Χαίρε η καιομένη!

Κανονικά δεν θα το έλεγα γιατί μέσα σε κάθε οικογένεια υπάρχουν αμετάφραστοι συμβολισμοί, η γιαγιά μου όμως, σε μια ηλικία που εγώ ήμουν νήπιο, ανακοίνωσε ότι δεν είναι πλέον γυναίκα, ταρατατά! Δεν το είπε σε όλους, το είπε μόνο σε εμένα ίσως επειδή είχε διακρίνει την ψυχική μου ευρυχωρία όσον αφορά τα ανεξήγητα και τα κουφά. Πολύ γρήγορα κατάλαβα σε ποιο γκισέ κατέθεσε την παραίτησή της και για ποιο λόγο οδηγήθηκε σε μια τέτοια ευνουχιστική απόφαση. Συμπέρασμα υψηλού ρίσκου. Η γιαγιά μου, απαλλαγμένη από τις απανωτές γέννες και την ορμονική σκλαβιά που την κατέτασσαν στο βοηθητικό προσωπικό της κοινωνίας, είχε επιτέλους αισθανθεί ελεύθερη και το πανηγύριζε με δικά της λόγια. Γιατί άλλη κοινωνικότητα από την ενορία της, η γιαγιά μου δεν είχε. Εκεί πήγαινε με το μεταξωτό της ταγεράκι να καλησπεριστεί, να σταυροκοπηθεί και να βγάλει τον δίσκο με αντάλλαγμα το όνομά της. «Βοήθειά σου κυρά Βενέτα!». Ηταν η Βενέτα, δεν ήταν η μαμά, η γυναίκα, η γριά, η γιαγιά, κάτι απ’ όλους αυτούς τους ρόλους που την εμπόδιζαν να πράττει κατά το κέφι της. Να μπει δηλαδή με το σκουπόξυλο και το σαπούνι κατευθείαν από την Ωραία Πύλη και να κάνει λαμπίκο τέμπλα, φορητές εικόνες και ιερά ασημικά τραγουδώντας τραγουδάκια του χωριού της. Η «γυναικότητά» της όμως, ήταν εμπόδιο γιατί μια φορά τον μήνα ήταν μαγαρισμένη κι έπρεπε να σταθεί μακριά και αιμάσσουσα, στρώνοντας με αυτόματες κινήσεις την φούστα της όταν η βιολογία της την εξόριζε από την μεταλαβιά, τον ασπασμό των εικόνων και την περιφορά του δίσκου. Στη θέση της θα το πανηγύριζα κι εγώ, παραλλάσσοντας την συστολή της με τον θυμό μου, αλλά τι σημασία έχει; Το σημαντικό ήταν ότι ζώντας από κοντά μια σιωπηλή κι ερμητική θεούσα κατάλαβα από νωρίς ότι για την εκκλησία, αυτό που προοδευτικά γινόμουν ήταν όνειδος, δαιμονικό, απορριπτέο και κυρίως αξιόποινο.