Μένω στο κέντρο και δεν οδηγώ. Μετακινούμαι με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Ενίοτε με τα πόδια. Εχω καλή εικόνα του τι συμβαίνει σήμερα στον ΗΣΑΠ, στο μετρό και στα λεωφορεία. Το καθημερινό σιχτίρι του κόσμου αλλά και τα βήματα που έχουν γίνει. Παρεμπιπτόντως η εύρυθμη μεταφορά του καθημερινού κόσμου θα μπορούσε να μειώσει τα αυτοκίνητα και τις μοτοσικλέτες. Προφανή πράγματα λέω αλλά μάλλον στη χώρα μας δεν είναι τόσο προφανή. Η αποκατάσταση ενός μοντέρνου στόλου για τον ΟΑΣΑ έχει προφανώς αργήσει. Γερασμένα λεωφορεία μεταφέρουν ακόμη πολίτες σε δρόμους όπου συχνά οι οδηγοί κάνουν τους μαέστρους για να περάσουν ανάμεσα σε παρκαρισμένα αμάξια. Για τον ΗΣΑΠ νομίζω πως ένας συνολικότερος εκσυγχρονισμός είναι κάτι το οποίο μόνο οι αρμόδιοι δεν το έχουν δει. Από τους συρμούς μέχρι τις στάσεις. Τα δρομολόγια του μετρό είναι καλύτερα αν και πρέπει να γίνουν πιο εντατικά τη θερινή περίοδο. Αντίθετα τα καλοκαίρια… αραιώνουν λες και δεν έχει απαιτήσεις η πόλη και οι επισκέπτες της. Το Σάββατο το βράδυ με πανηγυρικούς τόνους εγκαινιάστηκε και δοκιμάστηκε (πιλοτικά) η 24ωρη λειτουργία του μετρό. Πάλι οι αρμόδιοι είπαν πως αυτό ισχύει για τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες τουλάχιστον για τα Σάββατα. Και είναι κάτι το οποίο θα βοηθήσει και θα εξυπηρετήσει κυρίως τους ξενύχτηδες και τη νεολαία που μετακινείται στο κέντρο και στα μπαρ.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι εδώ. Το μεγάλο θέμα είναι – πέραν του στόλου και των εκσυγχρονισμών των δομών του – οι άνθρωποι που εργάζονται στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Την Παρασκευή, δύο λεωφορεία στη Βούλα συγκρούστηκαν. Παραλίγο να ‘χουμε θύματα. Είναι χαρακτηριστικό ότι, σύμφωνα με καταγγελίες των ίδιων των εργαζομένων, η οδηγός του ενός λεωφορείου σε 4 μέρες δούλεψε δύο 16ωρα και δύο 8ωρα και, σήμερα, βρισκόταν πάλι σε 16ωρη βάρδια! Το διάβασα και σε μια ανακοίνωση του ΚΚΕ και άλλων κομμάτων. Τι να την κάνω την 24ωρη λειτουργία αν έχω ξεθεωμένο οδηγό; Προσλήψεις έχουν γίνει; Οι βάρδιες είναι ανθρώπινες; Στο υπουργείο και στα σωματεία έχουν αίσθηση της ευθύνης που φέρουν; Και για τους επιβάτες και για τους απλούς περαστικούς ή άλλους οδηγούς;
Πριν από χρόνια βρέθηκα σε ένα χωριό της Κρήτης – σε ένα ιδιωτικό μουσείο – και ένας χαροκαμένος πατέρας είχε φωτογραφία του αείμνηστου παιδιού του που είχε σκοτωθεί από τρελή πορεία λεωφορείου σε μια στάση στην Ομόνοια. Η εικόνα με στοιχειώνει (φαντάζομαι τους γονείς του παιδιού). Ενας ακήρυκτος πόλεμος με απώλειες και θύματα είναι οι δρόμοι μας. Μην προσθέσουμε σε αυτό το κρεματόριο και τις κακές συγκοινωνίες. Μια πόλη που θα εξασφαλίζει μετάβαση στα μαζικά σημεία της με ασφάλεια και ταχύτητα είναι μια πόλη με λιγότερη πίεση. Εκεί κρινόμαστε.
