Το παρελθόν είναι μια ξένη χώρα. Τα κάνουν όλα διαφορετικά εκεί. Στο απώτερο πασοκικό χθες, ας πούμε, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν θα είχε ανάγκη τις ψήφους τριών άλλων κομμάτων για να καταθέσει πρόταση δυσπιστίας κατά της γαλάζιας κυβέρνησης. Ούτε θα χρειαζόταν να υποδεχθεί στην ΚΟ του ρούκι συριζαίους βουλευτές προκειμένου να εκπέμψει το μήνυμα πως το ΠΑΣΟΚ είναι η μεγαλύτερη δύναμη του χώρου του. Ο Νίκος Ανδρουλάκης ανδρώθηκε μέσα στον κομματικό σωλήνα αλλά διανύει τη φάση της πολιτικής του ωριμότητας σε ένα κόμμα που θυμίζει ελάχιστα την ένδοξη εκδοχή του. Ισως γι’ αυτό, ηθελημένα ή αθέλητα, αποπειράται να αναβιώσει πότε τη μια εποχή της παντοκρατορίας του, τη δεκαετία του 1980, και πότε την άλλη, τα σημιτικά χρόνια.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
