοιάζει να παράγει συμπεράσματα στον αντίποδα των πρώτων γενικών εντυπώσεων.
Το πρώτο που πρέπει να είναι σε θέση κανείς να διαγνώσει είναι η ρηχότητα της αντίληψης ότι πρόκειται απλώς για ένα είδος ταύρου εν υαλοπωλείω.
Αυτή η επιδερμική ανάγνωση που δεν έστεκε ποτέ έχει πλέον και εκ του αποτελέσματος αποδειχθεί εκτός πάσης πραγματικότητας. Ο Τραμπ είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που οι περισσότεροι του καταλογίζουν: επιπόλαιος, ανίκανος να ελέγξει τον εαυτό του, τις αντιδράσεις του, να καταλάβει πού πατάει και πού βρίσκεται και, κυρίως, χωρίς σχέδιο δράσης. Εχει σχέδιο: και είναι ένα χάος που δημιουργεί και που έπειτα ο ίδιος ελέγχει, με τους πάντες να έχουν εν τω μεταξύ περιέλθει σε πανικό και απόγνωση.
Ο Τραμπ είναι εντυπωσιακός ενορχηστρωτής, ένας «μάγος» του χάους που ο ίδιος δημιουργεί, μα και εκείνου, του πολύ πιο σοβαρού και ουσιώδους, που όντως υπάρχει. Και εν μέσω αυτού, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν, σε ελάχιστο χρόνο, επανακτήσει με αυτόν τον τρόπο το χαμένο έδαφος τόσο στη διεθνή τους παρουσία, στον ρόλο και στην επιρροή, όσο και σε οικονομική διείσδυση. Πεδία που επί χρόνια είχαν με τρόπο αδιανόητα επιπόλαιο και καταστρεπτικό και για τις ίδιες και για ολόκληρη τη Δύση εκχωρηθεί από ανικανότητα και αδιαφορία τόσο στην Κίνα όσο και στη Ρωσία, με την Ουάσιγκτον του Ομπάμα και έπειτα του Μπάιντεν να πρωταγωνιστούν σε αυτή την κατρακύλα. Και με την πρώτη θητεία Τραμπ να μην έχει καμία σχέση με αυτή τη δεύτερη, στο πώς αντιμετώπισε αυτά τα ζητήματα. Πολύ συνοπτικά, μπορεί λοιπόν να σημειωθούν τα εξής:
Τόσο όσον αφορά τις στρατιωτικοπολιτικές ισορροπίες, όσο και τις οικονομικές, ο Τραμπ έθεσε σε ταυτόχρονη κίνηση δύο «πολέμους». Και στα δύο πεδία. Εξίσου εναντίον εχθρών, όσο και συμμάχων. Αυτή η πραγματικά πρωτοφανής πολιτική ασφαλώς μοιάζει ακατανόητη, ή και χειρότερα. Πλην όμως ήδη πέτυχε όλους σχεδόν τους στόχους της, χωρίς τελικά να χρειαστεί τα σκληρά, ενίοτε επικίνδυνα, να γίνουν πράξη. Ηταν όλο ένα σενάριο τρόμου και παραπλάνησης; Σήμερα, εκ του αποτελέσματος, θα μπορούσε κανείς να το υποθέσει – ειδικά μετά το γεγονός ότι το ίδιο συνέβη, με επιτυχία, με το Ισραήλ και το Ιράν.
Οπως και να έχει, η ουσία είναι ότι τώρα το Ιράν έχει γονατίσει. Και δεν θα ξανασηκωθεί ως απειλή, αυτό φυσικά πρωτίστως λόγω Νετανιάχου και Ισραήλ. Στην Ουκρανία, οι ΗΠΑ έχουν τώρα τον πρώτο λόγο έναντι του Πούτιν, ενώ έχουν λάβει πολύ μεγάλο αντάλλαγμα. Και μάλιστα σε τομέα αιχμής και σπάνιο για την παγκόσμια οικονομία. Στο ΝΑΤΟ, οι Ευρωπαίοι όχι απλώς συμμορφώθηκαν για πρώτη φορά με το συμπεφωνημένο από χρόνια… 2,5%, αλλά ήδη υπέγραψαν ότι πηγαίνουν αμέσως στο 5%! Με την Κίνα βρίσκεται τώρα για πρώτη φορά κάποιο είδος άκρης, που θα της φρενάρει κάπως την ασταμάτητη πορεία προς την παγκόσμια οικονομική κυριαρχία. Κάτι που όλοι πριν θεωρούσαν αδύνατο. Και από τη Σαουδική Αραβία επέστρεψε με πολλά δισ. εξοπλισμών. Και αυτά είναι σε τίτλους κάποια από τα πολλά και ριζικά που επαναδρομολόγησε ήδη, με αστραπιαία ταχύτητα. Και που πριν δεν υπήρχε τίποτα αντίστοιχό τους.
