Μεγάλωσα ανάμεσα σε δυο κυκλαδίτικα νησιά, την Πάρο από τη μεριά του πατέρα μου και τη Σύρο από της μητέρας μου. Βέβαια, για να πω την αλήθεια (τώρα που έχουν πεθάνει και οι δύο και δεν θα έχουμε παρεξηγήσεις) εγώ Συριανή αισθάνομαι. Πανέμορφο νησί η Πάρος, αξίζει με τα χίλια την τουριστική ανάπτυξη που έχει αλλά στα μέσα της δεκαετίας του 1960, τότε που ξεκινούν οι αναμνήσεις μου, τα πλοία δεν έδεναν στο λιμάνι και βγαίναμε στη στεριά με βάρκες, ηλεκτρικό δε είχε μόνο η Παροικιά. Ενώ στη Σύρο υπήρχαν τρεις θερινοί κινηματογράφοι. Οπότε οι λίγες μέρες που πηγαίναμε στους παριανούς παππούδες, μου φαίνονταν κάπως σαν διαβολοβδομάδα που λένε στον στρατό.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
- ΣΕΦ: Η μαύρη σελίδα της ΚΑΕ Ολυμπιακός και ο αγώνας πόλο που έγινε κανονικά
- Kλειστοί σταθμοί του Μετρό και κυκλοφοριακές ρυθμίσεις για τις πορείες στη μνήμη Γρηγορόπουλου
- Συνάντηση Γεραπετρίτη με τον πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων της Λιβύης – Επαναβεβαίωσαν τη θετική δυναμική στη σχέση των δύο χωρών
