Η Λεπέν, οι φίλοι και τα πουλέν της έχουν κατορθώσει να ξεφοβίσουν μια σημαντική μερίδα των Γάλλων, λειαίνοντας τη ρητορική τους κι υποσχόμενοι οικονομική ευημερία, εδώ και δύο προεδρικές αναμετρήσεις. Ακόμη και στην Ελλάδα, που έδειξε τον δρόμο της ανόδου του λαϊκισμού στους Ευρωπαίους (και μετά εξήγαγε τεχνογνωσία επιστροφής στην κανονικότητα), πολιτικοί που κραυγάζουν εναντίον του κατεστημένου εξακολουθούν να γοητεύουν ψηφοφόρους θυμωμένους ή απογοητευμένους. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, από εκεί που πάλευε για την είσοδό της στη Βουλή το 2023, δίνει τώρα τη δημοσκοπική μάχη της δεύτερης θέσης. Το δε κυβερνών κόμμα φρόντισε για κάποιο χρονικό διάστημα να χαράξει μια στρατηγική που τοποθετούσε εκείνη απέναντί του – δίνοντάς της αντιπολιτευτικό κύρος. Αν έχουν μια αξία οι παραπάνω περιπτώσεις, αυτή είναι πως υπογραμμίζουν τις ατέλειες του τρόπου με τον οποίο διάλεξαν να πολεμήσουν τους ακραίους από κάθε πλευρά του πολιτικού φάσματος οι εκπρόσωποι του λεγόμενου συστήματος. Αναδεικνύουν, με άλλα λόγια, πόσο συχνά το θυμικό υπερισχύει του ορθολογισμού πίσω από τα παραβάν. Γιατί ο τρόμος είναι εργαλείο κοινωνικής υγιεινής, όπως θα έλεγε ένας λενινιστής, αλλά δεν έχουν όλοι την ίδια γνώμη για τους κανόνες που μπορούν να βελτιώσουν την υγεία μιας κοινωνίας.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
