«Θεωρώ τον εαυτό μου παιδί της Πράσινης Γραμμής»

Οταν αναπολείτε τα παιδικά σας χρόνια, ποιες εικόνες και ποια περιστατικά αναδύονται αυθόρμητα μέσα σας;

Τα παιδικά μου χρόνια ή μάλλον τα παιδικά μου βιώματα είναι σκληρά και ίσως και πρωτόγνωρα σε σχέση με το πώς μεγαλώνει ένα παιδί. Ο πατέρας μου ήταν ένας μικροκαταστηματάρχης, που το μαγαζί του ήταν πάνω στην Πράσινη Γραμμή, στην παλιά πόλη της Λευκωσίας. Υπήρχε ένα νηπιαγωγείο – πάνω στην Πράσινη Γραμμή επίσης – που προοριζόταν για τις εργαζόμενες μητέρες, λεγόταν μάλιστα «Μάνα». Θυμάμαι τα Χριστούγεννα του ’63, όταν άρχισαν οι διακοινοτικές ταραχές, να φεύγουμε, όσα παιδιά ήμασταν στο νηπιαγωγείο, έρποντας γιατί είχαν αρχίσει να πέφτουν σφαίρες στην αυλή του. Εγινε μια καθημερινή απασχόληση για όλα τα παιδιά της γειτονιάς μου να φτιάχνουμε χαρακώματα και να καθαρίζουμε όπλα. Αν και έκανα τελείως διαφορετικές σπουδές, δεν απέφυγα, λόγω αυτών ακριβώς των εμπειριών, να ασχοληθώ με την πολιτική, έστω και μετά τα τριάντα πέντε μου χρόνια, όταν έγινα, για πρώτη φορά, κυβερνητικός εκπρόσωπος, στην Κύπρο. Θεωρώ τον εαυτό μου παιδί της Πράσινης Γραμμής, ένα παιδί που έγινε έφηβος μέσα σε μια νύχτα πολέμου.