Ο θάλαμος της αναμονής για την άμβλωση είναι ακριβώς όπως φαντάζεστε ένα κρύο δωμάτιο νοσοκομείου με τα κρεβάτια σπαρμένα στη σειρά, με γυναίκες κάθε ηλικίας, σιωπηλές και μόνες με τις σκέψεις τους. Γυμνές με τη ρόμπα του χειρουργείου και ευάλωτες σωματικά, από τους πόνους και ψυχολογικά, από το, επικριτικό καμιά φορά, ύφος με το οποίο τις περνάνε την τυπική ανάκριση. Oταν επιστρέφουν πια σε αυτό το δωμάτιο και ξυπνούν από τη μέθη, οι περισσότερες κλαίνε ή κοιτούν τους τοίχους σαν ζόμπι. Oσο κι αν ήθελαν αυτό που συνέβη, εκείνη τη συγκεκριμένη ώρα δεν κάνει διαφορά. Σκεφτείτε την εικόνα γιατί δεν πρέπει να είναι ντροπή, ακόμα κι αν είναι τραύμα, γιατί δεν μπορεί να επαναλαμβάνεται η χυδαία υπόνοια πως συνιστά δικαίωμα αυτών που «το κάνουν αλόγιστα», «δεν προσέχουν» και ό,τι άλλο λέγεται από όσους προβάλλουν την ηθική τους πάνω στους άλλους. Ούτε να γίνεται διαχωρισμός μεταξύ των θυμάτων και των υπολοίπων. Oλες, αφορά όλες και την καθεμιά ξεχωριστά, τις πιο προνομιούχες και τις πιο ευάλωτες, αυτές που πρώτες θυματοποιούνται σε κάθε οπισθοχώρηση. Oπως όλες και όλους και όλα μάς αφορούν τα ατομικά δικαιώματα του κάθε συνανθρώπου μας. Κι αν μπορεί κάτι να μας διδάξει ο ζόφος στις ΗΠΑ είναι πως δεν πρέπει ποτέ να τα θεωρούμε δεδομένα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ