Μπορεί να ξαναγραφτεί η ιστορία, ενώ οι πρωταγωνιστές της είναι σχεδόν όλοι ζωντανοί; Μπορεί η πιο σκοτεινή, η πιο δυσοίωνη και η πιο καταστροφική περίοδος της μεταπολίτευσης, που παραλίγο να κοστίσει τις τύχες μας και τις τύχες των παιδιών μας, να γίνεται απόπειρα να ξεχαστεί και, αντί των στοιχείων που ζήσαμε ως εφιάλτη, να αντιπροτείνεται μια αποφασιστική διακυβέρνηση και ένας παράδεισος;
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πεισμένος ότι το ξαναγράψιμο της ιστορίας είναι εφικτό. Επιδιώκει, μάλιστα, αυτό να συμβεί με τη διαδικασία τού κατεπείγοντος, επειδή ο ίδιος αδημονεί να επαναλανσάρει τον εαυτό του ως επίλεκτο πολιτικό προϊόν και δεν μπορεί να περιμένει. Αποφάσισε, λοιπόν, να διηγηθεί ο ίδιος, πλαισιωμένος από συνεργάτες του, την ιστορία της πιο δυσοίωνης εποχής για τη χώρα μας: την ιστορία του πρώτου εξαμήνου του 2015, όταν ήταν πρωθυπουργός της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, και ιδίως την ιστορία του κωμικού και τραγικού ταυτόχρονα δημοψηφίσματος, που ο ίδιος ενεπνεύσθη για να αποφύγει να του σκάσει η κατάσταση της χώρας στα χέρια.
Γιατί θα έσκαγε η χώρα στα χέρια του; Τα έχω γράψει χίλιες φορές, ας το επαναλάβω άλλη μία. Επειδή όσο ροκάνιζε τον χρόνο με την περήφανη διαπραγμάτευση του Βαρουφάκη, δεν είχε σκεφτεί πού θα έβρισκε λεφτά να χρηματοδοτεί την ελληνική οικονομία μετά τις 30 Ιουνίου, όταν θα τελείωνε το πρόγραμμα παροχής έκτακτης ρευστότητας στην Ελλάδα χωρίς να έχει υπάρξει συμφωνία, προκειμένου να υπάρξει άλλο πρόγραμμα που θα το αντικαθιστούσε. Το αίτημα της ελληνικής κυβέρνησης να παραταθεί το υφιστάμενο πρόγραμμα απορρίφθηκε από το Eurogroup. Γι’ αυτό ο Τσίπρας, φύσει τυχοδιώκτης, σκαρφίστηκε το δημοψήφισμα: κάτι μεγάλο, πίσω από τις επιπτώσεις του οποίου ο ίδιος έλπιζε να κρυφτεί. Και όντως, κρύφτηκε – και του βγήκε. Αλλά, φυσικά, όταν το περήφανο Οχι ενεργοποίησε το παγόβουνο που ερχόταν καταπάνω μας, το μόνο που είχε στο μυαλό του ήταν πώς θα τη σκαπουλάρει. Και έκανε την περίφημη κωλοτούμπα.
Μπορούσε να έχει αποφύγει όλα αυτά; Μπορούσε, αν είχε δυο γραμμάρια σύνεση, αν δηλαδή δεν πίστευε και ο ίδιος τα ψέματά του ότι θα έσκιζε τα μνημόνια με έναν νόμο και ένα άρθρο. Τα εξήγησε στα «ΝΕΑ» και ο Νίκος Χριστοδουλάκης: Τον Ιανουάριο του 2015 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ παρέλαβε μια «στρωμένη κατάσταση»: «η στιβαρή διαχείριση που είχαν κάνει Βενιζέλος και Στουρνάρας (συν την καθοριστική συνεισφορά του αείμνηστου Προβόπουλου) είχε αποτρέψει τον κίνδυνο του Grexit και είχε ελαχιστοποιήσει τις διαφορές με τους πιστωτές». Επίσης, είχε διαμορφωθεί ένα κλίμα υπέρ της Ελλάδας, που θεωρούσε πολύ βαριά τη λιτότητα των μνημονίων. Ο Τσίπρας ούτε που τα κατάλαβε όλα αυτά, πήγε και έβαλε το κεφάλι του (το κεφάλι μας) στον ντορβά.
Μπορεί λοιπόν να ξαναγράψει την ιστορία και να επιστρέψει «δικαιωμένος» και έτοιμος για νέες περιπέτειες; Υποστηρίζω πως δεν μπορεί ούτε το ένα ούτε το άλλο – κι ούτε μπορεί να χρησιμοποιήσει ως όχημα την επιβεβαίωση της κρατικής διαφθοράς που αναδεικνύει το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ: ο άνθρωπός του, ο Παύλος Πολάκης, ήταν λαλίστατος όταν έμπαινε μπροστά για να πάρουν οι δικοί του πελάτες λεφτά από τους κουτόφραγκους.
Και δεν μπορεί για έναν λόγο: έγινε πρωθυπουργός με ψέματα, σε μια δεδομένη συγκυρία, πείθοντας τους πολίτες ότι είναι θαυματοποιός. Και αποδείχτηκε ένας πρόχειρος, επιδερμικός, κυνικός και θρασύς πολιτικός, η δύναμη του οποίου ήταν η άγνοια κινδύνου. Πόση διόρθωση, πόσο πολιτικό λίφτινγκ επιδέχεται ένα τέτοιο πρόσωπο, για να μιλήσει σε άλλο πολιτικό ακροατήριο;
Τα πρακτικά που ψάχνει ο Τσίπρας
Τι ζητάει τώρα ο Αλέξης Τσίπρας από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Τασούλα; Να ανοίξουν τα πρακτικά της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών, που έγινε την επομένη του δημοψηφίσματος. Υποτίθεται ότι πρακτικά δεν κρατήθηκαν, με υπόδειξη του Σταύρου Θεοδωράκη. Φαίνεται όμως πως τελικά κάτι έχει κρατηθεί σε ένα ντοσιέ. Κάποιο γραπτό κείμενο φαίνεται ότι υπάρχει που, πιθανότατα, είναι προϊόν κοπτοραπτικής.
Ενα κείμενο, ας πούμε, που «φιλοτεχνήθηκε» στη σύσκεψη εκείνη, από πρόσωπο με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα ραντεβού της ιστορίας. Αυτό το κείμενο πρέπει να υπάρχει στο προεδρικό. Και πιθανότατα είναι το κείμενο που είχε ζητήσει από την Κατερίνα Σακελλαροπούλου, παλιότερα, η Ζωή Κωνσταντοπούλου – και όταν εισέπραξε την απόρριψη, δεν κουνήθηκε φύλλο.
Προφανώς, η απόρριψη ήταν και παραμένει δικαιολογημένη: το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών είναι άτυπο όργανο και δεν έχουν δοθεί στη δημοσιότητα πρακτικά ενός άτυπου οργάνου – τα οποία μάλιστα δεν έχουν συνομολογηθεί από τους συμμετέχοντες στη σύσκεψη. Η επίκληση από τον Τσίπρα των πρακτικών που έδωσε ο Κάρολος Παπούλιας αφορούσε σύσκεψη για τον σχηματισμό υπηρεσιακής κυβέρνησης. Κι ό,τι έγινε τότε, το προβλέπει το Σύνταγμα.
Τι προσπαθεί εκ των υστέρων να μας πει ο Τσίπρας; Οτι αυτός ήταν γεννημένος «Μένουμε Ευρώπη». Οτι, δηλαδή, συνειδητά μας έσωσε, γι’ αυτό και του χρωστάμε μια νέα πρωθυπουργία. Τη νέα πρόζα του την ακούω ήδη στ’ αφτιά μου. Περιμένω, μόνο, τη στιγμή και της νέας πόζας του, όταν θα βάλει και γραβάτα.
