Λέγοντας ιστορίες

Οι άνθρωποι λένε ιστορίες. Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι μια ιστορία αφηγήσεων. Μικρή σημασία έχει εάν διεκδικούν την αληθοφάνεια ή παραδέχονται ότι αποτελούν μυθοπλασία, εάν μοιάζουν με παραμύθια ή με επιστημονικές πραγματείες, εάν δοκιμάζουν να είναι καθολικές ή ασχολούνται με το μεμονωμένο και επιμέρους. Το είδος μας διαρκώς αφηγείται, πλάθει θρύλους ή ιστορικές μελέτες για τη συλλογική του ύπαρξη. Εχουμε ανάγκη να «λέμε ιστορίες» ακόμη και όταν παραδεχόμαστε, όπως έκανε ο Λιοτάρ το 1979, ότι ζούμε το «τέλος των μεγάλων αφηγήσεων». Εχουμε μια επίγνωση της ιστορικότητάς μας, ακόμη και στο επίπεδο του υπαρξιακού άγχους που συνεπάγεται ότι η ατομική μας ιστορία συμπεριλαμβάνει ως αναπόδραστο ορίζοντα τον θάνατό μας.