Αναζήτηση
Ο τραγέλαφος που ζήσαμε ως κλάδος αυτή την εβδομάδα συμπυκνώνεται υπέροχα σε ένα παλιότερο σκίτσο του Αρκά: «Μπορούμε ελεύθερα να λέμε τη γνώμη τους». Το πειθαρχικό του συνδικαλιστικού οργάνου των δημοσιογράφων αντί να προστατεύει την ελευθερία του λόγου και την έκφραση άποψης (που δεν περιλαμβάνει συκοφαντίες ή ψευδείς ειδήσεις) στοχοποίησε τη δημοσιογράφο Σοφία Γιαννακά καλώντας την σε απολογία. Επισήμως επειδή κατά την κρίση του σε άρθρο της όπου αναφερόταν στη Μαρία Καρυστιανού «δεν λαμβάνει υπόψη τη γενική κοινωνική απαίτηση για δικαιοσύνη». Ανεπισήμως επειδή διαφωνεί με την άποψή της. Και στις δύο περιπτώσεις – την επίσημη και την ανεπίσημη – το πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ (να σημειωθεί, όχι το ΔΣ) ασκεί ωμή λογοκρισία. Σε κανέναν δημοσιογραφικό κώδικα δεοντολογίας δεν προβλέπεται ο δημοσιογράφος να λαμβάνει υπόψη πάνδημα αιτήματα όταν αρθρογραφεί, αλλά να μη συκοφαντεί και να μη διασπείρει ψευδείς ειδήσεις. Ο καθένας μπορεί να πει τη γνώμη του. Λέγεται πλουραλισμός. Ταυτόχρονα, ουδείς έχει εξουσιοδοτηθεί να αποφαίνεται για το τι αποτελεί και τι δεν αποτελεί «κοινωνική απαίτηση». Αλλά ακόμα και αν κάποιος ήταν επιφορτισμένος να προσδιορίζει ο ίδιος ποια είναι η «γενική κοινωνική απαίτηση», στις δυτικές Δημοκρατίες ουδόλως αποτελεί υποχρέωση του δημοσιογράφου να ταυτίζεται με την πλειοψηφία. Και η αλήθεια είναι πως ευτυχώς.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
