Την περίοδο 2015 – 2019 η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να αντιστρέψει την απορρυθμιστική τάση που εξελισσόταν στην αγορά εργασίας ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και με μεγαλύτερη σφοδρότητα από το 2010 και μετά. Θυμίζω ότι η ιδέα της απορρύθμισης αποτέλεσε τον πυρήνα των δύο πρώτων μνημονίων που εφαρμόστηκαν στη χώρα. Η αντίληψη που επικράτησε προέβλεπε ότι η χαμηλή ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας θα αντιμετωπιζόταν μέσω της εσωτερικής υποτίμησης, της μείωσης δηλαδή των μισθών και της αφαίρεσης των εν γένει προστατευτικών ρυθμίσεων της εργασίας. Τα αποτελέσματα της πολιτικής αυτή είναι ήδη γνωστά. Την περίοδο εκείνη η χώρα σημείωσε τα πλέον δραματικά υψηλά ποσοστά ανεργίας 28% και 60% για τους νέους, δημιουργήθηκε μια ολόκληρη γενιά εργαζόμενων φτωχών, αυξήθηκε ο κίνδυνος φτώχειας και υλικής στέρησης όχι μόνο στους ανέργους αλλά και στους εργαζόμενους, οι ανισότητες εξερράγησαν. Η χώρα σκιάστηκε από μια άνευ προηγουμένου ανθρωπιστική κρίση ενώ την ίδια στιγμή η ελληνική οικονομία όχι απλώς δεν ανέκαμψε αλλά βυθίστηκε σε βαθύτερη ύφεση.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
