Οσοι ψηφίζουν για κυβέρνηση δεν έχουν πάψει να δείχνουν κάποιον ορθολογισμό στην εκλογική τους συμπεριφορά (τον ορθολογισμό της τσέπης τους, όπως τον περιγράφει χαρακτηριστικά επαγγελματίας των μετρήσεων) και το μπουστάρισμα των γαλάζιων ποσοστών μετά την ανακοίνωση μέτρων για τους ενοικιαστές και τους συνταξιούχους επιβεβαιώνει αυτόν τον άγραφο κανόνα. Η δε πολιτική εμπειρία επιβάλλει να κουβαλήσουν το φορτίο της κοινωνικής δυσαρέσκειας που προκαλούν οι παλαιοκομματικές συνήθειες μεμονωμένα στελέχη και όχι το σύνολο της κυβέρνησης – προκειμένου το Μαξίμου να προστατευθεί από τον θυμό μιας κοινής γνώμης η οποία έχει μάθει να θεωρεί το ρουσφέτι συστατικό στοιχείο του συστήματος αλλά ταυτόχρονα ελπίζει σε ένα κράτος το οποίο θα λειτουργεί δυτικοευρωπαϊκά. Κι όμως, το πλάνο έχει κενά. Για παράδειγμα: ένα υπερσυγκεντρωτικό μοντέλο, στο οποίο όλα τα θετικά αποτελέσματα αποδίδονται σε πρωθυπουργική παρέμβαση, γιατί δεν κατάφερε να ελέγξει τόσους υπουργούς, υφυπουργούς και βουλευτές; Μια εξουσία που υποσχέθηκε συνεχή αξιολόγηση των πεπραγμένων της γιατί δεν πρόλαβε το σκάνδαλο προτού εκείνο φτάσει στην Ευρωπαϊκή Εισαγγελία; Τα παραπάνω φάουλ της κυβερνητικής έδρας δεν μπορούν πια να αντιμετωπιστούν σαν τυχαία σφάλματα. Εγιναν μέρος της πολιτικής κληρονομιάς που θα αφήσει στις μελλοντικές γενιές – του legacy της, που θα έλεγαν κι όσοι έχουν γραφείο εκεί.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
