Η επίσπευση των κρίσεων στις Ενοπλες Δυνάμεις με απόφαση του ΥΠΕΘΑ και της κυβέρνησης δεν είναι ούτε κεραυνός εν αιθρία, ούτε αιφνιδιασμός για κανέναν εκ των επιτελών του στρατού μας. Ευθυγραμμίζεται ως κίνηση και απόφαση με το στρατηγικό όραμα της Ατζέντας 2030 που αποτελεί όχι απλώς ένα άλλο δόγμα αλλά και μια μεγάλη επιχείρηση εκσυγχρονισμού και εξορθολογισμού των Ενόπλων Δυνάμεων. Δεν νοείται εν έτει 2025 ο στρατός μας να πάσχει από έναν ιδιότυπο υδροκεφαλισμό που περισσότερο μοιάζει με μια απέραντη και δυσλειτουργική γραφειοκρατία. Είναι ανασχετικό του ίδιου του αξιόμαχου αλλά και της αποτρεπτικής και αμυντικής αποτελεσματικότητας. Ας μην ξεχνούμε πως και ο πόλεμος ως μορφή έχει μεταβληθεί ραγδαία τα τελευταία χρόνια και οι ασύμμετρες απειλές πολλαπλασιάζονται σε ένα ρευστό και ταραγμένο γεωπολιτικό περιβάλλον.

Μεγάλο μέρος των αμυντικών δομών είναι σε συγκερασμό με την πιο προηγμένη τεχνολογία ενώ οι παλιές λογικές των πολλών στρατοπέδων και των ανεκπαίδευτων ενστόλων είναι τουλάχιστον καταστροφικές και ατελέσφορες στο νέο τοπίο.

Η Ελλάδα πρέπει να είναι ταχύτατα εναρμονισμένη με τις νέες συνθήκες και συλλογικά να απαγκιστρωθούμε από μια «ανάγνωση» των Ενόπλων Δυνάμεων ως συνέχεια ενός κακού Δημοσίου. Αυτό θα επέλθει από τον εκσυγχρονισμό των όπλων, την καλύτερη διάταξη των δυνάμεων και έναν συνολικότερο καλύτερο σχεδιασμό στο επιχειρησιακό πεδίο. Η αστάθεια που φαίνεται να γενικεύεται και στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και εν συνόλω στον πλανήτη δεν επιτρέπει έναν απαρχαιωμένο στρατό.