Η «Αλκυονίδα» και το «Στούντιο», με διαχρονικό ιθύνοντα νου τον Βελισσάριο Κοσσυβάκη, ήταν οι δύο εμβληματικές κινηματογραφικές αίθουσες στην Αθήνα – αμφότερες κάτω από το «ποτάμι» της Πατησίων – όπου η δική μου γενιά (και όχι μόνο) απέκτησε τα βασικά πολύτιμα εφόδια της κινηματογραφικής και της πολιτικής της παιδείας, άρρηκτα συνυφασμένης της πρώτης με τη δεύτερη. Εκτοτε πολλοί από εμάς εγκατέλειψαν τις όποιες καλλιτεχνικές τους ανησυχίες ή άλλαξαν πολιτικό προσανατολισμό, αλλά άπαντες νιώθουμε το τσίμπημα της νοσταλγίας όποτε κατηφορίζουμε την οδό Ιουλιανού ή τριγυρνάμε στην περιοχή της πλατείας Αμερικής. Υστερα από πολλές περιπέτειες και θεαματικά γυρίσματα της τύχης, η «Αλκυονίδα» σήμερα έχει μεταλλαχθεί σε θεατρική στέγη, ενώ το «Στούντιο» επιμένει να προβάλλει ταινίες αισθητικής και πολιτικής ιδιαιτερότητας που αρνούνται συνήθως να τις φιλοξενήσουν οι mainstream κινηματογράφοι. Αμετακίνητος είναι και ο Βελισσάριος. Θα τον βρείτε είτε περάσετε από το μπαρ του «Στούντιο» είτε από το ταμείο του· αυτά τα δύο εδώ είναι σιαμαία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή