Από τα ηχεία ακουγόταν Hardcore, ξαφνικά έπεφτε ένα Ηπειρώτικο, μετά το γύριζε στην ηλεκτροπόπ, ύστερα πέταγε έναν γερόλυκο Ντίλαν, έπεφτε στους The Prodigy, Παπάζογλου, Massive Attack, μετά Πεντοζάλη. Παραζάλη. Δίπλα μου ο Γ.Λ. σημαντικός παλαιός αριστερός (διανοούμενος, εκδότης και ποιητής), παραπάταγε. «Τι θέλουν να πουν;». Δεν μπορούσες να σταθείς σε μια κατάσταση. Ημασταν σε ένα Φεστιβάλ ή προεκλογική συγκέντρωση Αριστεράς, προς το τέλος της δεκαετίας του 2000. Είναι γεγονός ότι μετά την πτώση της Σοβιετικής Ενωσης, η Αριστερά έψαχνε ενοποιητικό σχήμα. Πότε στην εργασιακή, πότε στη δικαιωματική πλατφόρμα, συχνά στη γενική διαμαρτυρία. Χωρίς να δομήσει συμμαχικά κοινωνικά συμφέροντα, ταλαντευόταν όχι μόνο ανάμεσα σε (ούτως ή άλλως υπό αναμόρφωση) κοινωνικές ομάδες, αλλά και σε πολιτικά ύφη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή