Για εκείνους που τείνουν να κρίνουν τους πάντες, η αδυναμία ενός ανθρώπου να χάσει βάρος αντανακλά μία έλλειψη θέλησης. Η Λουίζ Μπορ, όμως, καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ και πρόεδρος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Παχυσαρκίας, απορρίπτει την ιδέα ότι η επιδημία παχυσαρκίας συμβολίζει την «ηθική αποτυχία εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων». Οι προσπάθειες απώλειας βάρους μέσω της δίαιτας και της άσκησης έχουν αποτέλεσμα μόνο για ένα 10%-20% του πληθυσμού.
Ο λόγος, κρύβεται μετά βεβαιότητας στο εξελικτικό παρελθόν μας. Στη φύση, το φαγητό σπανίως είναι άφθονο, ο Homo Sapiens εξελίχθηκε λοιπόν ώστε να διατηρεί πεισματικά το λίπος του. Μία προσαρμογή αυτής της αρχής είναι ότι, όταν μειώνεται η πρόσληψη θερμίδων, επιβραδύνεται ο βασικός μεταβολισμός. Μία άλλη, είναι ότι απελευθερώνεται επιπλέον γκρελίνη – η επονομαζόμενη «ορμόνη της πείνας». Επιπλέον, ένας οργανισμός που έχει χάσει βάρος μοιάζει να «θυμάται» τα προηγούμενα επίπεδά του και δίνει μάχη για την επαναπρόσληψή του.
Γενετική συνιστώσα
Η παχυσαρκία έχει, στην πραγματικότητα, μία σημαντική γενετική συνιστώσα. Η προδιάθεση, ωστόσο, χρειάζεται ενθάρρυνση προκειμένου να εκδηλωθεί. Φροντίζουν για αυτό η υπεραφθονία επεξεργασμένων τροφίμων και ο καθιστικός τρόπος ζωής. Την πρόσληψη βάρους ενθαρρύνουν επίσης η κατάθλιψη και άλλες ψυχικές παθήσεις -και κάποια από τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται για την αντιμετώπισή τους. Ειδικά για τις γυναίκες, παχυσαρκιογόνος θεωρείται και η εμμηνόπαυση. Τα περίπου 250 δισεκατομμύρια δολάρια που ξόδεψε πέρυσι ο κόσμος σε προϊόντα αδυνατίσματος – παρότι τείνουν να μη λειτουργούν – είναι ενδεικτικά της κατάστασης.
