Ο Πρωθυπουργός μπορεί να υποστηρίξει ότι είναι άτυχος: ένα σκάνδαλο από αυτά που δεν είναι δα και σπάνια σε αυτή τη χώρα (τόσες πλασματικές συντάξεις έχουμε δει, τόσους «τυφλούς» με πλαστά πιστοποιητικά αναπηρίας) έτυχε στη βάρδια του. Επιπλέον, είναι υποχρεωμένος να δώσει εξηγήσεις όχι μόνο στην αντιπολίτευση, την οποία μπορεί πάντα να κατηγορήσει για ανάλογα σκάνδαλα του παρελθόντος, αλλά κυρίως στην Ευρωπαϊκή Εισαγγελία. Και η τελευταία δεν είναι εύκολος αντίπαλος: έχει εργαστεί συστηματικά, έχει συγκεντρώσει ακλόνητα στοιχεία, έχει ονόματα και διευθύνσεις.
Αυτή είναι η διεθνής πλευρά. Δεκαπέντε χρόνια μετά την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου με τους πιστωτές της, η Ελλάδα τίθεται και πάλι υπό επιτροπεία, αυτή τη φορά επειδή κάποιοι επιτήδειοι πολίτες της έκλεβαν ευρωπαϊκές αγροτικές επιδοτήσεις. Μόνο που αυτοί οι επιτήδειοι δεν δρούσαν μόνοι, συνεργάζονταν με βουλευτές, καλύπτονταν από υπουργούς και εξασφάλιζαν σε αντάλλαγμα ψήφους για το κυβερνών κόμμα. Αυτή είναι η ελληνική πλευρά του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ. Και δείχνει ότι το πελατειακό σύστημα, ο νεποτισμός και η διαφθορά δεν πεθαίνουν ποτέ σ’ αυτή τη χώρα, απλώς αλλάζουν χρώμα. Οι πολίτες το γνωρίζουν. Κι έχουν αναπτύξει έναν κυνισμό – δεν γίνεται τίποτα, δεν αλλάζει τίποτα, όλοι τα παίρνουν και θα συνεχίσουν να τα παίρνουν – που δεν κάνει καλό στη δημοκρατία.
Κάποια στιγμή, λοιπόν, θα πρέπει στην Ελλάδα να λειτουργήσουν επιτέλους οι θεσμοί. Και ο μόνος τρόπος να συμβεί κάτι τέτοιο είναι να μη χρησιμοποιούνται για μικροκομματικούς σκοπούς, να μην υπόκεινται στον έλεγχο της εκάστοτε κυβέρνησης, να λειτουργούν ανεξάρτητα. Είναι ντροπή για τη χώρα μας να χρειάζεται πάντα μια «τρόικα» για να την επαναφέρει στην τάξη. Κι είναι ντροπή για τις κυβερνήσεις της να προσπαθούν πάντα να επιρρίψουν τις ευθύνες για τα δικά τους σφάλματα, και τις δικές τους παραλείψεις, σε τρίτους, τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων.
Το δραματικό «Αποτύχαμε» του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει νόημα μόνο αν συνοδεύεται από αυστηρές κυρώσεις για όσους ευθύνονται γι’ αυτή την αποτυχία και πειστικά μέτρα για το ξερίζωμα της διαφθοράς. Αλλιώς δεν είναι τίποτα άλλο από ένα κούφιο σύνθημα, ένας ελιγμός, μια προσπάθεια εντυπωσιασμού.
