Η Μέση Ανατολή βρίσκεται στα όρια μιας ανάφλεξης. Το Ιράν έχει βυθιστεί στο χάος και κάθε μέρα το Ισραήλ σκοτώνει τον νέο διοικητή των ενόπλων δυνάμεων της Τεχεράνης. Τόσο ασφαλείς είναι οι άνθρωποι εκεί!

Το Ισραήλ συμπληρώνει είκοσι μήνες πολεμώντας αλλά με κόστος και απώλειες.

Η Χαμάς και η Χεζμπολάχ, να ζούμε να τις θυμόμαστε. Ο Ασαντ έπεσε, η Συρία ψάχνεται, δεν ξέρουμε τι έχει μείνει από τον Λίβανο και ο «άξονας της Αντίστασης» εξελίσσεται σε σύντομο ανέκδοτο.

Οι άλλες δυνάμεις της περιοχής (Αίγυπτος, Σαουδική Αραβία, ΗΑΕ…) δεν δείχνουν διάθεση να εμπλακούν αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Καταφανώς πάντως η διάλυση του ιρανικού καθεστώτος δεν τους στενοχωρεί ιδιαίτερα.

Οι ΗΠΑ τα έχουν μάλλον χαμένα, η Ευρώπη δεν ξέρει τι να κάνει, ο Πούτιν είναι εκτός παιχνιδιού. Η διεθνής αβεβαιότητα χτυπάει κόκκινο, κυρίως για την οικονομία.

Η εικόνα που μόλις συνόψισα είναι μάλλον μετριοπαθής και ρεαλιστική. Αλλά την επιβαρύνουν κι αναρίθμητες άλλες παράμετροι που δεν είναι της παρούσης.

Την ίδια στιγμή στην Ελλάδα παρακολουθούμε τον ετήσιο διαγωνισμό αρλούμπας, στον οποίο κατά παράδοση βγαίνουμε πρώτοι ελλείψει δεύτερου υποψηφίου και κάθε άλλου ανταγωνισμού.

Διάφοροι ακαταλόγιστοι κυκλοφορούν καλοκαιριάτικα με παλαιστινιακές σημαίες και μαντίλες σε πλατείες, συναυλίες και εκδηλώσεις κομμάτων.

Κάποιοι ακτιβιστές πήγαν με… ταξί να ελευθερώσουν τη Γάζα και τους πλάκωσαν με τις παντόφλες οι Αιγύπτιοι (14/6).

Τέσσερις αρχηγοί αριστερών κομμάτων (Σ. Φάμελλος, Δ. Κουτσούμπας, Α. Χαρίτσης, Ζωή Κωνσταντοπούλου, 25/5) ζήτησαν με κοινή επιστολή από τον Πρωθυπουργό «να σταματήσουν άμεσα όλες οι στρατιωτικές επιχειρήσεις του κράτους του Ισραήλ στη Γάζα» και «να υπάρξει εκεχειρία». Μάλλον νομίζουν πως ο Μητσοτάκης είναι κάτι σαν αρχηγός του ισραηλινού Γενικού Επιτελείου.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης από την πλευρά του αποφαίνεται ότι στη Μέση Ανατολή η κυβέρνηση πάει «από ήττα σε ήττα» (Ν. Ανδρουλάκης, 15/6). Ενώ ο εκπρόσωπος του κόμματος διαπιστώνει ότι η κυβέρνηση «αδρανεί» και πρέπει να αναλάβει «ενεργητικές πρωτοβουλίες» (Δ. Μάντζιος, Vima.gr, 16/6).

Υποθέτω πως στην αξιωματική αντιπολίτευση θα ξεκαθαρίσουν κάποια στιγμή μεταξύ τους τι ακριβώς συμβαίνει.

Η κυβέρνηση ηττάται ή αδρανεί; Και αν αδρανεί, ποιες «ενεργητικές πρωτοβουλίες» απαιτούνται; Μήπως να στείλουμε ειρηνευτικό σώμα στη Δυτική Οχθη υπό τον Δουδωνή;

Ολα αυτά (και πολλά άλλα που προσπερνώ…) συνθέτουν το αλλοπρόσαλλο εσωτερικό τοπίο μιας μείζονος διεθνούς κρίσης, την οποία ουδείς ζητεί να χειριστούμε.

Ευτυχώς, για τον πλανήτη. Θα μπλέκαμε το Ιράν με το Ιράκ και το Ομάν με το Αμμάν.

Τουλάχιστον περιοριζόμαστε να προσφέρουμε γενναιόδωρα ηθική και ψυχολογική υποστήριξη χωρίς να κάνουμε κακό σε κανέναν. Οπως εκφράστηκε πρόσφατα και εγκάρδια (θέλω να πιστεύω…) στο 2ο Φεστιβάλ Ανεξάρτητου Παλαιστινιακού Κινηματογράφου Κρήτης – Λεμεσού (14 και 15 Ιουνίου) που δεν είχα την τύχη να παρακολουθήσω.

Ακόμη κι έτσι όμως ο καθένας αισθάνεται την υποχρέωση να εκστομίσει την αρλούμπα του.

Σε καθημερινή εφημερίδα «το φιάσκο της εξωτερικής πολιτικής μας» αναλύεται από έναν… φαρμακοποιό (Εφημερίδα των Συντακτών, 17/6).

Μικρό το κακό για κοτζάμ φιάσκο.

Διότι η αξιωματική αντιπολίτευση επινόησε εν τω μεταξύ τον ιδιόρρυθμο συλλογισμό ότι «η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (σ.σ.: που νομιμοποιεί τα ιδιωτικά Πανεπιστήμιο…) δεν νομιμοποιεί το φιάσκο του νόμου Πιερρακάκη για τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια (σ.σ.: τον οποίο ενέκρινε το ΣτΕ)» (Στ. Παραστατίδης, 16/6).

Δεν φτάνει δηλαδή που έκαναν την πατάτα επικαλούμενοι διάφορες ανοησίες για να μην ψηφίσουν τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια, δεν φτάνει που η πατάτα πήγε άκλαυτη στο Συμβούλιο της Επικρατείας, ισχυρίζονται ότι τελικά δικαιώθηκαν από τη διάψευση της πατάτας που πήγε άκλαυτη.

Είναι η θεωρία του αέναου φιάσκου, ίσως λόγω φτωχού λεξιλογίου.

Τουλάχιστον όμως αυτές οι ιστορίες με τα εγχώρια φιάσκα και τα Πανεπιστήμια μένουν μεταξύ μας και δεν εκθέτουν τη χώρα. Μόνοι μας τα λέμε, μόνοι μας τα ακούμε.

Δεν ισχύει το ίδιο όταν η χώρα καλείται να αντιμετωπίσει μια διεθνή κρίση. Η οποία μπορεί να μην την αγγίζει άμεσα αλλά δεν την αφήνει και αδιάφορη.

Ακόμη περισσότερο όταν για ακατανόητους λόγους αγγίζει το θυμικό μιας Αριστεράς σε πρόδηλη νευρική κρίση.

– Ισως φταίνε οι καβγάδες που περνούν μεταξύ τους οι άνθρωποι και λογικό να έχουν τσιτωμένα νεύρα.

– Ισως είναι η αντιπάθεια που τους προκαλεί γενικά μια φιλική χώρα, όπως το Ισραήλ – ας μην μπούμε σε λεπτομέρειες…

– Ισως τους βασανίζει η έγνοια για «τον παλαιστινιακό λαό», μια έγνοια πάντως που δεν εκφράζεται με ανάλογο πάθος στις περισσότερες αραβικές χώρες.

– Ισως είναι ο αναπόφευκτος «αντιαμερικανισμός» και «αντιδυτικισμός» που για ακατανόητους λόγους εμφιλοχωρεί διακομματικά στη χώρα μας.

– Ισως «φταίει το ζαβό το ριζικό μας! Φταίει ο Θεός που μας μισεί! Φταίει το κεφάλι το κακό μας! Φταίει πρώτα απ’ όλα το κρασί» που λέει και ο Βάρναλης («Οι μοιραίοι», 1922).

Το βέβαιο είναι ότι κανείς δεν έβαλε κάτω το μυαλουδάκι του να σκεφτεί τι στο καλό πρέπει και τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα στο Μεσανατολικό.

Τι ρόλος δηλαδή της αναλογεί. Ποιοι της τον παραχωρούν. Ποιοι τον αναγνωρίζουν. Και πώς προκύπτει.

Διότι αν δεν απαντηθεί αυτό το ζήτημα με γνώση και με σοβαρότητα, αν δεν προκύψει ένα εθνικό σχέδιο σε ένα εθνικό πλαίσιο που θα υπηρετεί πρωτίστως τα εθνικά συμφέροντα, τότε ο καθένας μπορεί να πετάει μια αρλούμπα που θα εκφράζει μόνο τον ίδιο και τους φίλους του.

Δυστυχώς η αρλούμπα είναι εύκολο σπορ αλλά η εξωτερική πολιτική δεν είναι. Με ή χωρίς παλαιστινιακή σημαία.