Προ διετίας, ενόψει τότε της εθνικής κάλπης ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδινε έμφαση στην «ισχύ» και την «αυτοπεποίθηση» της Ελλάδας. Σε προεκλογικά βίντεο περνούσαν καρέ από τις συμφωνίες της χώρας με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία, από χειραψίες του Πρωθυπουργού στον Λευκό Οίκο, στο αμερικανικό Κογκρέσο και στο Ελιζέ, από τετ α τετ του στους διαδρόμους των Βρυξελλών. Ακολούθησαν οι ευρωπαϊκές εκλογές, οι οποίες, παρότι δεν ανέτρεψαν ολοκληρωτικά τη δυναμική στο Ευρωκοινοβούλιο, προκάλεσαν εσωτερικούς κλυδωνισμούς σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένου του γαλλογερμανικού άξονα. Η κυβέρνηση εξακολουθεί σήμερα να προβάλλει την Ελλάδα ως μια σταθερά «σε έναν ασταθή πλανήτη», η συγκυρία ωστόσο είναι διαφορετική: γεωστρατηγικές προκλήσεις και πολύπλοκες ανακατατάξεις – με την επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στην αμερικανική ηγεσία, την αστάθεια στη Μέση Ανατολή, τον πόλεμο στην Ουκρανία – μεταβάλλουν το τοπίο δυνάμεων παγκοσμίως. Σχέσεις δοκιμάζονται ή χρήζουν επαναπροσδιορισμού σε ένα ξαφνικό ανακάτεμα της τράπουλας των διεθνών συμμαχιών, το οποίο φέρνει συνολικά την Ευρώπη ενώπιον των ευθυνών της, οδηγώντας και την Ελλάδα σε νέες ζυμώσεις με κομβικούς παίκτες της διεθνούς σκακιέρας. Απέναντι σε σχέσεις που «δυσκολεύουν» και την ώρα που η Τουρκία επιχειρεί να εκμεταλλευτεί πιέσεις και αλλαγές μετά την εκλογή Τραμπ καθώς και το νέο τοπίο περιφερειακού ανταγωνισμού στη Μέση Ανατολή, ζητείται νέο σχέδιο αποτελεσματικής προσέγγισης: από την Ουάσιγκτον έως το Παρίσι, τη Ρώμη και το Βερολίνο.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
