Ανεξάρτητα από το πώς εξελίχθηκε το 4ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και τελικά τη μη προσφυγή στις κάλπες για ανανέωση ή μη της εμπιστοσύνης της νέας ηγεσίας, τα αδιέξοδα είναι εδώ για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Οι τέσσερις συνεδριακές ημέρες ανέδειξαν το μέγεθος του δομικού προβλήματος που δεν είναι τεχνικό ή οργανωτικό, μα βαθιά πολιτικό και υπαρξιακό. Και το ερώτημα δεν απαντήθηκε στο γήπεδο του Τάε Κβον Ντο, αντίθετα αναζωπυρώθηκε ή κρύφτηκε προσωρινά κάτω από μια άκομψη, άχαρη και θλιβερή μάχη των κομματικών γραφειοκρατιών.

Οι σύνεδροι και οι χειροκροτητές έμοιαζαν να είναι παντελώς αποσυνδεδεμένοι από τη σημερινή πραγματικότητα και τα προβλήματα ή τις αγωνίες των ελλήνων πολιτών. Το ημερολόγιο γράφει 2024 και πολλοί εξ αυτών, μαζί με τους ομαδάρχες των τάσεων, ήταν σαν να μιλάνε ακόμη για το 2015 ή το 2019. Σαν να μην έχουν ηττηθεί εκλογικά και δη διαδοχικά. Σαν να μην τους έχει αποστρέψει την πλάτη η πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Ο καβγάς τους προσομοίαζε με μικρού κόμματος της Αριστεράς της δεκαετίας του ’80, χωρίς προγενέστερη κυβερνώσα πείρα. Αυτό που προέκυψε από το συνέδριο δεν είναι καν ένα νέο πολιτικό σχέδιο με θέσεις και με λεπτομερή περιγραφή του.

Προέκυψε βασικά η συνθηκολόγηση μέχρι νεωτέρας διαφόρων ομάδων που αναφέρονται σε πρόσωπα και με τερματικό σταθμό τις ευρωεκλογές που τα μηνύματα δεν φαίνονται και τα καλύτερα. Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα δεν είναι ικανός να αντιμετωπίσει τον εαυτό του.