Ολα είναι στο μυαλό μας

Λίγο πριν από τη συμμετοχή μου αύριο στον Μαραθώνιο της Φλωρεντίας, λέω να κάνω απολογισμό της προετοιμασίας για να βρεθώ για 15η φορά πίσω από τη γραμμή εκκίνησης αυτού του απαιτητικού και συνάμα γοητευτικού αγωνίσματος.

Δεν χρειάζεται να μπω σε τεχνικές λεπτομέρειες για το πρόγραμμα που ακολούθησα, τον όγκο των χιλιομέτρων κ.λπ. Αυτά λίγο πολύ είναι γνωστά στους μαραθωνοδρόμους κάθε επιπέδου.

Θέλω να μιλήσω κυρίως για τον παράγοντα «ψυχολογία», ο οποίος, πιστέψτε με, παίζει καθοριστικό ρόλο σε όλη τη διάρκεια των τριών μηνών που συνήθως κρατάει μια ολοκληρωμένη προετοιμασία Μαραθωνίου.

Οι πιο δύσκολες προπονήσεις μου δεν ήταν ούτε τα μεγάλα long run ούτε οι απαιτητικές διαλειμματικές. Ηταν με διαφορά εκείνες που σηκωνόμουν από το κρεβάτι μου χωρίς διάθεση να τρέξω.

Να, για παράδειγμα θυμάμαι εκείνη την εβδομάδα πριν από τον Δεκαπενταύγουστο, όταν, ενώ κάναμε διακοπές με την οικογένεια και αγαπημένους φίλους στη Ζάκυνθο, σηκωνόμουν πρωί πρωί για την προπόνησή μου παλεύοντας με τη ζέστη και το χαλαρό καλοκαιρινό κλίμα. Σας το ορκίζομαι, ήταν πολύ πιο δύσκολο αυτό από τα 30άρια long run τον Οκτώβριο.

Οπως ήταν εξαιρετικά δύσκολο να χωρέσω και να ακολουθήσω το προπονητικό μου πρόγραμμα μέσα στο ιδιαίτερα φορτωμένο πρόγραμμα αποστολών στο εξωτερικό για τις ανάγκες της δουλειάς μου. Με θυμάμαι π.χ. τέλη Σεπτεμβρίου στη Νέα Υόρκη να προσπαθώ να κερδίσω την κούραση και τη διαφορά ώρας και να βρω τη διάθεση να καταφέρω να τρέξω.

Ομολογώ όμως ότι και στη βάση μου, στην Αθήνα, δεν βγήκα έξω όλα τα πρωινά με όρεξη για τρέξιμο. Κάποιες φορές έκανα προπόνηση επειδή έπρεπε και όχι επειδή ήθελα.

Και εύλογα θα ρωτήσει κάποιος αν όλο αυτό είναι τελικά κάτι που απολαμβάνω ή με ταλαιπωρεί. Η απάντηση είναι απλή. Ολα είναι στο μυαλό μας. Εσύ θα αποφασίσεις αν το τρέξιμο σε κουράζει ή σε ξεκουράζει. Εσύ θα βρεις και την κατάλληλη δοσολογία ώστε η συνταγή να πετύχει.

Σήμερα πάντως αισθάνομαι ευτυχής που αύριο θα βρεθώ ξανά εκεί, πίσω από τη γραμμή των 42.195 μέτρων.